Het gaat haar goed. Wel niet om over naar huis te schrijven, want dat is er niet meer. Ze leeft in het armlastige bejaardentehuis naast het tempelcomplex Pashupatinath. Ze krijgt er eten, drinken en een eenvoudige slaapplek. Met tientallen anderen, soms demente en ernstig zieke bejaarden. Haar familie? Waarschijnlijk heeft ze die niet meer, anders woon je hier niet. Het is een thuis voor alleenstaanden, uitgestotenen. Een laatste thuis voor de laatste rustplaats. Maar toch overheerst de glimlach, soms onwetend, als een fractie van een herinnering aan iets van vroeger. Iets dat de eindbestemming draaglijker maakt. Wetende geleefd te hebben.