Manaslu trekking dag #14 - 'Tibetaanse grens'
Nepal
Azië
MennoRietdijk
Manaslu trekking dag #14 - 'Tibetaanse grens'
Het zou weleens een van de zwaarste dagen van de hele trekking kunnen worden. Het is namelijk de tweede ‘rustdag’. De onbewolkte lucht doet me vroeg opstaan en weer genieten van de oplichtende bergtoppen. Het plan voor vandaag is om richting de Tibetaanse grens te gaan wandelen, dus nemen we een packed lunch mee (pancakes en, heel toepasselijk, Tibetan bread).
We volgen een klein stukje het pad richting Dharamsala, waar we morgen naar toe gaan, maar slaan bij Larkya Bazar rechts af de Danda vallei in, te beginnen met een redelijke steile klim. Eenmaal op zo’n 4.200 meter is het pad redelijk vlak te noemen (lees glooiend stijgend) en zien we de ‘blue mountain sheeps’ hogerop de berg grazen.
Het weer is perfect en de vallei ongelooflijk mooi. We komen langs een enorme stenenhelling, dit keer geen land slide, maar gevormd door een andere natuurkracht: een gletsjer. Deze zogeheten moraine vormt het door de gletsjer gebaande pad. Ook hier is de gletsjer zelf inmiddels een stuk teruggetrokken, maar het betekent wel dat we tussen de moraine en de bergwand aan de andere kant door een nauwe kloof lopen. Deze bijna loodrechte bergwand aan onze rechterkant heeft ook de nodige natuurkrachten op zich laten inwerken, want de stenenlagen lopen hier vrijwel verticaal.
Na de kloof opent de vallei zich meer en slaan we bij een klein bruggetje rechtsaf. Aan de andere kant van het riviertje begint direct de klim richting de Tibetaanse grens. Het is nog redelijk vroeg en we voelen ons goed, dus we besluiten nog een stukje te klimmen, we zien wel hoe ver we komen. De grens op de Lajyang Bhanjyang pas (Rui-La) is gelegen op 4.998 meter, nog zo’n 600 meter stijgen. Stiekem heb ik in mijn hoofd al voorgenomen dat nu ik zo dichtbij ben, ik dit ook wil halen.
Het eerste stuk klimmen is meteen pittig steil, maar eenmaal in een goede cadans kan ik aardig doorklimmen zonder buiten adem te raken of te hoeven pauzeren. Eenmaal ‘boven’ na het eerste steile stuk zie ik dat het een stukje iets minder steil verder en daarna weer steiler. Verder kan ik nog niet kijken, maar daarachter zal de pas toch ergens liggen. We klimmen gestaag verder en na het volgende steile stuk doet zich eenzelfde situatie voor: iets minder steil en dan weer steiler. De pas is nog steeds niet te zien en de hoogte begin ik nu toch echt wel goed te merken. Twijfel of we nog verder moeten gaan. We proberen nog een klein stukje klimmen, tot bovenaan het volgende steile gedeelte, misschien dat we daarvandaan de pas kunnen zien liggen.
Als ik me een beetje licht in het hoofd begin te voelen, stoppen we om te lunchen, in de schaduw achter een groot rotsblok. Ik kijk op m’n telefoon waar we zijn. Al op ruim achtenveertig honderd meter hoogte. De grens is echt niet ver weg meer. De gids is even vooruitgelopen en zwaait vanaf 100 meter verder. Hij kan de pas zien liggen. Het is inmiddels begin van de middag en we moeten ook nog terug. Volgens de gids is het nog een uur naar de grens. Nu ik ‘m ook kan zien liggen kan ik me dat niet voorstellen, maar ja, de hoogte speelt hier natuurlijk ook mee. De lunch heeft me goed gedaan en nu ik zo dicht bij ben wil ik ernaartoe ook!
Het laatste steile stuk naar de pas heeft een soort hard geworden klei als ondergrond, waar diepe pootafdrukken van ezels en yaks in staan. Het maakt het lastig lopen en vanwege de hoogte gaat mijn hart ook te keer. Maar m’n hoofd voelt goed en ik zet door, al is het loeizwaar. Uiteindelijk zijn we er toch in een half uur: op zo’n 5 kilometer hoogte op de grens tussen Nepal en China! En er is verder helemaal niemand.
Hoewel de grens zelf eigenlijk amper wat voorstelt, een kleine hek en een Chinese vlag, geeft het een enorme kick om dit bereikt te hebben. Met eigen ogen kijk over de Tibetaanse hoogtevlakte heen! Ook de andere kant op is het uitzicht geweldig. In de verte zie ik de Fukang gletsjer waarvan de moraine eerder op de dag gepasseerd zijn. Ondanks een paar kleine wolkjes is het weer nog steeds perfect en vol adrenaline stort ik me weer de helling af, terug richting Samdo.
Nu weet ik van me zelf dat ik een uitstekende en snelle daaltechniek beheers, een soort ingehouden springen, waarbij ik de vering van elke stap benut om vooruit te gaan. Dit is een stuk lichter voor mijn knieën dan bij elke stap het volle gewicht erop te laten komen om af te remmen. Het vergt wel concentratie en goed inschattingsvermogen waar het beste mijn voeten te plaatsen. Deze techniek vraagt enige oefening en ervaring met afdalen in de bergen, en is af te raden bij te veel vermoeidheid, omdat dan het risico op misstappen te groot wordt. Nu gaat het uitstekend en binnen een half uur ben ik 600 meter gedaald en steek ik het riviertje weer over. Afdalend merk ik de hoogte totaal niet!
De verdere terugtocht door de kloof en de vallei is schitterend, wat een fantastische dag! We komen nog een lokale oude man te paard tegen. In ruim 8 uur lopen zijn we vandaag welgeteld drie andere personen tegen gekomen, allemaal locals. De hoogte, leegte, rust en schoonheid van de Himalaya heb ik vandaag ik optima forma ervaren. Eenmaal terug in het teahouse in Samdo voel ik de vermoeidheid pas. Vandaag qua afstand een halve marathon gelopen en 1420 (!!!) hoogtemeters bedwongen. Het was zwaar, dat absoluut, maar was het allemaal meer dan waard!
Foto's
