Beestachtig vervoer
Chitwan NP
Nepal
Fransvdg
Beestachtig vervoer
Op vakantie doe ik soms rare dingen. Paardrijden bijvoorbeeld. Dat is iets waar ik in Nederland helemaal geen behoefte aan heb. Maar als er dan in Honduras reclame wordt gemaakt voor een mooie natuurtocht, die ik beslist niet mag missen…….ja, dan ben ik zo gek om me in een zadel te hijsen. Er komen een groep paarden en wat ruiters naar ons hotel, de dieren worden verdeeld en we kunnen vertrekken.
En dat is dom, want ik kan niet paardrijden. Dus ik kan ook niet goed met de teugels overweg. Dat merkt zo’n paard en die ziet dan prompt zijn kans schoon om eigenwijs te worden. Als alle paarden een riviertje doorkruisen, besluit mijn knol om dat water niet in de breedte over te steken – maar in de lengte te gaan bewandelen. En bedankt! Als enige van de groep kom ik met zeiknatte schoenen weer terug bij het hotel. Hilariteit alom natuurlijk. Ik lach maar mee, want dit is “leuk.”
Kamelen, ook zo iets. In Noord-Marokko een rondje op zo’n beest. Dat is nieuw voor me, dus dat wil ik meemaken. De chauffeur van onze bus vraagt mijn fototoestel, om mijn ritje vast te leggen. En hij knipt precies op het goede moment. Als zo’n beest na het beklimmen namelijk opstijgt, doet hij dat eerst met zijn achterpoten. Je schiet dan naar voren en moet je flink schrap zetten tegen het schotje vooraan het zadel. Gelukkig volgt er geen valpartij. We sjokken een rondje en ik snap nu waarom ze een kameel het schip van de woestijn noemen. Je schudt namelijk flink heen en weer. Echt lekker zitten is er niet bij. Mijn broek schuurt al snel in mijn kruis en ik vind het prima als de show beëindigd wordt. Afdalen is dan nog even “een dingetje”, want dat gaat ook nogal abrupt…..
Afijn, ik ben weer een ervaring rijker. En thuis hebben ze later dikke pret bij de foto’s.
Dan een olifant. Dat is beter werk. In Nepal gaan we in het Chitwan-park neushoorns kijken. Hartstikke leuk en stabiel ook. Je zit met een man of vier in een stevige houten bak en er zit een bestuurder (mahout genaamd) voorop, om ons rond te rijden. Appeltje eitje, zou je zeggen.
Nee dus, niet als ik mee ga. We ontmoeten onderweg een moeder neushoorn met kind. Instinctief gaat moeder rhino in een dreighouding staan. Dat vindt onze olifant leuk. “Wat jij, kleintje? Ga jij dreigen? Dan ga ik je aanvallen!” Jumbo begint te hollen, dus moeder en kind neushoorn kiezen het hazenpad. Daar gaan we! De takken vliegen ons om de oren, gegil in de bak, maar eigenlijk ook wel een soort van spannend-leuk. Alles loopt gelukkig goed af, want moeder en kind verdwijnen ergens in het struikgewas en Jumbo (of de mahout) besluit om het daar maar bij te laten.
Helaas lees ik later in verslagen van mijn mede-reisreporters dat veel olifanten mishandeld worden tijdens het africhten. Dus nu kan ik met goed fatsoen geen reclame meer maken voor zo’n ritje.
Tot slot de struisvogel……….ha ha, nee in Oudtshoorn (Zuid-Afrika) ben ik zo verstandig geweest om na de bovenstaande avonturen alleen maar te gaan kijken. Met mijn motoriek is het niet verstandig om zulk “circuswerk” uit te halen. Ik denk ook dat mijn reisverzekering de kosten niet vergoedt als het fout gaat. Bij beestachtig vervoer rust er bij mij namelijk niet zo veel zegen op.
Maar ik wens jullie natuurlijk allemaal heel veel plezier als je eens wat nieuws wilt beleven.
Foto's
