Een missie in Bagan.
Bagan
Myanmar
Huff
Een missie in Bagan.
Toen het bekend was, dat we naar Myanmar op reis zouden gaan in januari, kregen we de vraag van iemand of we geld mee wilden menen voor een meisje in Bagan, dit geld was voor haar studie. Geen adres, wel een hotel, waar ze 's avonds, 2 jaar terug, vaak zat om wat bij te verdienen voor haar school. De goede geefster vertelde ook een aantal andere dingen over het meisje, zoals dat haar moeder was overleden en woonde samen met haar vader en twee zusje samen in een hutje. Gewapend met een foto en wat geld gingen we dus naar Myanmar. Na een paar weken door Myanmar rereisd te hebben , was Bagan was het laatste deel van onze reis en onze zoektocht zou beginnen. Na in Bagan te zijn aangekomen, even opfrissen en met de envelope met foto en geld gewapend in de hand, gingen we op pad. Met de taxi naar het oude gedeelte, want daar moest het hotel staan. De taxichauffeur zei, dat het hotel op ons papier, geen hotel was, maar een boekingskantoor en die was dicht. In de buurt daarvan was een restaurantje, daar dan maar even vragen, en wat bleek.... ze konden het meisje . Of we op het terras wilden gaan zitten. We keken elkaar verbaasd aan, was dit wel zo? Maar ja , wat te doen? We hebben iets te drinken besteld en men zei dat het in orde kwam. Een jonge bediende ging op de fiets weg en kwam ook weer terug, lachte naar ons en zei: oke..oke..oke. Wat nu? Afwachten maar, en ja hoor, daar kwam dat meisje op een fiets aangefietst. We hoefden niet te vragen of ze het wel was. Zij en de foto van twee jaar terug waren een gezicht.Ze droeg zelfs nog het zelfde t-shirt als op de foto. Ze was zeer verbaasd, dat ze weer iets van haar weldoenster hoorde en straalde van oor tot oor. Na een poosje gepraat te hebben, ze kon goed engels, hebben we haar de envelope gegeven en ze was tot tranen toe geroerd. Ze zei dat ze haar studie voor een jaar had onderbroken, omdat ze nu voor haar zusjes moest zorgen en dat ze volgend jaar weer zou beginnen met een studie Engels.
We zaten in ons T-shirt en vroegen haar wat ze wilde drinken. Graag koffie, want ze had het zo koud. Later heeft ze ook meegegeten met ons, ze liet geen rijstekorrel op haar bord liggen, wat aangaf dat ze niet altijd een volle maag had.
Zij woonde nu met haar twee zusjes bij haar oma en opa, omdat haar vader nu in Yangon werkte, omdat daar werk was en dat beter betaalde. Was er genoeg geld, dan zouden ze hun huisje afbouwen en weer met zijn vieren daarin gaan wonen. Dit verklaarde haar onderbroken studie.
We hebben een dag later tempels met haar bezocht, waar ze ook uitleg bij gaf en ook het 'huisje'' van haar opa en oma bezocht, twee kamertjes op palen met een mat om op te slapen en we kregen thee aangeboden in ondiepe bakjes, die eerst met duim en wijsvinger en een beetje thee, werden schoongemaakt, maar tegen zoveel gastvrijheid, als je niets hebt, kan je toch geen nee zeggen!! Ze liet ons even alleen zitten en kwam toen terug met een foto van degene waar ze geld van had gekregen en liet die met trots zien.
We hebben voor haar en haar zusjes wat kleding gekocht en na nogmaals een maaltijd te hebben gegeten hebben we afscheid van elkaar genomen, nadat ze het mailadres had gevraagd van haar weldoenster, maar mailen voor haar is een moeilijke kwestie, het schrijven is niet zo eenvoudig en alles word gecontroleerd en wij waren diep onder de indruk van wat wij bij haar thuis gezien hadden.
Wij hopen dat ze volgend jaar haar studie echt gaat hervatten, want dan heeft ze kans op een betere toekomst.
Van dit alles hebben wij natuurlijk verslag gedaan aan degene, die het verzoek aan ons gedaan had en die was heel blij dat de missie geslaagd was en dat alles op de plek terecht gekomen is waar het moest zijn. Missie geslaagd!!!!!
Foto's
