Kyaikhto

Door: Syllie

Geplaatst op Mar 21, 2010

Syl, 25 februari 2010
Birma , Kyaikhto 39°

Vermoeiende zaken
Na een nacht met hooguit 2 uur slaap zit ik om 6.45 aan het ontbijt. Ook de gebakken eieren gaan er maar moeilijk in. De vermoeidheid van 2 1/2 week reizen en de vele indrukken begint toe te slaan vrees ik. Om 7.30 vertrekken we met de bus naar het basecamp onderaan de berg. Daar stappen we in de laadbak van een vrachtwagentje, waar bij wijze van banken balken zijn gelegd. Daar kunnen zo'n 40 Birmezen in, maar wij Europeanen met onze lange benen en brede lijven gaan er met z'n zestienen + Myo in, waarvan er ook nog twee in de cabine bij de chauffeur zitten. Met een rotvaart spurt het ding de berg op, bij elke steile berg of hobbel schalt er een gejoel op uit de laadbak, tot de grootste lol van de meeliftende Birmezen achterop de spoiler. We gaan 15 km omhoog, en héél steil. Halverwege wordt het een eenbaansweg (ik zie echter geen verschil) en moeten we even wachten totdat de van de top komende vrachtwagens voorbij zijn. De omgeving is prachtig. voor zover ik dat kan zien, al stuitend op de houten balk. Op 2 1/2 km van de top stappen we uit in een waar gekkenhuis. Het is het laatste basiskamp voor de top. Het staat er propvol vrachtwagentjes, eettentjes en pelgrims die nog naar de top moeten of ervan terug komen. Ook staan er allemaal dragers. Ze dragen bagage, etenswaren ed, maar ook strandstoelen die tussen bamboepalen vastgemaakt zijn. Voor 10 dollar kun je je door 4 mannen naar boven laten dragen... Dat is mijn eer te na natuurlijk. Maar dan begint de ellende. De berg is zo steil dat het op sommige punten 65 graden stijgt, op andere punten zo'n 30-45 graden. Mijn kuiten beginnen te branden, ik weet niet wat me overkomt. En dat 2 1/2 km aan een stuk! Ik moet eerlijk bekennen dat er momenten zijn geweest dat die draagstoelen er ineens heel aantrekkelijk uitzagen, maar ik heb het volbracht! Met een groepje arriveer ik 1 uur en 20 minuten, een koffiestop en af en toe even rusten later in het Mountain Top hotel. De kamers zijn nog niet klaar, dus we wachten even. Een deel gaat de Gouden Rots al bezoeken, maar ik wacht even op Harrie die al heel vroeg in de ochtend is vertrokken. Als ik mijn sleutel heb is Harrie ook gearriveerd. Hij heeft een topwandeling gehad. Na onszelf te hebben opgefrist vertrekken we naar het 500 meter verder- én hogerop gelegen Gouden rots Pagode, het is een van de heiligste plaatsen in Birma en wordt van heinde en verre bezocht. ook vele monniken en boeddhisten uit andere Aziatische rotsen komen hier. Het is een echt pelgrimsoord met een heel bijzondere sfeer. Het is wederom weer even klimmen, maar daar is ie dan, schitterend in het zonlicht, de Gouden Rots Pagode. De hele rots is goud geverfd en bovenop staat een gouden stoepa (echt goud i.v.m. de drie haren van boeddha die eronder liggen, deze drie haren houden de hele zaak in evenwicht!!!). De rots stamt uit 574 v.Chr. en is werkelijk enorm, en balanceert slechts op een heel klein gedeelte op de onderliggende klif. Het lijkt alsof het gevaarte er ieder moment vanaf kan donderen. Maar het heeft al een aantal aardbevingen overleefd dus het zal nog wel even houden neem ik aan. Mannen mogen er bladgoud op plakken en doen dat in groten getale. Als we er voor, achter en onderdoor struinen, zie je pas echt hoe gigantisch het is en hoe vreemd het is dat dat ding blijft liggen. Het is een stuk indrukwekkender dan ik dacht. Het is druk maar ik zie geen andere westerlingen. Men bekijkt ons ook nu weer met welwillende vriendelijkheid. Ik doneer maar weer eens wat, en krijg een bonnetje waarbij ze het carbonpapier aan de verkeerde kant hebben gelegd. Het wordt tijd voor de lunch. Aan het einde dalen we de trappen af naar het pelgrimsdorp, waar we wat gaan eten. het smaakt helemaal niet, maar de mensen zijn aardig. Dan dat hele takkeneind weer omhoog, en aan de andere kant weer omlaag naar het hotel. Daar nemen we even een paar uurtjes rust. Om 17 uur vertrekken Harrie en ik weer richting pagode om de zonsondergang te gaan bekijken. het is er inmiddels erg druk geworden met pelgrims, hele groepen monniken en ook westerse toeristen. Sommigen totaal respectloos met spaghettibandjes en korte broek, foto's makend op plekken waar ze niet mogen komen. Ik snap dat niet, het is niet gepast (eigenlijk niet eens toegestaan) om met onbedekte schouders en knieën in pagodes te komen. Ik vind het respectloos. We maken mooie foto's terwijl de zon langzaam ondergaat. Overal zitten groepen monniken te reciteren, het eentonige gebrom geeft het een extra sfeertje. We kijken nog even binnen bij een gebouw, daar blijken kleine novicen op de grond aan het tekenen te zijn, schattig! Bij de bladgoudverkoop glimlach ik maar weer eens voor de zoveelste keer die dag, en prompt krijg ik een aantal kaartjes met foto's van de rots en een button. Lief! We eten met Ernst Jan bij de A1, een restaurantje tegenover het hotel. Frietjes maar, kan even geen rijst meer zien. 's nachts een herrie van jewelste van de rots!