De route naar de gouden rots in Kyaiktoyo gaat langzaam maar gestaag omhoog. Onderweg kom je regelmatig langs standjes. Je passeert locals en uiteraard ook de nodige monniken. Dit groepje monniken staan prachtig af bij het groene langs de weg en kleurde ton sur ton bij het zandpad. Wij hebben genoten van de wandeling, al was die in de vochtige hitte en met nog een jetlag in het lichaam zwaarder dan verwacht. Bovenaan sta je toch wel versteld, dat de rots zo mooi blijft balanceren. Voor de inwoners is de rots enorm belangrijk, en deze wordt dan ook steeds met bladgoud bekleed.