Langs de Bagmati-rivier zijn we op een ochtend getuigen van crematies. Langs het water liggen brandstapels waar de overledenen volgens Hindoe-traditie worden gecremeerd. Er zijn plaatsen aan het water voor de gewone mensen, een plaats voor notabelen en een plaats voor het koningshuis. Terwijl het lichaam op de stapel ligt, zijn familie en vrienden aanwezig. Het ruikt er onmiskenbaar naar brandend mensenvlees, een geur die mij nooit meer los heeft gelaten sinds Rwanda. In tegenstelling tot bij het Boeddhisme waar gecremeerd wordt op een berg wordt in het Nepalees Hindoeïsme gecremeerd langs het water. Het cremeren hoort bij de cultuur alhier. Er wordt alleen niet gecremeerd wanneer de overledene lepra had, een zwangere vrouw was, een kind was, is overleden door een slangenbeet of als het een Hindoe-heremiet betreft. We kijken langdurig toe van enige afstand en ik stoor me aan die groepjes toeristen die luid pratend en lachend langslopen terwijl ze naar de brandende stapels kijken. Ze tonen jammer genoeg geen enkele vorm van respect voor de nabestaanden die afscheid nemen van hun dierbaren. Ik durf er amper wat foto's van te nemen.