dansen met bejaarden

Door: Rhodaxx

Geplaatst op Feb 24, 2013

Als je ooit (weer) naar Kathmandu gaat laat deze plek dan niet links liggen, het is er geweldig! Neem koekjes of fruit mee en verwen de mensen, ze vinden het fantastisch en jij beleeft een paar onvergetelijke uren!

Vandaag heb ik twee plannen in Kathmandu. Ik wil naar de crematiegaths en naar het bejaardenhuis dat er in de buurt ligt. Dit zijn nu niet bepaald uitstapjes om vrolijk van te worden bedenk ik me als ik in de taxi zit, maar ik vind dat ik de stad niet kan verlaten zonder dat ik daar geweest ben.
Ik zit in een hele oude taxi en mijn zeer goed gemutste chauffeur Anil verontschuldigt zich voor de slechte staat waarin de weg verkeert. Als ik later een taxi terug neem voor meer dan de helft van de prijs, begrijp ik waarom hij zo vrolijk zijn dag begonnen is.
Ik stap uit op een druk plein waar bloemenverkopers en gidsen zich opdringen aan iedereen die -zoals ik- vertwijfeld om zich heen staat te kijken. Welke kant moet ik op en hoe kom ik op een vriendelijke manier van die gidsen af?
In de verte zie ik rookpluimen, dit lijkt me de "goede" kant en met ferme passen loop ik richting de witte rook.

Plots wordt mijn aandacht gewekt door muziek en zang en dan zie ik Het Social Welfare Center Briddhashram. Dit moet mijn bejaardenhuis zijn!
Ik ga op het geluid af en als ik de poort binnenloop zie ik tientallen mensen zitten die zingen en in hun handen klappen. Mensen die gekleed zijn in mooie kleurrijke kleding met oude doorgroefde gezichten, soms versierd met goud.
Eén vrouw staat te dansen en te zwieren alsof ze op het feest van haar leven is. Ik loop verder een grote binnenplaats op waar diverse tempels staan met prachtige klokken en torentjes. Er zit een man met een ongelofelijk dik boek waaruit hij gebeden te reciteert. Als ik op een halve meter afstand een foto van hem maak gaat hij onverstoorbaar verder. Een stukje verder wast een vrouw haar lange haren en zitten een paar mannen zich te warmen in de vroege ochtendzon.
Wat is het hier vredig, er heerst een sfeer van geborgenheid en vriendschap.
Het zingen is inmiddels gestopt en ik ga weer even kijken bij de vrolijke dames. Ze vragen of ik foto's van hen wil maken, een leukere vraag kan me niet gesteld worden op dat moment. Als ik het resultaat laat zien beamen ze dat zij inderdaad degene zijn die op het schermpje staan door heftig te knikken en naar zichzelf te wijzen.
Ineens verschijnt er een breed lachende tandeloze dame, ze ziet eruit als een snoepje met haar lieve gezicht, haar vrolijke kleding en haar grappige pantoffels. Ze komt op me af, pakt me vast en gaat met me dansen. We zwieren en lachen en om ons heen wordt er weer gezongen en geklapt. Ik bevind me in een film van Fellini, kleurrijk en surrealistisch.
Dan is het tijd om afscheid te nemen en even later word ik door een aantal mensen uitbundig uitgezwaaid. Ik loop met pijn in mijn hart door de poort naar buiten want ik weet nu al dat ik dit unieke moment met deze mensen ga missen. Het lijkt alsof ik sommigen van hen al jaren ken.

Ik ga naar de plek waar de bejaarden over niet al te lange tijd ook zullen zijn, bedenk ik me op weg naar de gaths. Als ze niet meer dansen en zingen, als ze overleden zijn en gecremeerd worden langs de oever van de heilige Bagmati rivier bij de Pashupatinath tempel.
Ik hoop dat ze voorlopig nog lang en blij mogen leven in Briddhashram.