Visarun van Chiang Mai naar Myanmar
Myanmar
Azië
Annettoz
Visarun van Chiang Mai naar Myanmar
Adam, zijn Engelse flirt en ik zijn terug in het Spicy Thai hostel in Chiang Mai. “En?” vraagt Noom die bij de receptie heeft zitten wachten. “Hebben ze de boete kwijtgescholden?” Voor ik kan antwoorden staat Adam zijn plannetjes uit te leggen aan de verwesterde Thai. “Het kan werken, toch?” vraagt hij enthousiast. “Als ze haar paspoort opgeeft als vermist, dan komt niemand erachter dat ze het land al had moeten verlaten. Het is briljant!” Ik kijk naar het volwassen gezicht van Noom. Zijn oordeel vertrouw ik meer dan dat van de lanterfantende Amerikaan. Daarnaast heb ik vaker gehoord dat de Thaise overheid niet mild omgaat met overtredingen. “Je kan zijn plan proberen”, zegt Noom ten slotte. “Maar wel op eigen risico.”
Dan schiet me te binnen dat ik hostelarrest had. Opeens zie ik een mogelijkheid om onder de boete uit te komen op een legale manier. Blij vertel ik het aan de anderen. “Precies op de datum dat ik het land had moeten verlaten zat ik in het ziekenhuis en kreeg ik te horen dat ik hostelarrest had! Zo heb ik om medische redenen het land niet kunnen verlaten. Ik mocht mijn eigen slaapkamer niet eens uit!” Noom kijkt me twijfelachtig aan, maar ik bel meteen de Nederlandse ambassade om de situatie uit te leggen. De vrouw aan de andere kant van de lijn hoort mijn verhaal aan, helaas is haar antwoord kort en duidelijk. “Als je tijdens je ziekenhuisbezoek had aangegeven dat je visum verlopen is, dan hadden zij een verklaring voor je geschreven, maar met terugwerkende kracht? Nee, dat doen ze niet. Verlaat het land zo snel mogelijk en betaal je boete. Als de politie je aanhoudt belandt je in de cel en dat wil je echt niet.” Teleurgesteld bedank ik haar en hang op. Terwijl Adam bijna lijkt te hopen dat hij in mijn schoenen stond om zijn idee tot uitvoer te kunnen brengen, biedt Noom aan om een reis voor me te boeken naar Myanmar. “Morgenochtend om 07.00 uur vertrekt er een busje naar de grens. Aan het einde van de dag ben je weer terug in het hostel.” Alles opgesomd lijkt me Noom zijn voorstel het beste. Ik durf het risico niet te nemen en vind het eigenlijk ook wel spannend om een visarun naar Burma te maken.
De volgende ochtend zit ik om 06.00 uur met tegenzin een ontbijt van cornflakes en minibanaantjes naar binnen te werken. Ik ben misselijk van de moeheid en zie op tegen de busrit van acht uur in een gammele minibus, vol mensen en sterkruikende snacks. Nog half verdoofd bedenk ik hoe mijn 'visarun-naar-Burma' een stuk spannender en exotischer klinkt dan het in werkelijkheid is. Als ik even later in een volgepropt busje zit wat van links naar rechts over de drukke vierbaansweg slingert, geef ik mijn romantiserende pogingen op en gebruik al mijn energie om de klotsende massa in bedwang te houden die verwoedt mijn maagzak probeert te verlaten. Niks beschamender dan acht medepassagiers die je niet kent onderkotsen. Na de saaiste onderbreking ooit – de hot springs van Chiang Rai waar op het asfalt en paar kniehoge hekjes staan waar damp omheen cirkelt – rijden we nog enkele uurtjes richting het noorden. De hoofdweg lijkt geblokkeerd te worden door een groot huis waarachter de weg verder gaat in een brug die over de rivier buigt. Volgens mijn Westerse medepassagiers die in Thailand wonen is dit de grens en moet ik maar met hen meelopen. Een voor een geven ze hun paspoort af aan de man in het glazen hokje die het goedkeurend teruggeeft, hun foto neemt en ze doorverwijst naar zijn collega in het volgende hokje. Wanneer ik de man mijn paspoort geef schrikt hij op uit zijn routineklus en kijkt me verbaasd aan. “Je hebt een overstay. Weet je dat? Je moet een hele grote boete betalen.” Zuchtend knik ik ja en pak mijn grote stapel papiergeld erbij. Balend tel ik de 18.000 baht af en overhandig het aan de douanebeambte. Met een krabbeltje op mijn visum mag ik doorlopen naar het volgende hokje waar ik weer mijn paspoort moet afgeven en mijn foto voor de tweede keer moet laten nemen. Dit keer krijg ik mijn paspoort niet terug, maar wordt ik naar buiten gewezen. Schouderophalend probeer ik duidelijk te maken dat ik niet weet wat ik nu moet doen. In gebrekkig Engels vertellen de mannen me “cross bridge” en dan? “Pick up passport” ok, en dan? “Go home”. Dat is het? Verbaasd loop ik naar buiten en spreek een van m'n Amerikaanse medepassagiers aan om te vragen wat de bedoeling is. “Oh, je moet gewoon even Burma in en uit lopen en dan gaan we terug naar Chiang Mai.” Ik weet eigenlijk niet wat ik had verwacht, maar niet deze drie stappen op een brug in de Golden Triangle. Ik ben Burma nog niet in of een handjevol kinderen in gescheurde kleren met modder op hun gezicht trekken aan me van alle kanten. Sommigen van hen zitten onder flinke verminkingen. Een zevenjarig jongetje neemt me bij de hand en wijst me de weg over de brug, terug naar een tolhuisje aan de andere kant. Hoe behulpzaam denk ik vertederd, maar wanneer hij zijn handje ophoudt om geld te ontvangen ben ik terug in de rauwe werkelijkheid. In Thailand heb ik mensen gezien die niks hebben, maar hier hebben ze drie keer niks lijkt wel. Ze zien er nog viezer uit, hebben nog kapottere kleding aan en zijn nog magerder. Na mijn flinke donatie van enkele minuten geleden is mijn portomonnee ook schrikbarend leeggeraakt en een beetje beschaamd geef ik hem mijn laatste muntgeld, terwijl mijn duidelijk ervaren reisgenoten de kinderen overladen met zakken snoep en snacks. Bij het huisje moet ik nog enkele formulieren invullen voor ik mijn paspoort weer terugkrijg. Terug Thailand in. Na tien voetprinten te hebben achtergelaten in Burma is het tijd om weer naar Chiang Mai te gaan, de nu graaiende-in-de-snoepzakken brugkinderen achter ons latende.
Foto's
