Haar voeten maakten een schuivende beweging, nauwelijks van de grond getild liep ze langs me heen. Haar blik afgewend, deels naar de grond. Alsof ze zich schaamde, niet wilde dat ik naar haar keek. In een reflex maakte ik de foto, me niet realiserend wat ze mogelijk dacht. Waarom dat uitvergroten van dat armoedige aanzien? Respectloos, nee, ergens wilde ik juist dit beeld in me prenten als een soort van contrast op westerse rijkdom. Maar mogelijk geen contrast op geluk. Wie ben ik om aan haar binnenste te twijfelen door wat ik aan de buitenkant zie. Ik kijk nog vaak terug en denk aan het vrouwtje, maar veel vrolijker.