Een rondreis door Mongolië (deel 1)

Door: Bartjroth

Geplaatst op Sep 7, 2013

De tweede dag in Ulaanbaatar werd in de bus mijn smartphone gerold. Dat kan in elke grote stad gebeuren, maar ik baalde er wel erg van. Niet alleen stonden er veel foto's op, maar ook contactinformatie van mensen die ik gedurende mijn reis ben tegengekomen. Maar goed, ik moest mezelf erover heenzetten. Over een paar dagen zou Arja komen, die niet zoals ik zo onverstandig was geweest een goede baan op de tocht te zetten voor een reis. We zouden samen een maand rond gaan toeren door Mongolië en uiteraard keek ik erg uit naar haar komst.

Op de kleine luchthaven van Ulaanbaatar bleken ze een "innovatie" te hebben die in Schiphol vast ook gewaardeerd zou worden: er hing een monitor waarop de wachtenden bij de bagageband te zien zijn. En wie stond daar, onbewust, midden in beeld...juist. Ik was al vier maanden aan het reizen en het was in het begin haast even een beetje onwennig om weer samen te zijn. Maar binnen een halve dag was het alweer alsof we op een "normale" vakantie waren. En dat was leuk!

Arja kon direct kennis maken met de wereld van de car services, want Sammy moest weer opgelapt worden na alle aanslagen die de Mongoolse steppe op hem gepleegd had. Ik had al een eerdere poging gedaan, maar het betreffende garagebedrijf was me niet bevallen. Toen ik wél een redelijke car service had gevonden werd de gebroken bladveer vervangen door een exemplaar van een Lada (die veel sterker was) en de lekkage bij de naaf van het linkerachterwiel werd verholpen. De rechterbladveer moest verstevigd worden, maar om één of andere reden wilden ze daar niet aan. Misschien vonden ze het gewoon niet nodig. Na twee dagen konden we op pad met een weer opgelapte Sammy. Maar ook met de wetenschap dat de rechterbladveer nog een zeer zwak punt was. En ik had er al twee keer één gebroken (dit was de reserve bladveer die ik in Kazachstan al had moeten gebruiken)..

Ondertussen bleek Ulaanbaatar een stad met veel aardige restaurantjes, maar voor de rest wat ons betreft gewoon een grote stad. Wel had ik het idee, ondanks dat mijn smartphone gerold was, dat het een redelijk veilige stad is. Prima dus om een dag of twee in rond te lopen. Maar ik had er alweer bijna een week rondgehangen. En Arja is helemaal geen liefhebber van grote steden. Kortom, we waren meer dan klaar om te vertrekken.

We zouden eerst naar het noorden rijden, naar een klooster ten westen van Dharkan. Vervolgens naar Mörön, waar we het Nadaam-festival zouden bijwonen, iets waar we heel erg naar uitkeken. Dan naar het meer ten noorden van Mörön, het Khovsgol-meer, dat als één van de mooiste natuurgebieden te boek staat. Daarna via twee kleinere meren via een kleine weg, uhh...spoor, naar het zuiden richting Tsetserleg. Hier zouden we ook Risbek weer ontmoeten die daar werkelijk in no-time een baan had gevonden. Van daaruit zouden we via Karkhorin, een klein plaatsje dat ooit de hoofdstad was en waar het misschien wel beroemdste klooster van het land is, weer terugrijden naar Ulaanbaatar.

Op donderdag 4 juli reden we de stad uit. Althans dat probeerden we: het navigatieapparaat leidde ons met een kilometerslanger 'loop' door de stad. Leuk voor wat sight-seeing maar op dat moment niet helemaal de bedoeling. Uiteindelijk konden we de stad dan toch achter ons laten. We waren nu écht op weg!