Noord-Korea deel 3

Door: Hans793

Geplaatst op Jan 9, 2010

Dit is het vervolg op Noord-Korea deel 2

Ook buiten Noord-Korea zijn de leiders bijzonder geliefd. Ten bewijze mochten we twee enorme in de bergen uitgehakte complexen bezoeken waar de cadeau's aan Kim-Il-Sung en Kim-Jung-Il uit de hele wereld zijn uitgestald. Je schoenen gaan in een vilten omhulsel, en je schuifelt door eindeloze gangen van de ene pronkkamer naar de andere. Af en toe kom je groepjes Noord-Koreanen tegen, in nette rijen, verdoofd van ontzag en respect voor de leiders en alle pracht en praal. Onze plaatselijke gids had nog het meest weg van een blijmoedige Jehova getuige. Verrukt over al het moois en goeds waarover ze ons mocht vertellen, en gedreven door een niet te stoppen bekeringsdrift om ons ook de waarheid te laten zien. Minstens drie keer vroeg ze ons of het wel duidelijk was hoe enorm populair de leiders in de rest van de wereld waren. Maar één iets te kritische vraag aan het eind van de rondleiding deed de sfeer omslaan. 'Zijn er wel eens buitenlanders die niet zo positief over dit complex zijn?' Eerst stilte, een gezicht dat opeens een heel andere uitdrukking krijgt, en dan de wedervraag 'Do you think that is possible?'


DE HEL
De oorsprong van het woord paradijs ken ik nog uit Iran. Para betekent rondom, dijs het bouwen van muren. Ommuurde plek, een ander woord daarvoor is gevangenis. In Noord-Korea zijn de muren wel heel hoog, er niets meer buiten het paradijs te zien. Het land is totaal afgesloten voor elke informatie van buitenaf. Vrij internet of e-mail verkeer is voor geen enkel privé persoon toegestaan. Bij de grens wordt het allerstrengst gecontroleerd op boeken, kranten, en vooral mobiele telefoons. Men is bang dat er in de grensgebieden met China of Zuid-Korea misschien contact kan worden gemaakt met het buitenland.

Midden jarig negentig was er hongersnood in Noord-Korea. De meest negatieve schatting stelt dat 3 miljoen mensen, meer dan tien procent van de bevolking is omgekomen. De meest positieve houdt het op en paar honderdduizend. Noord-Korea weigerde lange tijd hulp van buitenaf. Juche, de staatsfilosofie schrijft voor dat het land zich te allen tijde zelf moet kunnen redden, nooit afhankelijk mag zijn van het buitenland. Met Mister Kim, de oudere Duitssprekende gids, kan ik zonder problemen over de hongersnood praten. Hij ontkent niets, vertelt dat de oorzaak een combinatie van natuurrampen en gebrek aan kunstmest en zaaigoed was. Afgelopen zomer hebben er weer flinke overstromingen plaatsgevonden. Noord-Korea heeft in eerste instantie weer alle hulp afgewezen. Als ik Kim dat vertel zie ik een zweem van ergernis over zijn gezicht gaan. Het is duidelijk dat hij het voeden van zijn mede Koreanen belangrijker vindt dan het vasthouden aan de staatsfilosofie. Maar hij zegt het natuurlijk niet. Een week later kwam overigens het bericht dat Noord-Korea nu wel voedselhulp wilde accepteren.
Nog van internet: According to the Asian Times, "UN nutrition surveys show that North Korean 7-year-olds today are fully 20 cm shorter and 10 kilograms lighter than their South Korean equivalents." Indeed, before we reached the border city of Sinuiju, we have hardly seen any plumpish man in this country, apart from the two leaders whose photos we saw everywhere. (Een kritische noot, ik twijfel een beetje. Tien kilo en 20 centimeter, dat lijkt me wel erg veel. Hoeveel weegt een 7-jarige gemiddeld, dat kan niet meer dan een kilo of 30 zijn. Of zijn die Zuid-Koreanen zo moddervet van alle MacDonalds?)