Een dagje terug in Mandalay
Mandalay
Myanmar
Aran2005
Een dagje terug in Mandalay
Terug in Mandalay vanuit Hsipaw. Meteen een vlucht naar Heho (Inle Lake) geregeld voor de volgende ochtend.
Dat regelen gaat zo eenvoudig. Ik ging naar de receptie van het hotel en zei dat ik de volgende dag naar Heho wil vliegen. Ze bellen of er gaat iemand op de brommer naar een reisbureautje en het is zo geregeld. Het vertrek was nogal vroeg dus vroegen ze meteen of je ook een taxi naar het vliegveld wilt (het vliegveld van Mandalay ligt op een uur rijden van de stad). Ook meteen geregeld. En als het vertrek, en dat gebeurt nogal eens erg vroeg is zorgen ze ook nog vaak voor een ontbijtpakketje.
Die middag en avond had ik dus nog tijd in Mandalay. Eerst nog even wat gegeten. Toen de ergste warmte voorbij was ben ik op mijn gemak naar de Irrawaddy rivier gewandeld. Langs de rivier was het een drukte van belang. Er vertrokken en arriveerden pontjes. Er werden boten gelost en geladen. Een boot stond helemaal vol met aardewerk potten van ik schat een centimeter of 35 hoog. Een aantal vrouwen liep steeds over een smal loopplankje naar de boot. Terwijl ze met hun rug naar de boot op het loopplankje stonden werd er door een man 4 van deze potten op het hoofd van de vrouw opgestapeld. De onderste hield ze met 1 hand een beetje vast. In de vrijer hand nam ze nog een pot en vervolgens liep ze over het wiebelende loopplankje de kant op. Daar moest ze nog een meter of 50 lopen naar de plaats waar de potten werden neergezet. Het leek me heel zwaar, maar ze deden het met zo’n handigheid.
Daarnaast kwamen verschillende mensen zich badderen en/of hun kleren wassen in de rivier.
Iets verderop werd het ‘strand’ onderbroken door een rots waarop een terras was gebouwd.
Een goede plaats om onder het genot van een vruchtenshake het hele gebeuren langs de rivier van bovenaf te aanschouwen. Even later kwamen er 3 mannen van één van de boten aan het tafeltje naast mij zitten. Ze zaten vriendelijk naar me te lachen en te genieten van hun biertje.
Ik probeerde een praatje met hen te beginnen, maar het bleef bij vriendelijk lachen….geen woord Engels. Dus toen maar gevraagd, wijzend naar mijn camera, of ik een foto van hen mocht maken. Dat was geen probleem. Brullend van het lachen bekeken ze het resultaat op het schermpje. Daarna vertrokken ze. Ik bleef nog even van het uitzicht genieten en besteld nog een sapje. Later bleek dat ik deze niet hoefde af te rekenen, omdat de mannen van de boot dit al voor mij hadden gedaan.
Het begon inmiddels al een beetje donker te worden. In een cafeetje daar in de buurt raakte ik aan de praat met een paar jongens……..een paar woorden Engels waren wel beschikbaar, maar het waren meer gebarengrapjes over mijn lengte (die niet abnormaal is en over de hoeveelheid haar op mijn armen en benen. Wederom kreeg ik een drankje aangeboden, een kopje koffie. Na de koffie gedronken te hebben wilde ik naar mijn hotel gaan, het was ook inmiddels donker. Maar het was veel te ver om nog terug te lopen. Ik probeerde de jongens duidelijk te maken dat ik een (brommer)taxi wilde hebben. Ze begrepen dat ik vervoer nodig maar er was geen brommertaxi voor handen.
Een van de vrienden had een brommer bij zich en was bereid om mij terug te brengen naar m’n hotel……jawel kosteloos. Ik voel me er wel een beetje ongemakkelijk bij, maar het laat wel zien hoe de Birmezen zijn.
Na een heerlijke douche ging ik eten en mijn keuze was gevallen op het Too Too restaurant, die in de Lonely Planet speciaal wordt aanbevolen en schrijft dat zelfs mensen uit Yangon hier naartoe komen om er te eten. Voor mij was de reden meer dat het op loopafstand van het hotel was. Met het plattegrondje erbij naar de betreffende locatie gewandeld. Eerst dacht ik niets te zien, maar toen zag ik toch een pijltje met de naam van het restaurant. Ik vermoed dat het restaurant op dat moment op een tijdelijke locatie zat want de pijl wees naar een gangetje in een gebouw dat gebouwd of verbouwd werd. Aan het eind van het gangetje kwam je in een ruimte die leek op een kamer in een huis dat net was opgeleverd, je zag alleen maar beton. Het bleek wel het restaurant te zijn want er stonden stoelen en tafels en er was een vitrine waarin het aanbod van die avond stond. Een aantal locale families zat er al te eten in de verder totaal sfeerloze ruimte. Ik heb aangewezen wat ik wilde eten en dat werd al snel opgediend. Het eten smaakte; het was niet bijzonder. Terwijl ik zat te eten waren er nog 2 toeristen die de weg naar Too Too hadden gevonden en blijkbaar de Lonely Planet aanbeveling wilden proberen. Ze keken nog wel even naar het aanbod in de vitrine, maar ze knapten zo te zien totaal af op de ongezellige ruimte. Na het eten naar een internetcafé geweest, waarvan de receptioniste van mijn hotel de locatie had gegeven. De verbinding was redelijk…………en dan mag je al blij zijn in Myanmar, en Hotmail en Yahoo waren toegankelijk. En dan mag je ook blij zijn want Hotmail en Yahoo zijn in principe afgeschermd door het regime, maar in een heleboel internetcafés weten ze dat al te omzeilen. Na het internetten terug naar mijn hotel gewandeld. Bij de receptie van het hotel kreeg ik nogmaals de bevestiging dat transfer naar het vliegveld, de vlucht (ze gaven me het geschreven vliegticket) en het ontbijt waren geregeld. Ik kon met een gerust hart gaan slapen.
Foto's
