Door Mongolië naar Ulaanbaatar (deel 4)

Door: Bartjroth

Geplaatst op Aug 12, 2013

Kort na Risbeks alarmerende opmerkingen viel hij, in tegenstelling tot ikzelf, in slaap. Ik hoorde die nacht veel geluiden om de tent, maar die werden veroorzaakt door een paar flinke regenbuien en windvlagen. Er waren geen wolven (mijn excuses aan de trouwe volgers van mijn blog die ik zo lang in spanning heb gehouden en die misschien teleurgesteld zijn in zo'n nietszeggend ontknoping). Wel bleken de kampeervaardigheden van Risbek nog voor verbetering vatbaar: hij had z'n schoenen buiten laten staan en ze waren dus zeiknat geregend. De rest van de reis liep hij op de sandalen die ik voor een paar euro op de markt in Osh (Kirgizië) had gekocht (ik besef dat dit een overbodig detail is, niet het enige wellicht, en ik hoop maar dat jullie je er niet door laten ontmoedigen).

Ik demonteerde de afgebroken knalpijp en we reden in een uur naar Khovd. Aangekomen bij een garage begon een monteur aan m'n motor te prutsen, die het prima deed. Risbek had hem toch echt in het Mongools uitgelegd dat de problemen een afgebroken knalpijp en een bonkend achterwiel waren. Toen hij ondanks onze protesten de bougiekabels begon los te trekken, smeet ik geagiteerd te motorkap dicht. Dit keer was ik degene die zei: "go!".

Terwijl we op zoek gingen naar een andere garage reden we nog even langs bij een zus van Risbek. Het begon me op te vallen dat hij heel veel zussen had. Later begreep ik dat hij alle vrouwelijke familieleden zussen noemde. Het was een meisje met een Mongools uiterlijk maar een hele witte huid. Dat vond ik wel een aparte en ook mooie combinatie. Ze zetten ons een ontbijt voor, wederom bestaande uit brokken kaas, melkthee, yoghurt en biscuits. Laatstgenoemde twee items konden zoals gebruikelijk het meest op mijn enthousiasme rekenen.

Na een paar rondjes in Khovd gereden te hebben bleek dat er maar één garage was die ons kon helpen met het achterwiel. Juist...die dus. Gelukkig bleek het mannetje dat eerder die ochtend op het punt stond m'n motor onklaar te maken maar een loopjongen. Er waren nu twee monteurs die wél vakbekwaam waren. Het kostte ze de rest van de dag om de auto weer rijklaar maken. Gelukkig zijn de "kosten rijklaar maken" in Mongolië een stuk lager dan in Nederland.

De volgende ochtend, het was nu zondag, konden weer verder. We hadden de avond daarvoor in één of andere club, waar het overigens bijzonder leeg was, allebei 5 halve liters bier gedronken waarna Risbek uitermate vrolijk was geworden. Dat wil zeggen, nog vrolijker dan gewoonlijk, en dat is héél vrolijk. Hij voelde zich dientengevolge die ochtend niet zo lekker en hij leegde z'n maag tijdens het ontbijt in plaats van hem te vullen. Gelukkig was hij net op tijd buiten.

We reden die dag naar het dorpje Darvi, waar een zeer bouwvallig motel was. Risbek ging even kijken en kwam terug met de mededeling: "Ah! 30 dollars! Crazy! Very, very bad hotel. Dog house!". Ik realiseerde me dat ik me dat woord had laten ontvallen aangaande het hotel van de vorige dag (en dat was ook uitermate aftands) en Risbek had dit blijkbaar moeiteloos aan z'n vocabulaire toegevoegd. Ondertussen bleef hij wel steevast "in carside" zeggen in plaats van "inside the car", hoe vaak ik er ook op hamerde.

We besloten weer te gaan kamperen op een paar kilometer buiten het dorpje. Risbek ontwaarde in de schemering een andere tent. Weer klonk het: "Bart, there, tent! people!". De "tent" was echter een buis die onder de weg doorliep die tweehonderd meter verderop aangelegd werd. Want over vrijwel het hele traject waren ze bezig een asfaltweg aan te leggen. Over een paar jaar zal een tocht door Mongolië waarschijnlijk een hele andere ervaring worden. Minder bijzonder, ongetwijfeld. Maar ik kan niet ontkennen dat er telkens als er een stuk asfalt in zicht kwam, zich een gevoel van opluchting van me meester maakte.

Floortje Dessing, die een soortgelijke reis gemaakt heeft als ik, zei daarover in een uitzending dat dit barrières opwerpt waardoor de steppe in verschillenden delen uiteen zal vallen en waardoor het wild en het vee in hun bewegingsvrijheid belemmerd zullen worden. En vaker aangereden zal worden. Ze vond het rampzalig. Ikzelf denk dat dat wel meevalt. Nu heb je vaak sporen die over honderden meters uitwaaieren. Straks concentreert zich het verkeer op één weg. De kans op aanrijdingen met dieren wordt wellicht wel groter omdat er harder gereden zal worden. Maar ik heb, ook op de geasfalteerde wegen, heel weinig aangerede dieren gezien. Niks vergeleken met bijvoorbeeld Canada. Dat komt denk ik voornamelijk omdat er bijna geen bebossing is waardoor mens en dier elkaar al van ver kunnen zien. Daarnaast kunnen wij Nederlanders, die hun land zelf vol geasfalteerd hebben, de Mongoliërs toch moeilijk kwalijk nemen dat ze verbindingen aanleggen tussen de grotere plaatsen. Voor de rest ben ik trouwens een absolute fan van Floortje!