Another day in chaotic Mandalay!
Mandalay
Myanmar
Neretslok
Another day in chaotic Mandalay!
De naam Mandalay had nog niet zo lang geleden een magische klank. Mandalay, de rustieke koningsstad waar het straatbeeld nog authentiek, bijna 19e eeuws, was. Tegenwoordig is het een ongelooflijk hectische, lawaaierige, drukke stad. Het is stoffig en heet en het heeft niets met romantiek of poëzie te maken. Oversteken is hier een hachelijke zaak: alles en iedereen raast onophoudelijk door. De ochtend na onze aankomst in de stad vertrekken we vroeg naar de rivierhaven. Hier heerst een enorme bedrijvigheid. Er liggen veel boten uiteraard; handelaren, kinderen, vrouwen, zwerfhonden, allemaal hangen ze hier rond omdat er misschien iets te doen, te verdienen, te krijgen of te eten is. Je waant je honderd jaar terug in de tijd. Overal drukte om ons heen, mensen vragen, mensen bedelen. In drie kwartier varen we over de brede Irrawaddy rivier naar Mingun.
Zodra we in Mingun van de boot aflopen, worden we opnieuw belaagd maar we nemen snel een afslag van de toeristische hoofdroute. Het is hier rustig wandelen door de achteraf straatjes van een dorp, dat nog de sfeer van lang vervlogen tijden ademt. Een relaxte sfeer. We lopen over een stoffige zandweg, ossenkarren komen ons tegemoet. We bezoeken een aantal fraaie pagodes en tempels. Op de terugweg nemen we de ossenkar. Het kraakt, piept, hobbelt en wiebelt aan alle kanten. Halverwege vinden we het wel genoeg zo. Wij maken dat de ossenbaas ook duidelijk. Hij is eerst verbaasd, een beetje bang dat hij nu niet het afgesproken bedrag zal ontvangen. Als wij hem zeggen dat hij dit wel krijgt, is hij opgelucht. De ossen wilden toch al niet zo vandaag, lijkt hij te zeggen. Lachend nemen we afscheid.
We wandelen door het landerige dorpje terug naar de rivier. Vrouwen wassen hier kleding en zichzelf. Een meisje van een jaar of twaalf houdt ons gezelschap. Ze loopt met ons mee. Maar als we na een tijdje van haar af willen en onze pas versnellen, wil zij niet vertrekken. Ze blijft maar meelopen. Dan zegt ze in goed Engels: “I won’t leave until you give me money. I’m hungry, you see”. Die komt aan. We kunnen haar wel negeren maar zij heeft honger, iets waarvan wij niet eens weten wat het is. Wij vinden het misschien wel leuk hier, maar dat gaat voor haar niet op. Voor haar is iedere dag een kleine hel. Hier kan een Nederlands hart niet tegenop.
Terug in Mandalay besluiten we om voor de rest van de dag de tuktuk te nemen. Uiteraard slaan we de beroemde tempels en kloosters van Mandalay niet over. Onze dag zal eindigen op Mandalay Hill, een heuvel van 236 meter hoog, even buiten het centrum. Het is al vrij laat als we onderaan de heuvel aankomen. We willen boven, waar je over een groot deel van de stad kunt uitkijken, de zonsondergang meemaken. Een pelgrimspad van ruim 1700 treden leidt naar de top van de heuvel. Hoewel wij niet lui zijn aangelegd, het overdekte pad ziet er aantrekkelijk uit, willen we toch heel snel naar boven en we gaan op zoek naar een auto of busje.
We vinden die en komen een prijs overeen. Wel snel graag, zeggen we er nog bij. We gaan alvast zitten in de jeep en wachten. Wachten. En nog eens wachten. Er komt een ander stel aan, dat ook plaats neemt. Weer wachten. We worden onrustig, kijken van onze horloges naar het stel en van hen weer naar de straat. Waar blijft die driver nu? Niemand te bekennen. Het begint al te schemeren en we weten hoe snel de duisternis in de tropen invalt.
We stappen uit en gaan op zoek naar een andere driver. Dan komt eindelijk ‘onze’ driver aanlopen. Wij beginnen tegen hem uit te varen, waar blijft hij nu, rijden met die handel. Na enig heen-en weer gepraat en over-en-weer vertalingen door een ‘ tolk’ gaat de chauffeur met zichtbare tegenzin op pad. Het blijkt dat het hier volkomen normaal is om te wachten totdat de auto of de bus helemaal vol is. Dat zoiets uren kan duren en dat sommige klanten dan uren moeten wachten, is niet iets waar men zich al te druk over maakt. Het is pas lonend om te gaan rijden als alles vol is. Klaar uit. ‘Keep the customer satisfied’ leeft hier niet.
We sporen de chauffeur tot grote haast aan. Faster, faster! De driver scheurt de heuvel op, remt nauwelijks bij de haarspeldbochten. We gaan alle kanten op en het is geen ongevaarlijk ritje. Na tien minuten zijn we boven. Nou, boven. Er wacht ons nog een gigantische roltrap. Maar enkele minuten daarna zijn we toch echt helemaal boven. Net op tijd!
Hierboven is de sfeer sereen te noemen. Het is er vreedzaam en rustig, ondanks dat er veel mensen rondlopen. Er is een fraai tempelcomplex. Vanaf het terras overzie je de stad met aan de horizon de steeds verder wegzakkende bloedrode grote zon. Monniken willen met je praten, de toeristen gedragen zich nu eens opvallend rustig, ze zitten, genieten, lezen een boek. Als het helemaal donker is, even na zes uur, gaan we weer naar beneden en nemen daar een tuktuk naar ons hotel.
Onze tuktuk laveert door het spitsuur van Mandalay. We rijden over brede wegen maar desondanks zitten de straten volkomen verstopt met verkeer. Rijen brommers, fietsen, tuktuks, bussen en auto’s, links en rechts naast ons, een bombardement aan vuil en gassen spuiend. Het is alsof we in een rollercoaster zitten, die nog eens extra is opgevoerd. Soms staan we stil en ademen we puur vergif. Een quadrafonische kakofonie aan geluiden, getoeter, geronk, gebrom. Onze keel wordt droog en hoestend geven we ons maar over en laten we ons noodgedwongen onderdompelen in zoveel verkeersgekte. Tollend en duizelig van het ritje door dit pandemonium komen we weer in de 26th street, waar het nog zeker tien minuten duurt voordat ons gehoor weer normaal functioneert en onze ogen veilig helemaal open kunnen. Morgen weer een lekker dagje Mandalay, de rustieke koningsstad van weleer…..
Foto's
