Het verborgen land van de Pa O (2)
Inle Lake
Myanmar
Lione Kolsteren
Het verborgen land van de Pa O (2)
We lunchen aan de rivier. Een kleine uitspanning op een verhoging in het landschap, zodat we een mooi uitzicht hebben op Sagar aan de overkant. De eigenaar is erg opgetogen over onze komst. Gasten, dat maakt hij blijkbaar niet iedere dag mee! Zoals bijna overal in Myanmar blinkt het menu niet uit in uitzonderlijke variëteit. Het keuzemenu bestaat uit rijst met kip, rijst zonder kip, rijst met een beetje kip en kip met een extra portie rijst. Hij doet erg zijn best, we eten redelijk lekker en rekenen uiteindelijk omgerekend vijf dollar af.
We leggen na nog een uurtje varen aan bij een Pa O dorpje. Het is klein en eenvoudig. We wandelen eerst wat rond en we worden dan ontvangen door een familie. We gaan buiten zitten, op het rommelige erf. Allerlei onduidelijke attributen en activiteiten, waarmee de familie zich een schamel bestaan probeert te verwerven. Ik zie een ketel, die borrelende geluiden maakt. Aan de ketel zitten tuinslangen vast, die naar een aantal bakken leidt. Er wordt vanuit de ketel palmwijn naar deze bakken gepompt. Hier en daar lekken de slangen. Een aantal eenden heeft dit feilloos door. Ze doen zich tegoed aan de lekkende palmwijn.
Voor zover je kunt zeggen dat een eend een stabiele loopgang heeft, is van stabiliteit nu niets meer te merken. In plat Hollands: ze zijn straalbezopen. Ze vallen om, ze liggen, ze rollen, hun ogen staan vreemd. Zoals je een dronken mens meteen herkent, zo herken je ook een dronken eend! Ondertussen proberen ze voortdurend nog meer van de palmwijn tot zich te nemen. Dit is een gevalletje verslavingszorg.
Ons wordt een fles palmwijn voorgezet. Lione vindt het niet lekker, die begint er niet aan. Ik probeer moedig een paar slokken te nemen. Tot mijn opluchting is mijn kommetje na een paar minuten bijna leeg. Ik mag weer tevreden zijn, vind ik. Van alles wat je wordt voorgezet moet je op zijn minst de suggestie wekken dat je het tot je neemt en waardeert. Weigeren zou terecht een belediging zijn.
Meestal is het eten bij vreemden wel te doen. Ofwel het smaakt opvallend goed ofwel: niet te veel nadenken over wat het zou kunnen zijn en wegspoelen met veel drinken. Ik heb er nooit iets aan over gehouden. Maar deze palmwijn….
Als ik er naar kijk, springen de tranen al in mijn ogen, zo sterk is dit spul. Ik ben dus blij, dat ik mijn kopje achter de kiezen heb. Maar het wordt onmiddellijk weer volgeschonken. Uit beleefdheid neem ik moedig nog een voorzichtige slok. De Pa O mannen putten hier moed uit: de fles wordt kordaat mijn kant opgeschoven. Ik mag zoveel nemen als ik wil……
Veel gespreksstof is er niet. Zij spreken en verstaan geen Engels, laat staan Nederlands. En ons Birmees is ook nog niet echt op peil. Erg is dat niet. De sfeer is goed en de eenden kijken mij, naarmate de tijd verstrijkt, steeds begrijpender aan.
We hebben uit Nederland wat kinderkleertjes meegenomen en we geven dit aan de vrouw des huizes. Zonder enige vorm van emotie, Aziaten zo eigen, bekijkt ze de kleertjes en neemt ze het in ontvangst. Haar dochtertje krijgt een knuffelbeer. Verlegen sabbelt ze op het prijskaartje dat er nog aan hangt. Even verderop zien we een klein blond meisje. Onze gids vertelt dat men hier gelooft dat ze een reïncarnatie is. Blond is hier erg bijzonder en men dicht haar dan ook bijzondere gaven toe.
We varen tegen de avond weer terug. Er steekt een fris briesje op, maar het deert ons niet. We geven ons over aan de weidsheid van wat ons omgeeft, een schilderachtig decor van water, groene velden, wazige bergen en gouden pagodes, de oorverdovende stilte en de avondwind. We zien overal migrerende vogels. We genieten van de rust in dit verstilde tropische landschap.
Enjoy the silence.
Het militaire regime daar ver weg in de hoofdstad heeft het slecht begrepen. Hier is niets om verborgen te houden, bedenk ik me, integendeel. Of misschien toch maar wel?
Foto's
