Iedereen die naar Hsipaw reist doet dit vanwege de ethnic villages in de bergen rondom Hsipaw.
Wij dus ook.
Het probleem is echter dat deze dorpjes moeilijk bereikbaar zijn en daarom alleen met een gids, via een trektocht, te bezoeken zijn.
Er worden verschillende treks aangeboden, waaronder één van vijf uur up-hill waarna je met de motor wordt teruggebracht.

Vijf uur up-hill hiken én met een gids, daar hadden we niet zo veel zin in.

Maar als je met een motor wordt teruggebracht, dan moet het ook mogelijk zijn om er zelf met een motor naar toe te gaan.

Dat werd ons echter afgeraden vanwege het feit dat het een moeilijk begaanbaar pad was in omgeving waar je makkelijk zou kunnen verdwalen.

Maar waar een wil is is een weg.

En daarom hebben we gisteren de route uit laten tekenen, met herkenningspunten in zowel de Engelse als Birmeese taal (om het eventueel onderweg te kunnen vragen), en zijn we met de motor op pad gegaan.

Het mooie van dit avontuur was, dat je dus op plekken komt waar je waar je anders niet zo snel zou komen.

En zo kwamen onderweg langs een Boeddhistisch klooster waar alleen jonge monniken woonden.
Althans, we hebben geen ouderen gezien.

In de bomen rondom het klooster speelden wel 10 tot 15 monniken.
Hangend, springend en lopend over de takken.
Het leken wel kleine aapjes. Niet onrespectvol bedoeld, maar zo kwam het wel op ons over.
Ze waren net zo verbaasd om ons te zien als wij hun.
Maar een glimlach doet veel, en een fotocamera met een scherm waarop je jezelf terug kunt zien ook.

Iedereen móest op de foto.

Zo ook deze kleine guitige donderstraal.
Monnik of niet, de ondeugd is van zijn ogen af te lezen.