De plaats heet Kharidhunga, een tussenstop op de hobbelige busrit van de hoofdtad Kathmandu naar het eindpunt Jiri in het verre oosten van Nepal. Een oneindig slopende reis om wanhopig van te worden. De bus zit vol met zittende en staande mensen. Geiten op het dak. Het stinkt binnen, naar zweet en kots. Kinderen moeten overgeven van de ontelbare bochten. Zij niet, zij kijkt me lachend aan. Geheel relaxed alsof ze op schoolreisje is. Haar kin steunend op haar arm alsof naar buiten kijken haar passie is. Anderen mensen zien, de natuur zien. Ontdekken. Net zoals ik haar ontdekt heb. In dat raampje.