Manaslu trekking dag #12 - 'rustdag'
Nepal
Azië
MennoRietdijk
Manaslu trekking dag #12 - 'rustdag'
Dag 12 van de trekking en vandaag de eerste rustdag. Of eigenlijk acclimatisatiedag. Vrijwel iedereen die de Manaslu circuit trekking doet overnacht hier twee nachten. Ten eerste om te acclimatiseren aan de 3.500 meter hoogte en ten tweede omdat hier vanuit Sama prachtige dagwandelingen te maken zijn. Bijvoorbeeld naar de Pung Gyen Gompa of, zoals ons plan is, naar het Manaslu Base Camp op 4.400 meter hoogte.
Bij mijn vroege wc-bezoek om half 6 zie ik al dat we gisteren enorm geluk hebben gehad met de onbewolkte dag. Vandaag zijn de bergen weer verscholen in het wolkendek. Het heeft dan ook niet zo’n zin om al vroeg op pad te gaan. Ik zie dat de gids al op is en na kort overleg besluiten we de bestelling voor de ‘packed lunch’ te cancelen en te kijken hoe het weer zich gaat ontwikkelen. Ik grap nog dat hij gisteravond zeker niet gebeden had voor mooi weer. Hij kan de humor waarderen en zegt met een knipoog voor morgen beter zijn best te doen.
Na ontbijt slenteren we wat door het dorpje, om het lokale leven te zien opstarten. Het gaat allemaal heel gemoedelijk en in een uiterst relaxed tempo. Zoals tijdens de hele trekking al, lopen ook hier de koeien, ezels, honden en kippen gewoon overal los rond. Het is hier een enorm contrast met Nederland, waar over praktisch elke vierkante meter is nagedacht en een bestemming heeft gekregen. Leven, wonen en werken zijn hier veel meer één geheel.
Met een grote pot thee en ontspannen wat spelletjes spelen maken we de ochtend van deze rustdag vol. Na al zo’n 180 km gelopen te hebben en ruim 12.000 hoogtemeters bedwongen te hebben, eigenlijk ook wel even lekker! Maar de bewolking lijkt open te breken en hier en daar is zelf wat blauw in de lucht te zien. Reden genoeg om ’s middags toch nog een stuk richting Manaslu Base Camp te gaan klimmen.
We lopen daarvoor om Birendra Tal heen, om aan de andere zijde van het meer dan waar we gisteren waren, de klim omhoog te beginnen. De gids vertelt doodleuk dat er tijdens een summit expeditie een paar weken terug nog een bergbeklimmer aan hoogteziekte is overleden. Hij is er dan ook heel scherp op of wij geen symptomen ervan vertonen.
Het klimmen gaat gestaag. Dat er op deze hoogte minder zuurstof in de lucht zit is goed te merken. Maar hoe meer we stijgen, hoe mooier het uitzicht wordt. Iets voorbij een enorm rotsblok, waarvan ik me afvraag wanneer het naar beneden gaat rollen, stoppen we om het uitzicht en de omgeving op ons in te laten werken. Als ik mijn trekking app check, hebben we ons doel bereikt: de 4.000 meter grens zijn we gepasseerd. Diep onder ons ligt het blauwgroene Birendra Tal en daarachter de vallei met het dorpje Sama. Aan de rechterkant de Manaslu gletsjer met krakend ijs en bulderende watervallen van smeltwater. Hoog daarboven zien we af en toe door de wolken heen een glimp van de top zelf. Van zo dichtbij krijgen we nog meer een gevoel van de grootsheid van deze berg.
Verrassend genoeg hebben we er hier ook gezelschap van een hond bij gekregen, die compleet op z’n gemak lekker bij ons komt liggen. Waar die vandaag komt, ook de gids heeft geen idee. Maar als een trouwe viervoeter volgt hij ons wel helemaal terug naar Sama. Daar is hij ook net zo snel weer verdwenen als dat hij verschenen was. Wellicht ook zin gehad in een tripje en met eerdere wandelaars mee omhoog gelopen. Met 8,5 km en 680 hoogtemeters hebben we in ruim 3 uur toch nog een mooie middagwandeling kunnen maken voor wat extra acclimatisatie vandaag.
De gids neemt ons nog mee naar een klein restaurantje met volgens hem de beste momo’s van de trekking. Tot zijn grote teleurstelling blijkt het helaas dicht te zijn, omdat de eigenaren deze dagen op het land met de oogst bezig zijn. Tsja, zo gaan die dingen hier nu eenmaal. De momo’s bij het teahouse waar we overnachten vind ik vervolgens ook prima smaken. En bij het avondeten denk ik er zowaar aan om de Dal bhat maaltijd een keer op de foto te zetten!
Foto's
