Een uitzichtloos bestaan voor de Nepalese Dalits, Surkhet
Nepal
Azië
ChantalsJourneys
Een uitzichtloos bestaan voor de Nepalese Dalits, Surkhet
Eén van de mooiste dingen die bij het reizen horen zijn ontmoetingen met de lokale bevolking. Je leert meer over de cultuur, het land en hoe het leven er voor sommige mensen nu écht uitziet. In Nepal kreeg ik de kans om met mensen uit vele verschillende kasten te praten. Met name één bevolkingsgroep zal me voor altijd bijblijven: de Dalits.
Zoals bij de meesten waarschijnlijk wel bekend, hanteert de Nepalese cultuur een kastensysteem. Hoe hoger je kaste, hoe hoger je aanzien en des te meer rechten je hebt. Het aantal verschillende kasten is bijna ontelbaar, maar er is tenminste één bevolkingsgroep in het land dat tot geen enkele kaste toebehoort. En dus hebben ze geen enkel aanzien en geen enkele rechten. Dat is het leven van de Dalits.
Communiceren met deze mensen is moeilijk; onze beheersing van de lokale taal was nihil en zij kennen geen Engels (gelukkig hadden wij een tolk). Als je om je heen kijkt is het niet zo heel lastig om te begrijpen waarom. Hun woonplek bestaat uit een schamel hutje, waar nog net een dak op zit en gesloten wordt door een deur. Vaak leven ze met grote families op een paar vierkante meter. De tientallen Dalit-gezinnen wonen heel dicht op elkaar; privacy is er bijna niet. Deze kaste wordt gedwongen om op een bepaalde plek bij elkaar te wonen, ergens anders mag niet. De volwassenen en kinderen lopen rond in gescheurde, oude, vieze kleding. Heel anders dan de normale bevolking. Alleen al aan deze twee dingen kun je zien dat de Dalits niet hooggeschoold zijn.
In feite zijn Dalits helemaal niet geschoold. Oké, als kind zijnde gaan ze naar een speciale Dalit-basisschool (op gewone scholen zijn ze niet welkom), maar zodra ze thuis komen moeten ze meteen aan het werk. Na het werk gaan ze eten, en na het eten gaan ze slapen. Als ze wakker worden gaan ze naar school. En zo is de cirkel weer rond. Tijd om te spelen, om kind te zijn, is er niet. Na de basisschool gaan ze fulltime aan het werk, niet omdat ze het willen, maar omdat ze simpelweg geen andere keuze hebben. De middelbare school of studeren zit er voor hen niet in.
Wat het werk dan inhoudt? Voornamelijk grote stenen in kleine stukjes hakken, net zolang tot de grote zakken (zie de foto hierboven) gevuld zijn. Hier krijgen ze dan zo’n 30 rupee voor, omgerekend €0,28. Bij ander labour work ontvangen ze alleen voedsel en kleren. Eigenlijk verdienen ze vrijwel niets, waardoor ze geen enkele kans hebben op een betere toekomst, voor zichzelf of voor hun kinderen.
Het grootste deel van de ‘gewone’ bevolking en de regering kotst de Dalits uit. In hun ogen zijn deze mensen nog geen stuiver waard, alleen maar omdat ze officieel tot geen kaste behoren. Ze horen nergens bij. De ‘haat’ gaat in sommige gevallen zo ver dat een Dalit niet welkom is in bepaalde winkels of dat hij/zij wordt geweigerd bij bijvoorbeeld de tandarts. Ze hebben nergens recht op; geen recht op bijstand, geen recht om naar school te gaan, geen recht op ‘normaal’ werk. Trouwen buiten hun eigen kaste en zo hogerop komen zit er ook niet in. Mocht iemand uit een hogere kaste al willen trouwen met een Dalit, dan zal hij/zij verstoten worden uit haar eigen ‘groep’. Diegene behoort dan ook niet meer bij een kaste en wordt automatisch ook een Dalit.
Ze zitten in een vicieuze cirkel, eentje waar ze misschien wel nooit uit zullen komen.
Het was tragisch om dit verhaal te horen; nog steeds krijg ik er een brok van in mijn keel als ik er aan terug denk. Deze mensen hebben een plekje in mijn hart gekregen. Niet alleen omdat ze zo’n uitzichtloos bestaan hebben, maar vooral ook omdat ze zo ontzettend vriendelijk en gastvrij waren. De volwassenen waren blij eens met respect te worden behandeld, en de kinderen vonden het prachtig om eens wat afleiding te hebben, om weer eens een glimlach op hun gezichten te krijgen.
www.chantalsjourneys.nl
Foto's
