Door Mongolië naar Ulaanbaatar

Door: Bartjroth

Geplaatst op Aug 1, 2013

De Mongoolse douanier was de eerste die geen genoegen nam met alleen de autopapieren. Hij wilde ook zien dat het chassisnummer op de auto daadwerkelijk overeenkwam met het nummer dat op het kentekenbewijs stond. Klein probleempje: ik wist niet waar het op de auto gegraveerd was. Op het kentekenbewijs stond een wat vage aanwijzing. Begeleid door een met regelmatige tussenpozen klinkend "number!, number!", ging ik naarstig op zoek. Na een minuut of twintig, ik werd inmiddels horendol van de man (hij leek wel een opwindpoppetje dat de hele tijd "number" kraaide) zag ik het nummer tot mijn grote opluchting op een balk ergens onder m'n rechtervoorwiel. De man droop teleurgesteld af. Hij controleerde niet eens of het nummer overeenkwam met dat in de autopapieren.

Bij de grensovergang sprak ik een paar Russen die met indrukwekkende SUV's een cross-Mongolië tocht gingen maken. Ze nodigden me uit om in een cafeetje net over de grens wat met ze te drinken. Krap 10 minuten in Mongolië zat ik in een ger tussen een stel uitbundige Russen aan één of ander goedje, geen wodka, maar wel sterk. Ze bulderden van het lachen toen ik ze vroeg of er in Mongolië ook alcoholcontroles waren. "In Mongolia no problem" werd mij verzekerd. Na een stuk of 5 neuten (ik had zoveel mogelijk vertragingstactieken toegepast) stond ik weer buiten met twee flessen sterke drank en een zak snoep in m'n armen. Cadeautjes van de Russen, die er toeterend vandoor gingen.

Bij mijn auto stond een jongen te wachten. Ik herinnerde me dat ik hem voordat ik de ger indook een lift naar Ölgi beloofd had, zo'n 50 km verderop. De jongen heette Risbek, was 23 jaar en hij vroeg en passant of ie misschien ook naar Ulaanbaatar kon meerijden. Dat hield ik maar even af. Ik kende hem niet, hij sprak nauwelijks Engels en de tocht naar Ulaanbaatar zou naar mijn verwachting een volle week in beslag gaan nemen. Ik zag nog niet direct voor me dat ik 24 uur per dag met hem zou moeten optrekken. Aan de andere kant is het verrekte handig om een local bij je te hebben als je 1700 kilometer dwars door Mongolië gaat rijden. Ik nam het nog even in beraad. Voorlopig moest hij het doen met een "maybe", één van de circa 10 Engelse woorden die hij machtig was.

Met zijn hulp vond ik een goedkoop hotelletje, eigenlijk een gerkamp, in Ölgi. Uiteraard nodigde hij me thuis uit. "Thuis" was een een huis en een grote Kazachstaanse ger (de familie kwam oorspronkelijk uit Kazachstan), waar hij samen met z'n ouders en twee broers woonde. Ik maakte hier voor het eerst kennis met traditioneel Mongools (met een vleugje Kazachstaans) eten en drinken. Ik kwam er achter dat ik de kaas niet door m'n keel kon krijgen, de Mongoolse melkthee niet echt geweldig was maar wel verwerkbaar en de yoghurt ronduit lekker.

Inmiddels was de verwachting zodanig gegroeid bij zowel Risbek als zijn familie dat hij wel met me mee kon rijden naar Ulaanbaatar, dat ik eigenlijk geen nee meer kon zeggen. Ik was zelfs officieel goedgekeurd door z'n vader. De volgende dag deden we samen boodschappen. Vrijdag 21 juni om 9 uur 's ochtends zouden we vertrekken voor de eerste etappe...