Uitzicht vanaf het Zaisan monument op deze toch wel aparte stad.

Een eerste indruk is dat het niet een heel mooie stad is. Daarvoor heeft de communistische periode van 1924-1990 een te zware stempel gedrukt op de stedenbouw. Maar nu tussen het Sovjetbeton veel nieuwe 'design' gebouwen verrijzen, zoals de gids uitlegt, wordt het beter. En hieromheen liggen nog de uitgestrekte buitenwijken die bestaan uit zeeën van traditionele Mongoolse nomadententen. De gerdistricten.
Naar schatting woont 60% van de bevolking van de hoofdstad momenteel nog (noodgedwongen) in een ger.

Deze combinatie van kosmopolitische cultuur en nomadische achtergrond en geschiedenis maakt Ulaanbaatar toch tot een boeiend geheel. En niet lelijk toch, wat mij betreft, als je wat beter kijkt.

De witte gloednieuwe luxe appartementsgebouwen op mijn foto staan er sinds 2014. Ervoor is het (grote) Boeddhapark.
Men hoopt deze modern opgezette buitenwijken rond het Zaisan monument beter te verbinden met de stad door de bouw van een metro. Gereed in 2020.