Op naar Pokhara

Door: RoyanvanVelse

Geplaatst op Aug 30, 2015

Pokhara staat op ons programma. Wanneer we de volgende ochtend de stad verlaten wordt bij een checkpoint door een agent het kenteken van alle passerende auto’s in een schriftje gekrabbeld. We vragen ons echt af wat ze daar nu mee gaan doen. Er staan duizenden kentekens in zo’n schriftje en ze zijn amper terug te vinden. Gooien ze het schrift weg na afloop van de dag? Liggen er ergens honderden opgeslagen? Nemen ze alle kentekens over in een computer?

De route naar Pokhara is weer eens bijzonder fraai. De weg is van slechte kwaliteit maar het landschap compenseert dat ruimschoots. De rijstvelden zijn in terrassen opgebouwd tegen de bergflanken om het doorlopen van het water van het ene veld naar het andere mogelijk te maken. Alles is zo druk en ongeordend dat het nog steeds wat moeilijk is om te wennen na Tibet. Die drukte wordt nog erger in Pokhara. De stad ligt tussen de bergen aan een groot meer op een hoogte van slechts negenhonderd meter. In de verte ligt echter duidelijk zichtbaar de besneeuwde bergketen Annapurna. Pokhara is het vertrekpunt van veel trektochten door de bergen. De stad is ontzettend druk. Toevallig speelt zich net een festival af met een kermis en talloze kraampjes, maar er zijn ook heel veel westerlingen, voornamelijk backpackers voor wie het een eldorado is. De stad lijkt wel te bestaan om het toerisme. Er zijn meer buitenlanders dan Nepalezen. Veel van de westerlingen hebben een hippie-uitstraling, hetgeen goed samengaat met de gekleurde en versierde vrachtauto’s en bussen.

De volgende morgen krijgen we een gids toegewezen vanuit de reisorganisatie. Hij spreekt slecht Engels en moet zijn programma afdraaien. In nog geen twee uur tijd krijgt hij het voor elkaar om alles afgerond te hebben. We werpen een blik op een waterval waar een Zwitserse vrouw ooit in gevallen zou zijn, we gaan via ondergrondse trappen een grot in, we racen in de auto met hoge snelheid door het oude historische stadscentrum en we lopen door een klein museum. De gids leest de kaartjes voor die bij de diverse voorwerpen in de vitrines staan. Meer weet hij ook niet. We bezoeken vervolgens een kleine Hindoe-tempel. De gids wijst naar de verschillende beelden en heeft het alleen maar over seks. Andere gedachten lijkt hij niet te hebben tijdens de rondleiding. Elk dier, elk mens beeldt wel de een of andere vorm van seks uit. We sluiten de ochtend af met een korte roeitocht naar een eilandje op het meer. Daar hebben we tien minuten de tijd. Over het kleine tempeltje weet hij niets meer te vertellen dan dat het een tempel is. Wel hamert hij erop dat de beesten in het water vissen zijn en hij brengt zijn tijd door met het voeren van deze dieren. Na een snelheidsrecord op deze rondleiding te hebben gerealiseerd bedanken we hem voor zijn diensten en geven we te kennen dat we hem de komende dagen niet meer nodig hebben. Er zijn in Pokhara veel bureautjes die excursies organiseren en we stappen zo’n bureau tegenover het hotel in om iets voor de volgende dagen af te spreken.

De avonden zijn lekker in Pokhara. Het is weliswaar wat te westers en te toeristisch, maar het is heerlijk om met een halve liter bier op een terras aan de boulevard te zitten en te kijken naar al die mensen terwijl elke avond weer de muziek ‘Om mani padme hum’ over de straat klinkt.

Eén dag besteden we aan het hiken zoals iedereen hier lijkt te doen. Met een nieuwe gids trekken we lopend de bergen in. Al snel komen we geen westerling meer tegen. We nemen smalle paden tussen velden en bossen en komen af en toe lokale bewoners tegen die hout aan het hakken zijn of op zoek zijn naar voedsel. Af en toe lopen we door een dorpje. Dit Nepal bevalt mij veel beter dan de drukke stad. Het is lekker warm en we genieten van de planten en kleine diersoorten die overal wegschieten. Sommige stukken zijn steil, op andere stukken zijn eeuwen geleden al trappen en geplaveide paden aangelegd. Halverwege stoppen we bij een restaurant naast een school. De school is dicht en er lopen ossen op het schoolplein. Een oude vrouw verzamelt plastic afval en steekt het op kleine hoopjes in brand. Het leven lijkt hier bijna stil te staan. We eten dal bhat. Het gerecht bestaat uit rijst, linzen, wat vlees en spinazie. In China was het eten met stokjes een uitdaging, in Tibet werd gewoon met mes en vork gegeten, maar in Nepal eten velen met de handen. Ik wil het ook eens proberen. Het lijkt oersimpel maar het valt nog best wel tegen. Je pakt rijst niet zomaar tussen duim en wijsvinger maar je moet het echt scheppen met de hand en dan het geheel zoals een aap het doet naar de mond brengen. Dat rommelige is weer tegen mijn natuur in dus probeer ik het ‘netjes’ te doen. Een grappige ervaring maar de rest van het verblijf in Nepal maak ik weer gewoon gebruik van mes en vork. Het is gewoon veel makkelijker.

Na de lange wandeling stappen we op de bus om terug te rijden naar Pokhara. Zo’n busreis is misschien niet het meest veilige gezien het weggedrag in Nepal maar het is zeker een aanrader. Echt couleur locale. Niet alleen vanbuiten maar ook vanbinnen is een bus helemaal versierd en opgetooid. De muziek staat ook niet bepaald zacht. Het lijkt wel of de eigenaar verliefd is op zijn voertuig. Een reguliere vertrektijd is er niet. De bus gaat pas rijden als hij vol is. Passagiers betalen contant en er zijn geen buskaartjes. En hoe voller de bus is, des te beter het lijkt te zijn, ook al moeten mensen half uit de bus hangen om mee te kunnen. Wij zitten er als eersten in dus we hebben prima zitplaatsen die we ook niet opgeven. (wordt vervolgd)