Wij zitten in een coupé voor ‘Upper-Class’, allemaal een luxe stoel, die alleen nog maar in de ligstand blijft staan. De rest van de trein is ‘Ordinary-Class’ of nog minder. De trein hobbelt en schommelt zó erg dat je niet kunt lezen, schrijven of puzzelen, een fototoestel kun je ook niet stilhouden. Je krijgt nu, terwijl je probeert stil te zitten toch voldoende beweging (je hoeft niet meer naar de sportschool om op een trilplaat te gaan staan); de trein heeft alleen ARKO (alle ramen kunnen open) en dicht kunnen ze niet. Toen het licht werd gingen de LED lampen uit, doordat in de hele trein de stroom uitgeschakeld werd, dus de ventilatoren konden ook niet meer aan.
Voordat we halverwege waren was het water bij het toilet al op. De hele rit zijn er veel mensen die op en af de trein springen, een stukje meerijden en van alles te koop aanbieden. Kinderen verzamelen lege flessen, ze willen ook graag je afvalzakjes hebben, die ze helemaal uitzoeken of er nog iets eetbaars in zit en vervolgens gooien ze de hele inhoud zo uit de trein.
We rijden langs de nieuwe hoofdstad NayPyiTaw, een modern nieuw station, de regering zetelt hier al, er wordt heel veel gebouwd en nieuwe snelwegen aangelegd. De Shwedagon hebben ze exact nagebouwd, maar weinig willen hier wonen het is een spookstad.
Op 2/3 van de geplande reistijd zijn we op de kaart net over de helft, onze gids zegt dat we al ongeveer 1½ uur vertraging hebben. Als we om 10 uur ’s avonds in Mandalay aankomen hebben we 17 uur in de trein zitten schudden.
Het perron is vol met mensen, hele gezinnen liggen hier te slapen, hun hele hebben en houwen in tassen naast zich. In het hotel aangekomen eerst rennen naar het toilet, want dat hadden we al een hele dag opgehouden.