Trekking Jumla - Namche - Everest Basecamp - Gokyo - Lukla

Door: Danielaniderost

Geplaatst op Apr 2, 2010

3 dagen geleden ben ik terug gekomen van de trekking naar het Everest Basecamp - Gokyo.
We zijn in totaal 22 dagen onderweg geweest. Elke dag tussen de 5-8 uur wandelen en tussen de 600 en 1200 mtr klimmen en dalen per dag! We zijn gestart in de heuvellanden (2000-3500mtr). Daar was de rijstoogst nog volop bezig. De kleine, steile terrassen waren nog allemaal groen en/of goudgeel. Overal waren oogstwerkzaamheden en de reeds lege terrassen werden opnieuw geploegd met ossen en/of waterbuffels en heel primitieve ploegen. Deze hoogtes zijn in Nepal nog bijna subtropisch. Er groeien bananen, sinasappels en je ziet palmbomen en tot 15mtr hoge bamboebossen. Her en der slingeren apen door de bomen en de temperaturen kunnen nog flink oplopen. Helaas hadden we in deze eerste (aanloop)week niet al te best weer, vaak was het mistig en ging het tegen een uur of 15.00h zachtjes regenen. We zijn in die eerste week een 3-tal bergketens dwars overgestoken, van west naar oost. Dat is best uitzonderlijk voor een trekkingroute gezien het dagelijks behoorlijk veel hoogtemeters met zich mee brengt (soms 1000mtr klimmen en 1000mtr dalen op een dag!). Maar als inloop- en hoogtetraining (de passen zijn allemaal boven de 3500mtr) is het uitstekend.
Daarna kwamen we in het dal dat van zuid naar noord richting de Everst leidt. Vanaf daar was het vooral klimmen. Op een 2-tal plekken hebben we bovendien een zogenoemde acclimatiesatiedag ingeschakeld. Dat is een dag waarop je wordt geacht vanuit je overnachtingplaats meerdere honderd meters te klimmen om vervolgens op dezelfde hoogte te overnachten. Dit stimuleert je lichaam om te acclimatiseren, d.w.z. te wennen aan de geringere zuurstofgehalte in je bloed. Onvoldoende acclimatisatie kan ernstige gevolgen hebben, in het ergste geval kan het leiden tot de dood (door longen- en/of hersenoedeem). In de dagen dat wij daar waren zijn 2 mensen overleden en moest een Fransman (die wij hebben bijgestaan) met een longenoedeem worden geëvacueerd per helikopter! Het is een vreemde gewaarwording dat je goed getrainde lichaam opeens zo veel moeite heeft om 'vooruit te komen'. Als je klimt boven de 4000mtr. moet je je tempo steeds verder bijstellen. Te snel lopen wordt bestraft met stevig hijgen, verhoogde hartslag en in de loop van de dag ook met hoofdpijn en andere lichte symptomen van hoogteziekte.
Je inspanningen worden echter rijk beloond. De panorama's onderweg waren letterlijk en figuurlijk adembenemend!!! Regelmatig zit je in een ware ijsarena. Rond om je heen rijzen ijsbedekte bergreuzen van 6000-8000 mtr. in de strakblauwe hemel. Je voelt je nietig in deze overweldigende natuur en dankbaar dat je het mag aanschouwen. Vanuit een van de uitzichtpunten (5550mtr) beleef ik de zonsondergang. Na een inspannende klim in de latere middag, sta ik om 17.00h boven op de top. De turkoois blauwe meren aan mijn voeten en de immense (grootste) gletsjer (van Nepal) liggen al in de schaduw. De zonlijn kruipt snel hoger en hoger. Rond om mij heen ontvouwt zich een van de meest indrukwekkende bergpanorama's ter wereld met 5 van de hoogste bergtoppen ter wereld: de Everest, Cho Oyu, Nuptse, Lhotse, Makalu en Kanchenjunga. Als de zon achter de horizon zakt, wordt het snel koud, maar het schouwspel dat zich voor mijn ogen voltrekt, laat mij alle kou vergeten. De zonovergoten toppen verkleuren van goud naar koper. Hoe kleiner de verlichte delen worden, hoe intenser hun kleur. De hemel verkleurd geel, oranje tot paars en als de laatste vlekjes zon zijn verdwenen, heeft de hemel een onwerkelijk paarsblauwe kleur en lichten de nu in de schaduw liggende ijstoppen opnieuw op. De maan hangt er als halve sikkel erboven. Ik probeer de beelden diep in me op te nemen, het is zooo mooi, dat er tranen in mijn ogen schieten en ik voel dat dit reeds het eerste stukje 'afscheid' van de Himalaya is. Ik ben dankbaar dat ik hier opnieuw heb mogen staan en heb mogen genieten van al dit moois!!!
De koud maar ook de snel oprukkende donkerheid brengen mij terug in de werkelijkheid. Ik hang mijn gebedsvlaggetjes nog op, de wind zal de komende maanden de buddhistische gebeden vanuit hier met zich mee dragen de bergen en dalen in.
Ik kleed met warm aan, pak alles in mijn rugzakje en begin aan de afdaling (700mtr). De eerste 45min. heb ik noch voldoende licht om zonder lamp te lopen. Ik ren meer dan dat ik loop. Het is het rotsige gedeelte en dat wil ik liever niet met de lamp moeten doen. Later de koplamp op/aan en wat langzamer de 2de helft naar beneden. De rivieroversteek kort voor de logde is tricky want de natte stenen zijn reeds overdekt met een dunne laag ijs. - Om 20.00h ben ik terug in de warme diningroom van de logde, de oven met jakmest brandt lekker en ik heb trek in een bordje dhal baht (nationaal gericht van Nepal: veeeel witte rijst, wat lenzensoep en een bakje groentecurry).
De trekking wordt 4 dagen later afgerond met een spectaculaire vlucht in een twinotter vanuit Lukla. Onze lodge ligt pal aan het vliegveld en als de eerste toestelletjes in de vroege ochtend landen, hebben we daar goed zicht op. De landingsbaan is nog geen 100mtr. lang, meer ruimte is er niet hier in die steile hellingen. Daarom verloopt ze schuin, zodat de vliegtuigen bij het landen meer afremmen door omhoog te rollen en bij het opstijgen meer tempo kunnen maken door naar beneden te rollen.
Onze groep vult een heel toestel (17 plaatsen). Als de machine startklaar is, zet de piloot deze helemaal boven aan de startbaan, de motoren huilen op en als ze op volle kracht zijn, rolt het toestel naar beneden, de afgrond tegemoet. Want na de 100mtr. asfalt 'valt' het toestel in de 'leegte'. Snel vangt de piloot dit op en kort voor de tegenoverliggende helling te dicht bij komt kan hij afdraaien. Een prachtige vlucht van 40min. brengt ons terug naar Kathmandu, langs de sneeuwtoppen en later de geterrasseerde heuvels en dorpjes. Een mooie afsluiting van een mooie trektocht!