Muscat
Muscat
Oman
EvanderHel
Confession of a single woman
'You mean this?' en ik pak het knalroze ding beet en til het hoog uit de koffer, midden tussen de heren van de douane.
'No no, back back back!'
Goed. Dus eerst moet ik laten zien wat er in mijn koffer zit, iets waardoor de alarmbellen gingen rinkelen bij een man in witte jurk. Om daarna m'n koffer zo snel mogelijk dicht te moeten doen.
Inmiddels buigen 4 heren zich over het beeld wat mijn koffer heeft achtergelaten op de monitor. Mijn hollandsche lampje gaat ook branden... Gisterenavond heb ik gedachteloos m'n spullen erin gemikt voor een week lekker woestijnen, zonnen, genieten en relaxen in Oman. Let op, dit zijn allemaal 'werk'woorden ;-)
Het feit dat dit sultanaat streng gelovig is, was ik heus niet vergeten. T-shirts die m'n schouders keurig bedekken, korte lange broeken tot over de knie en twee heuse wikkelsjaals die ik als hoofddoek kon gebruiken in de Grote Moskee in Muscat.
Bikini was toegestaan bij het zwembad van het hotel, anders had ik er ook nog een drijvende burkini ingegooid.
Maar net dat ene dingetje... Daar waren mijn grijze hersencellen even de koude januari mist ingegaan. Totaal geen erg in gehad. De eerste levensbehoefte van een vrijgezelle vrouw. Net een week oud. Want de vorige was bruut gesloopt en liet het arme hoofd stil hangen.
Het is al laat in de avond en ik moet nog anderhalf uur rijden naar m'n hotel in the middle of nowhere. Maar het ziet er niet naar uit dat ik hier snel klaar ben.
Een andere jurk wordt erbij gehaald, een bruine ditmaal. Omaanse politie.
'Open your suitcase, please'.
Pfff. Net dichtgedaan. Ik open hem weer en blijf met m'n tengels overal vanaf. Hij gaat over de drie vakjes aan een zijde en daar zit niets interessants bij. Langs de zijkanten zit een rits, daarachter prop ik meestal m'n schoenen en toilettas. En nog wat extra's.
Hij opent het vak en ziet dan wat de aandacht heeft getrokken van de witte douanejaponnetjes.
'This... thing... What is this?' Hij wijst ernaar maar raakt het niet aan.
'That's for me to play with'.
'Play? How play? Like gymnastic?'
Hmmm. Wacht effe Ellen, het is beter om nu geen gevat antwoord te geven als je het land überhaupt nog in wil komen.
'No, not gymnastic, just for my own pleasure', zeg ik met een compleet onschuldig gezicht en lach lief -niet te lief- naar hem.
'You have friend here?'
'No, I have not. It's just for me, I'm a single woman'.
'Come with me'.
Ik gooi de koffer weer dicht, loop naar het kantoor waar ik plaats moet nemen op een harde stoel. Hij pakt een formulier, schrijft van rechts naar links en zegt dat ik het moet ondertekenen. Ja, wacht eens. Waar teken ik precies voor?
'For that... thing. You know it's forbidden. This...' en hij zwaait naar m'n koffer waar m'n knalroze speelgoed onschuldig in de reisstand ligt. Anders maakt het zo'n herrie onderweg, weet je wel.
Ik zet m'n handtekening en denk klaar te zijn. Maar nee. Hij wil m'n telefoonnummer. Voor op het formulier, denk ik nog.
'You have Whatsapp?'
What the fuck?
'Euh, yes'. En ik denk aan de taxi die ik thuis vandaan had geregeld omdat ik geen zin had na zo'n lange dag in het donker zelf dwars door de bergen te rijden. Die man zal ook wel denken, waar blijft ze?
Ik ben er klaar mee. Ik besef dat ik een fout heb gemaakt door 'that thing' mee op reis te nemen maar iemand van de politie die mijn nummer in zijn eigen mobiel wil zetten, spoort niet. Hij krijgt mijn tien cijfers waarbij ik er voor het gemak even twee verwissel. Geheel per ongeluk uiteraard. Met mijn braafste blauwe ogen zeg ik ook nog dat hij er +31 voor moet zetten en dan de nul weer weglaten. God, wat ben ik behulpzaam.
'Are we done here? Can I go?'
Neeee... Jammer. Ik mag m'n koffer weer openen en mijn gewaardeerde roze vriendje inleveren. Ik neem in stilte afscheid en maak dat ik wegkom voor de bruine jurk me gaat appen en erachter komt dat het niet werkt.
Een heerlijke en brave week later. Ik stap de speelgoedwinkel binnen en zie daar tot mijn verrassing een collega van m'n werk staan. De dame achter de kassa staat te stoeien met het puntensysteem en dus hebben we tijd voor een goed en lachwekkend verhaal over mijn entree in Oman. Terwijl we met onze speeltjes wachten, kijkt ze op als ze mijn verhaal hoort.
'Oh', zegt ze, 'je hebt geluk gehad. In Egypte werd ik in de boeien geslagen en kon een fikse boete betalen. En uiteraard ook alles inleveren...'.
Ik kijk eens naar mijn nieuwste aanwinst. En denk aan mijn 'ouwe'. Ik besef dat ik er goed mee ben weggekomen. En mocht er iemand, wel of niet verwikkeld in een sluier, mee aan het gymnastieken zijn daar, dan is het niet voor lang. De oplader ligt nog hier. Misschien dat ik die een volgende keer... ;-)