Fietsen door de bergen van Oman

Door: Jeroenkleiberg

Geplaatst op Apr 29, 2020

Andermaal ploeter ik zwetend de berg op. Ik duw en sleur mijn fiets tegen de onmogelijke steile helling omhoog. Ik heb vandaag al 1.200 hoogtemeters in de benen en mijn spieren beginnen al aardig te protesteren. Hoog boven mij zie ik het pad verder kronkelen tussen de roodbruine puntige bergen. Het einde is nog lang niet in zicht. Het onverharde pad ligt vol los zand en gruis, waar met geen mogelijkheid tegenop te fietsen is. Ik sleep en trek meer dan dat ik fiets. Hellingen van 13 procent vind ik een leuke uitdaging. In de haarspeldbochten van 16 procent voel ik mijn kuiten branden. Maar wie verzint het nou om te gaan fietsen over onverharde wegen die met 20-25 procent omhoog kronkelen? Zelfs zonder bagage is dit bijna niet te doen. Je moet wel een beetje masochistisch zijn om hier nog van te genieten.

Knarsende tanden

Na het grotendeels vlakke woestijnlandschap van Al Wusta, met af en toe een stoffig nietszeggend dorpje, zijn we in een landschap met meer reliëf en af en toe een fotogeniek stadje terecht gekomen. Rauwe witgele bergen, kale beige heuvels, rollende zandduinen van geel zand en witte stranden aan een blauwe zee, wisselen elkaar in een steeds hoger tempo af. De enige constante is ons dagelijkse kamp in het zand. Alles piept en kraakt door het fijne zand dat overal tussen kruipt. Elke avond knarsen onze tanden door de halve woestijn die zich in onze pasta met tonijn heeft genesteld. Maar ook al wordt iedere ochtend opnieuw onze maag geschuurd door de zanderige havermout die we eten, wij blijven zweren bij kamperen op de magisch mooie plekjes die we iedere keer opnieuw weten te vinden.

Met een krakkemikkige vrachtboot varen we over naar Masirah. In twee dagen fietsen we een rondje over dit grotendeels ongerepte eiland, waar meer schildpadden aan land komen dan toeristen. Hier maken we kennis met het fenomeen meewind, wat ons leven als fietser een flink stuk aangenamer maakt. Terug op het vasteland blijft de wind ons gunstig gestemd, waardoor we in enkele dagen langs de zandduinen van Sharqiya snellen en plotseling midden in het levendige en toeristische Sur staan.

Terug naar de bergen

Voorbij Sur beginnen de bergen. Na twee eerdere fietsvakanties (Cuba en Madagaskar) en de paar etappes met enig reliëf tussen Salalah en Sur, weten we het nu zeker: Mette zullen we niet zien fietsen door het Hajar gebergte. Met de bus rijden we daarom van Sur naar Muscat, waar Mette een auto kan huren voor haar rondje door de bergen, zodat ik de route dwars door de Westelijke Hajar kan fietsen die bekend staat als de ‘meest epische four-wheel-drive weg van Oman’.

Om er te komen fiets ik van Muscat richting Rustaq. Het land lijkt lukraak te worden volgebouwd met grote vrijstaande huizen voor de Omani, waarvan de architecten hun inspiratie soms na een bezoek aan de Efteling lijken te hebben gekregen. Het ene huis is nog extravaganter dan de andere, maar wat blijft is de hoge muur die de vrouwen beschermt tegen de blikken van buiten. Langzaam maar zeker maakt de bebouwing plaats voor de roodbruine bergen die me aan alle kanten omringen. Op strategische plaatsen staan reusachtige bruine forten zoals Nakhal, Awabi en Al Hazm, waarvan de één nog indrukwekkender is dan de andere. Als ruine of prachtig gerestaureerd.

Wadi Bani Auf is de naam van de opening in de bergen, waarin ik omringd door palmen en terrassen vol groene gewassen, steeds dieper het gebergte in dring. Hier geen geraas van auto’s, zoals in de drukte vanaf Muscat, maar het vrolijke gefluit van vogels, het klaterende geluid van stromend water en het klaaglijke gebalk van de ezels. Uit de dorpjes die ik op enige afstand passeer hoor ik het vrolijke geluid van spelende kinderen en de oproep tot gebed, versterkt door de de luidsprekers op de minaretten die boven de palmbomen uit steken. Het heeft iets meditatiefs om langzaam wakker te worden onder het gezang van een Muezzin met zangtalent. Het is magisch om dan uit de tent te stappen en de hemel roze te zien oplichten door de opkomende zon en me uit te rekken tussen de geiten met wie ik mijn slaapplaats heb gedeeld.

Ik voel me een berggeit als ik fit en sterk de eerste serie haarspeldbochten trotseer met percentages tot 16 procent. Trots als de locals mij met opstekende duimen feliciteren met mijn prestatie. Als een slang kronkelt de weg steeds hoger tussen de bergen. Ik voel me een hele held dat ik zonder al te veel problemen al deze hoogtemeters weet te maken. Ik heb er alleen geen rekening mee gehouden dat het altijd steiler kan. Ik hijg en ik puf. Ik voel me vloeibaar van al het zweet dat uit mijn poriën gutst. Mijn kuiten lijken te ontploffen door de onmogelijk steile hellingen waar ik tegen aan probeer te ploeteren. Ik heb inmiddels tweederde van de klim er op zitten, maar het fietsen heb ik allang opgegeven. Van de held die ik me eerder voelde is niet veel meer over. Als er dan een pick-up naast me stopt met de vraag of ik een lift wil hebben naar boven, hoef ik niet lang na te denken.

Achterin de pick-up schiet het adembenemend ruige landschap van roodbruine puntige bergen aan mij voorbij. De steile hellingen zijn geen partij voor de krachtige motor van de Toyota Landcruiser. In plaats van nog twee uur te zwoegen, sta ik in nog geen 20 minuten op het hoogste punt. Meer dan 1.600 hoogtemeters zitten er op. Met snelheden tot boven de 50 kilometer per uur suis ik vervolgens aan de andere kant van de berg weer naar beneden.

Maar dan begint het te knagen. Waarom heb ik het mooiste deel van de klim achterin een pick-up doorgebracht? Veel mooier dan dit zullen de bergwegen in Oman niet worden. Heb ik er wel voldoende van genoten? Als ik voor mij een grote pick-up zie naderen neem ik een impulsieve beslissing: ik stop de auto en laat me weer naar boven brengen. Daar verberg ik mijn tassen achter een paar stenen en fiets ik weer naar beneden. Wadi Bani Auf is veel te mooi om niet op de fiets te beleven. Zo komt het dat ik andermaal ploeterend en zwetend naar boven probeer te komen. Fietsen blijft het mooiste dat er is.

Kamperen in een oase

Langzaam maar zeker is het tijd om na te denken over het einde van onze reis door Oman. Veel tijd hebben we niet meer en er zijn nog een paar plekken die we zeker willen zien. De auto die Mette heeft gehuurd is aan de kleine kant, maar als ik mijn Avaghon heb gedemonteerd past die zelfs op de achterbank. Onder de schaduw van een paar bomen in het historische stadje Nizwa, drinken we een milkshake met gemengd vers fruit, zoals we er in Oman vele tientallen hebben gedronken. We laten de schitterende fietsreis die ons door woestijnen en rauwe bergen, langs verlaten stranden en mooie ontmoetingen hebben gebracht, in alle rust op ons inwerken. We zien de Omani, Pakistanen, Indiërs en Bengalezen ontspannen met elkaar omgaan en ervaren een soort wederzijds respect dat Oman zo bijzonder maakt.

Nizwa is een prachtig einde van mijn fietsreis, maar nog niet het einde van onze reis door Oman. Daarvoor rijden we met de gedemonteerde fiets op de achterbank naar Wadi Bani Khalid in het Oostelijke Hajar gebergte. We rijden door een steeds smaller wordende, met ontelbare hoeveelheid palmbomen gevulde vallei. Alsmaar hoger tussen de roodbruine rotswanden die steeds dichter bij elkaar komen te staan.

Aan het einde van de vallei ligt een parkeerplaats voor de honderden auto’s die hier elke dag weer op het drukst van de dag staan geparkeerd. Wadi Bani Khalid is één van de drukst bezochte plekken in Oman voor zowel toeristen als Omani. En met reden: omringt door schitterden dadelpalmen, kun je hier zwemmen in lauwwarm water tussen de knabbelde vissen en door een labyrint van grijze rotsen, waarvan de gladde wanden schitteren door het op het wateroppervlak reflecterende zonlicht.

Tegen vijven is de toeristenstroom verdwenen en daalt er een deken van rust over deze sprookjesachtige plek. De Wadi is weer van het dorp. Koppeltjes maken een wandeling rondom het water: de man in het wit, de vrouw in het zwart. Handjes worden niet vastgehouden. De kinderen uit het dorp spelen enthousiast in het water. Een groepje mannen in het wit neemt de dag door in een prieeltje met uitzicht over het water. De geiten komen vanaf de berg weer naar beneden. Vogels kwetteren en fluiten in het dichte groen.

Wij vragen en krijgen toestemming om hier te kamperen. Beschenen door het licht van de volle maan eten we onze pasta met tonijn, met uitzicht op de mysterieus verlichte palmen in de nu geheel verlaten oase, met het geluid van kabbelend water en kwakende kikkers. De paar voetstappen die we horen blijken te zijn van de geiten die ons de hele nacht gezelschap blijven houden. Na alle mooie kampeerplekjes die we in Oman hebben gehad, is dit misschien wel de meest bijzondere.