Manaslu trekking dag #01 - 'Nepali flat'
Nepal
Azië
MennoRietdijk
Manaslu trekking dag #01 - 'Nepali flat'
Het schemert nog als ik sta te kijken hoe mijn backpack bovenop de bus stevig vastgesnoerd wordt. Vanuit m’n ooghoek zie ik hoe onze gids een vrouw met baby wegstuurt van het bankje direct rechts van de busdeur. Hij wenkt, want blijkbaar is het beste plekje in de lokale bus voor enige twee toeristen gereserveerd. Bij het instappen zeg ik opgewekt ‘namasté!’ tegen de locals in de verder al volle bus en met toch een licht gevoel van gêne neem ik plaats.
Ik ben in Arugath en begin vandaag aan de eerste wandeldag van de 17-daagse Manaslu circuit & Tsum valley trekking (eigenlijk 19 dagen als je de twee reisdagen, naar het startpunt en van het eindpunt, meetelt). Het is nog anderhalf uur rijden naar Soti Khola, waar de weg ophoudt en het wandelen echt gaat beginnen. Eigenlijk hadden we dit stuk gisteren al zullen doen, maar omdat de busrit vanuit Kathmandu wat langer duurde dan gepland hebben we besloten om vanochtend vroeg de eerste bus te nemen naar het startpunt van onze trekking. Nog een kleine toevoeging aan de ‘local bus experience’ die we gisteren al hebben gehad: flink door elkaar geschut tijdens 9,5 uur hobbelen over zeer slechte en erg stoffige wegen, met keihard Nepalese muziek op en plakkerig van het zweet (van mezelf en van diverse locals die vanuit het gangpad deels over me heen hingen). Maar wel met prachtige indrukken onderweg, zowel het uitzicht naar buiten als het ‘entertainment’ (mensen kijken) in de bus. Ja, het waren een enerverende 127 kilometers geweest!
Aangekomen in Soti Khola, wijst onze gids naar een paar huizen aan de overkant van het dal, dat is het dorp waar hij vandaan komt. We hebben bewust voor deze kleine organisatie gekozen omdat ze uitsluitend werken met mensen die uit het Manaslu gebied komen en het dus op hun duimpje kennen. Na een ‘nog frisse’ startfoto samen met gids en porter beginnen we dan echt aan een tocht waar we lang naar uit hebben gekeken en ook wel een beetje tegen op zien: gaan we 17 dagen dag in dag uit alleen maar wandelen wel aankunnen? Fysiek, maar ook mentaal lijkt het een behoorlijke uitdaging. Een paar extra ‘leg-presses’ tijdens het wekelijkse bezoek aan de sportschool maakt ons niet bepaald goed voorbereid voor de uitdaging die wacht, dus we zullen het van onze gemiddelde basisfitheid van jonge 30’ers moeten hebben de komende weken. Vol goede moed zetten we de eerste stappen verder de groene vallei in, met de wetenschap dat we de komende 17 dagen geen gemotoriseerd voertuig tegen gaan komen.
Ondanks dat het nog voor negen uur ’s ochtends is, voel ik de zon al flink branden. Hoewel we nog flink het hoogtegebergte ingaan, begint de trekking op 700 meter hoogte boven zeeniveau, tussen de bananenbomen in een (sub)tropisch klimaat met hoge luchtvochtigheid en temperaturen die ruim boven de 30 graden Celsius uitkomen. De wanden van de vallei worden steeds steiler en besneeuwde bergtoppen zijn daardoor nog niet te zien. Dat wordt meer dan goed gemaakt door meerdere schitterende watervallen van tientallen meters hoogte, de weemoedige pakezel karavanen en de lange, meestal wiebelende hangbruggen. We weten al snel dat voor mensen met hoogtevrees deze tocht geen goed idee is.
Drijfnat van het zweet kunnen tijdens een lange lunchpauze in Lapu Besi bijkomen van onze eerste stuk hiken. Na de lunch wordt de vallei meer open en lopen we afwisselend tussen schitterende rijstvelden en fruitplantages door. Onze gids plukt een paar ‘lapsi’ vruchten om ons te laten proeven. De kleine vrucht waarvan we boven- en onderkant afbijten en uitspugen kan verder helemaal gegeten worden en ligt qua smaak tussen appel en citrus in. Het is een lekker verfrissende middagsnack om ons de laatste anderhalf uur door te helpen. Want vandaag zou redelijk vlak zijn volgens de briefing van gisteravond. Maar ‘Nepali flat’ is allerminst vlak te noemen! Het is afwisselend stijgen en dalen. Als we eind van de middag aankomen in Machakhola geeft de tracking data op mijn mobiele telefoon 900 afgelegde hoogtemeters aan! Terwijl dit dorpje ten opzichte van het startpunt maar 110 meter hoger gelegen is.
Bij het teahouse waar we gaan overnachten geeft de koude douche een welkome verkoeling en tijdens een stevige Dal Bhat maaltijd spreken we onze indrukken van de dag door. Het is nu al zo mooi, dat belooft nog wat voor de rest! Als de generator en daarmee ook het licht uitgaat, is het tijd om ook zelf te gaan opladen voor de volgende dag.
Foto's
