Het is al donker als mijn aandacht getrokken wordt door gezang. Op een hoek van de Pashupatinath tempel in hartje Kathmandu. Een groep jonge mensen zingt en klapt, Shiva erend. Uitbundig zwaaien ze met hun hoofd, in het ampele licht nauwelijks zichtbaar. Alleen haar zie ik, ze verschijnt van achteren, als in een onzichtbare bron van licht. Ze ziet me ook in de menigte die uitbundig meeklapt. We creëren een stilte tussen ons. Zij en ik. Een betekenisvolle glimlach vult m'n lens. Wat kan dat mooi zijn in het donker.