Noord-Korea deel 4

Door: Hans793

Geplaatst op Jan 9, 2010

Dit is het vervolg op Noord-Korea deel 3

Op de snelweg van Kaesong naar Pyongyang staat een groep vrouwen. Ze vergissen zich, en denken dat wij een busje met Noord-Koreanen zijn. Enthousiast gaan ze zwaaien, ze willen graag een stukje meeliften. Op het laatste moment merken ze hun vergissing, ze stoppen onmiddellijk met zwaaien. Tweehonderd meter verder stoppen wij voor een pauze. Ik loop terug om te kijken of ik contact met de vrouwen kan krijgen. Vlak voordat ik bij hen ben loopt er een man naar hen toe. Hij stuurt ze weg. Snel lopen ze van me weg, zoveel mogelijk verscholen in de bosjes. Op een gegeven moment verdwijnen ze geheel in de bosjes. Later komen ze weer tevoorschijn, ik kan ze net met de telelens fotograferen.
In Pyongyang gaan we naar het circus. Voor ons buitenlanders heeft het gebouw een aparte ingang. Het theater is een soort Carré, minstens zo groot. Op de beste plek zijn er twee rijen leeg gelaten. Met zijn drieën, Gwen, de gids en ik, en nog wat medetouristen, gaan we midden in een bijna lege rij zitten. De andere stoelen blijven de gehele voorstelling onbezet, de rest van het theater is vol. Na afloop moeten we ons toch mengen met het Koreaanse publiek, op weg naar de uitgang. Maar de Koreanen staan geen enkele menging toe. Zo gauw wij eraan komen blijven ze in hun rij staan. Alles wordt vrijgelaten voor ons, ook als ik meerdere keren zeg dat ze wel voormogen.
Bij de metro hetzelfde tafereel. Miss Tsju heeft geen kaartjes voor de metro bij zich. Ze aarzelt bij de controle. Mister Kim grijpt snel in. Kaartje of geen kaartje, dit zijn buitenlanders en die staan buiten de wet. Gewoon doorlopen. De kaartjescontroleur stapt eerbiedig opzij.
Op straat in Pyongyang komt ook niemand bij ons in de buurt. Ze mogen geen contact met ons maken. Van een afstand zie ik ze wel kijken, maar ze laten zich alleen door een telelens betrappen. In de buurt doen ze net of ze ons niet zien.
In de metro kan ik ze betrappen. De Pyongyangse metro is extreem diep aangelegd, volgens de gids door 'special fysical circumstances', volgens iedereen buiten Noord-Korea om in geval van oorlog ook als schuilkelder te kunnen dienen. Op de roltrap omhoog sta ik een flink stuk achter Gwen. Ik zie hoe iedereen die in tegenovergestelde richting gaat net doet of er niets bijzonders aan de hand is. Totdat ze bijna op gelijke hoogte zijn, dan gaan de ogen schuin opzij, hoofd nog stil. Zogauw Gwen voorbij is draait iedereen zich ongegeneerd om. Het vreemde wezen moet eens goed bestudeerd worden.

In Kaesong, een stad dicht bij de grens met Zuid-Korea, is er vaker geen dan wel elektriciteit. Tussen de rijen flats zijn de wegen nog leger dan in Pyongyang. Er zijn wel veel fietsers, maar die mogen alleen op de hobbelige stoep fietsen. Als ze de bijna volkomen lege vierbaansweg willen oversteken moeten ze afstappen, en via het zebrapad naar de overkant. Overal staan verkeersregelaars om de controleren of de mensen zich wel aan de regels houden.

Vanuit Kaesong bezoeken we de DMZ (demilitarized zone). Verrassenderwijs gaat alles super relaxed. We mogen, begeleid door wat militairen, alles fotograferen. De plaatselijke gids, een officier uit het Noord-Koreaanse leger, vertelt een goed verhaal. Vragen staat vrij, we kunnen zelfs enige discussie hebben. Op een gegeven moment worden zijn antwoorden wel een gotspe. ' Wat zal er gebeuren na de gedroomde eenwording van Noord en Zuid-Korea?' 'De leiders van Noord en Zuid zullen gezamenlijk de beide landen besturen. Na een tijdje, zeg twee jaar, mogen de mensen dan zelf kiezen waar ze het liefste wonen. Dan zullen ze voor onze geliefde leiders kiezen.' Op dit moment is het zo dat niemand zich in Noord-Korea vrij mag bewegen. Voor elk bezoek buiten je eigen woonplaats is toestemming van de autoriteiten nodig.
Aan de overkant van de grens zijn er geen Zuid-Koreanen zichtbaar, wel wat Amerikaanse soldaten. Het is koren op de molen van Noord-Koreanen. Het toont voor hen aan dat Zuid-Korea een Amerikaanse vazalstaat is. Ik vraag mij ook af waarom de Amerikanen zo overduidelijk aanwezig moeten zijn. Ze weten dat het de Noord-Koreanen provoceert. Als je spanningen wilt voorkomen, als je wilt deëscaleren, waarom wordt de grens dan niet gewoon door Zuid-Koreanen bewaakt?
Ook ons willen de Amerikanen intimideren. Aan de grens staat aan beide kanten een groot gebouw. Het Zuid-Koreaanse gebouw is van spiegelend glas, en heet 'Freedom House'. Als wij op het open terrein staan tussen de twee gebouwen kunnen we gemakkelijk ongezien gefotografeerd en afgeluisterd worden vanuit het Freedom House. Het is ongetwijfeld ook gebeurd. Maar dat is klaarblijkelijk niet afdoende. Opeens komt er een Amerikaanse militair aanmarcheren, donkere zonnebril op, die ons openlijk gaat staan fotograferen. Zijn agressieve houding vormt het tegendeel van de vriendelijke Noord-Koreaanse officier. Als het scène uit een Amerikaanse film zou zijn dan wist je onmiddellijk wie de good guy en wie de bad guy was. De boodschap die moet worden overgebracht is duidelijk: wij hebben jullie gezien, jullie zijn geregistreerd, wie weet wanneer of waar jullie daar eens last mee zullen krijgen.