Over gastvrijheid, weidsheid, koude nachten en the sound of silence! Deel 2

Door: Globetrotteramsterdam

Geplaatst op Jun 25, 2015

Op bezoek gaan bij een van de vrienden van Dzoren, mijn chauffeur, is een mooi moment om kennis te maken met alle gebruiken. Zo ga je als bezoeker altijd aan de linkerkant van de ger zitten. Krijg je altijd melkthee aangeboden, staat er altijd brood met iets erbij op tafel. En dat iets varieert van cream (zachte soort sour cream) tot de meest overheerlijke jam die je je maar voor kunt stellen. Daarna komen de andere rituelen. De fles wodka wordt open gemaakt en de gastheer overhandigt je een glas wodka, daar nip je aan of drink je leeg, en geeft het glas daarna weer terug. Dat gebeurt dan meestal drie keer. En ja, het kan dus gebeuren dat je net je ontbijtje achter de kiezen hebt en een uurtje later aan de wodka nipt. Na het rondje wodka volgt de snuiftabak. Ook hier overhandigt de gastheer jou het flesje, waaraan je kunt ruiken of er een schepje tabak uit kunt nemen dat je op kunt snuiven. Dat is gastvrijheid in Mongolië. Net als de pan met zelf gebrouwen wodka op het vuur met daarin ghee. De ghee laat een zoutige typische smaak achter bij de wodka en een vettig laagje op je lippen. Ik was in een klap van mijn gebarsten droge lippen af, terwijl ik al dagen aan het smeren was. De arak is ook zo'n ritueel. Een grote kom met daarin de gefermenteerde paardenmelk doet de ronde. Je drinkt eruit wat je wilt en geeft hem daarna door. De tintelende sensatie op je tong in combinatie met de zurige nasmaak is verfrissend. En ja... het is lekker!

En dan opeens op een ochtend wordt de wereld echt wit. We zijn in Khovsgol Lake en ik ben me aan het aankleden voor een ritje op een paard. De sneeuwvlokken vallen voorzichtig maar de wind is ijzig en de donkere lucht belooft nog veel meer sneeuw. En als we op weg gaan heeft een wit laagje de bodem al bedekt. Dit weer in Nederland zou goed zijn voor het afgeven van een weer alarm maar hier vinden ze het nog lang geen winter. De tocht op het paard is bijzonder. Door de bossen in de sneeuw. Vooral uit de buurt van het meer omdat het daar in de ijzige wind onplezierig toeven is. Gisteravond heb ik met een vooruitziende blik bij de tourist shop (een auto die langs de gers rijdt) een dikke wollen muts en handschoenen gekocht. En die komen nu meer dan van pas! Bijzonder ook om te bedenken dat het gisteren, 100 km zuidelijker in Moron nog t-shirt weer was met een fel brandende zon en waar we nog buiten aan het water gepicknickt hebben.

Als we terugkomen van het paardrijden is de ger heerlijk warm, maar hangen buiten aan de ger ijspegels. De kachel in de ger heeft een groot voordeel, het is in mum van tijd warm, maar het vuur brandt ongeveer twee uur. Voor ik ga slapen gooi ik nog wat hout op het vuur zodat de warmte nog een tijdje blijft hangen, als ik vannacht wakker wordt en het vuur smeult nog doe ik hetzelfde. Maar als ik om een uur of 7 wakker wordt hangt de geur van kou in de ger. Ik steek mijn neus boven mijn slaapzak uit en zie dat er een laagje sneeuw op de kachel ligt en op hetzelfde moment wordt de deur van mijn ger opengedaan en komt de gastheer met een stapel hout de kachel aanmaken. Ik blijf nog even liggen totdat het behaaglijk is.

Een van de laatste overnachtingen hier in het noorden is ook meteen een bijzondere. Geen ger dit keer maar een echt huis. Ik kruip op de bank in de keuken, de bank die vannacht mijn bed is. Kijk toe hoe het eten voorbereid wordt en weet zeker dat ik om het vlees heen zal eten. Dikke lagen vet aan het vlees dat in de pan gekookt wordt. Ondertussen nip ik aan mijn melkthee en besmeer ik mijn brood met jam. De dame verwent me. Ik moet dooreten van de jam. Het verblijf hier doet me denken aan logeren vroeger bij opa en oma en slapen in de bedstee. De gastvrijheid hier is meer dan groot. Niets is te veel. Alles wordt gedeeld. Voor we weggaan bekijken we onze voorraad. Wat hebben we nog nodig de komende dagen en wat niet. Alles wat we kunnen missen laten we hier achter. En in ruil daarvoor krijgen we jam, aardappels en uien. En het vriendelijkste, meest gastvrije verblijf dat je je maar voor kunt stellen, compleet met poes die kopjes geeft en de hond die je kwispelend opwacht als je buiten de trap af komt. En dat alles met een uitzicht waar je stil van wordt.

Het Golden Eagle festival in de Altai Bergen was de mooiste afsluiting van Mongolië die ik me voor kon stellen. Helemaal in combinatie met de overnachting bij een van de Eagle hunters thuis. En in dit geval ook een bijzondere familie, want Aishol-Pan, de dochter van 13 is een van de weinige vrouwelijke Eagle hunters. Sterker nog, op het festival had zij alle mannen verslagen, ook haar vader.

... en dan opeens zijn er zes weken voorbij. Als in een flits. In gedachten laat ik de beelden van de afgelopen weken de revue passeren. Een film die zich afspeelt in mijn hoofd maar die ik voel in mijn hart. Een film vol avontuur. Een film waarin de nachten er voor zorgen dat de dagen nog mooier zijn. Een film vol uitersten. Een film met zon en sneeuwbuien. Een film over back to basics. Genieten en afzien als in een en dezelfde emotie. Een film over verwonderen. Vooral verwonderen. Over de ongereptheid. Weidsheid. Openheid. Hartelijkheid. Gastvrijheid. Authenticiteit. En vrijheid. Mijn vrijheid. Mongolië was een groot avontuur. Natuur en cultuur warren nog nooit zo met elkaar verweven. Een avontuur waarvan ik geen seconde had willen missen!