Naar het Inle meer
Inle Lake
Myanmar
Aran2005
Naar het Inle meer
Vroeg opgestaan, de taxi in, en naar het vliegveld van Mandalay. De rit duurt ongeveer 1 uur dus ik had tijd genoeg om mijn meegekregen ontbijtpakketje onderweg te nuttigen. Het was een ‘shared’ taxi, ik zat samen met een Birmese dame.
Onderweg ging de taxi tanken. Dit was de 2e keer dat ik het meemaakte en 2 keer ging het op dezelfde manier. Er wordt getankt bij een pompstation en afgerekend. Vervolgens rijden ze naar een andere pomp op hetzelfde pompstation, tanken nog een keer en rekenen nogmaals af. Ik vroeg het aan de dame die goed Engels sprak. Ze vertelde me dat het een mix is van goedkopere en duurdere benzine. Die goedkopere benzine zal dan wel niet van al te beste kwaliteit zijn, want waarom anders niet alleen goedkope benzine getankt. De rit naar het vliegveld werd vervolgd, kuilen en gaten ontwijkend. We kwamen op tijd aan. In Myanmar hoef je meestal niet langer dan een uur van te voren in te checken. Na het inchecken loop je naar de wachtruimte en wacht je tot ze het bordje met jouw vluchtnummer en bestemming omhoog steken.
De avond ervoor had ik een reservering gedaan bij een accommodatie die me getipt was door een paar Belgen. Het was bij The Little Inn , 6 huisjes in een gezellige tuin, waar tevens het ontbijt werd geserveerd, zoals ze me verteld hadden, in Nyaungshwe, het dorpje bij het Inle meer waar de meeste accommodatie is. Een Zwitsers echtpaar zou op de dezelfde vlucht zitten van Mandalay naar Heho. De eigenaar had me verteld dat ik met hetzelfde busje mee kon rijden naar The Little Inn. Bij de accommodatie aangekomen werden het echtpaar en ik verwelkomd. De eigenaar vertelde me meteen dat het hem speet, maar dat de kamer die ik gereserveerd had niet beschikbaar was. Maar hij had een alternatief geregeld. Ik vertelde hem dat ik de kamer eerst wilde zien. De eigenaar vertelde me dat hij wel verbaasd was dat ik niet kwaad werd, omdat hij dat al vaker mee had gemaakt had. Maar ja ik ben op reis flexibel ingesteld, en maak er niet snel een probleem van als iets dergelijks zich voordoet. Schuin tegenover The Little Inn ligt het Goldstar Hotel waar hij een kamer voor me had geregeld. De kamer was oke, maar de sfeer van een hotelgang haalt het niet bij een houten huisje in een tuin. Ik heb de kamer geaccepteerd maar ben teruggegaan naar de eigenaar van The Little Inn om te vragen of ik dan wel bij hem in de tuin mocht ontbijten. Dat was geen enkel probleem.
Naast het hotel was er fietsverhuur. Het was inmiddels begin van de middag en de maag begon te knorren. Met de fiets ben ik naar een pannenkoekenrestaurantje gereden, een paar straten verder, en heb daar geluncht. Vervolgens de fiets weer op. Langs de oostkant van het Inle meer loopt een weg die goed te fietsen is. De weg loopt niet langs het meer, je kunt het meer vanaf de weg zelfs niet zien.
Het is niet druk op die weg af en toe een brommer, en heel af en toe een auto of een ossenwagen.
Na een paar kilometer fietsen heb ik een zijweggetje genomen de richting volgend van ‘Red Mountain Estate Vineyards & Winery. Tot de poort van het landgoed was het goed te fietsen, daarna ging het wel erg steil omhoog. Bij die poort was een wachthuisje met een bewaker. Ik vroeg hem of ik mijn fiets daar mocht laten staan en dat was geen enkel probleem. Lopend verder omhoog door de wijngaard. En ja hoor daar hingen druiven. Bovengekomen was er bij de wijnboerderij niemand te bekennen en totaal geen actie. Iets verderop was een leeg terras en 2 mensen van de bediening.
Het terras gaf uitzicht over de wijngaarden en in de verte zag je het Inle meer. De menukaart gaf de mogelijkheid om voor ca € 3 maximaal 12 verschillende wijnen te proeven, zowel witte als rode wijnen en een rosé. 12 was wat veel want er moest nog gefietst worden, iets meer dan de helft heb ik wel geproefd. Website: www.redmountain-estate.com
Hetzelfde weggetje teruggefietst naar de ‘hoofdweg’. Een paar kilometer verder in een scherpe bocht was een klooster. Ben het terrein opgefietst omdat er volop activiteit was. Allemaal monniken, een stuk of 25, waren hout aan het hakken, kloven en opstapelen in een schuur.
Tot een praatje is het niet gekomen, want ze waren zo druk.
Met de gedachte dat ik dezelfde weg terug moest fietsen ben ik niet verder gegaan. Op de terugweg ben ik nog 1 keer gestopt om een foto te maken van drie boeren die aan het ploegen waren achter een buffel. Dat ging niet onopgemerkt want de dichtstbijzijnde boer wenkte me. Hij vertelde me dat hij een tijdje in Maleisië had gewerkt. Het land dat ze aan het ploegen waren was familiebezit. De andere twee boeren, die gewoon doorgingen met het ploegen, waren zwagers. Na nog wat gekletst te hebben en gelachen bood deze boer me aan om even een stukje te ploegen……het was niet zo’n modderpoel zoals je wel eens ziet, de grond was droog. Zo gezegd zo gedaan. Je moet even de goede slag krijgen, omdat die ploeg de neiging heeft te diep de grond in te gaan. De boer waar ik mee stond te praten wilde wel een foto van mij als boer nemen. Hij had er duidelijk plezier in.
Na de boeren gedag te hebben gezegd ging het terug richting Nyaungshwe. Doortrappen want het werd al een beetje donker. In Nyanungshwe aangekomen was het donker.
De volgende dag wilde ik een boottocht maken op het Inle meer. Daar had ik nog niets voor geregeld. Het kwam vanzelf. Met nog een paar honderd meter te gaan naar het hotel werd ik aangesproken door een bootsman. Deze man stond me wel aan, hij was vriendelijk en spraakzaam zonder opdringerig te zijn. We spraken een prijs af en een tijd voor de volgende ochtend.
Foto's
