Een klasse apart: de Trans-Mongolie Express van Baikalmeer tot Ulaanbatar
Ulaanbatar
Mongolië
Jeroen@hennephof.com
Een klasse apart: de Trans-Mongolie Express van Baikalmeer tot Ulaanbatar
...en alweer word ik bruut door elkaar geschud...
De treinwielen schuren oorverdovend tegen de rails. De deur van onze coupe klettert in zijn sponning en de geur van verbrand metaal vult mijn neusgaten. Onze wagon kreunt onder de demonische snelheid waarmee onze trein over de rails wordt gejaagd. Ons raampje is niet opgewassen tegen dit geweld en zakt bij iedere trilling verder naar beneden, alsof het eigenwijs geopend wordt door een onzichtbare hand nadat we het keer op keer proberen te sluiten. Onze cabine vult zich met de geweldadige geluiden van buiten - de wielen waar we net boven slapen, de koppeling met de volgende coupe even verderop. Als het mechanische gepiep en geschuur van de treinwielen op de rails er niet was geweest, zou ik denken dat we midden op zee zaten: aan boord van een stuurloos schip en overgeleverd aan de nukken van een woeste storm.
Nee, deze Mongoolse trein is een klasse apart...
Af en toe, wanneer het bijna lukt om in slaap te vallen, word ik wreed wakker geschud door een passerende trein. De Mongoolse machinisten hebben de gewoonte om elkaar te groeten wanneer zij elkaar op het spoor tegenkomen. Ze doen dit echter niet door het onschuldig opsteken van de rechterhand, zoals onze Nederlandse buschauffeurs dat zo braaf doen. Nee, deze mongolen (inderdaad, geen hoofdletter) hangen met hun volle gewicht aan de treintoeter. Ik kan je vertellen: het werkt niet bepaald bevorderlijk voor de nachtrust als er om de zoveel tijd 130 decibel tegen je trommelvliezen wordt geblazen...
Gelukkig is het niet alleen maar kommer en kwel aan boord van de trein naar Mongolie. We delen een cabine met twee toffe Engelsen: Thomas en William. We lachen heel wat af en dat verzacht het leed aanmerkelijk. Deze positieve instelling blijkt al snel onontbeerlijk, want nadat we 's avonds uit Irkutsk vertrokken, komen we aan het begin van de middag aan bij de grens met Mongolie. En daar begint het lange wachten...
We hadden ons al voorbereid op enige bureaucratie aan de kant van de Russen, maar dat het deze vormen aan zou nemen... Uiteindelijk hebben we 6,5 uur gewacht in een gat waar de grootste bezienswaardigheid de koeien waren die stiekem op het perron liepen. Verder werden alle wagons herschikt door een trage locomotief die af en aan reed (we weten nog steeds niet waarom - totaal nutteloos tijdverdrijf) en konden we halverwege de avond eindelijk beginnen met het invullen van allerlei douaneformulieren. Daarna kwam de "fysieke inspectie", die achteraf niet meer bleek in te houden dan een kijkje nemen in alle hoekjes van het compartiment waar zich mogelijk een persoon zou kunnen verstoppen.
De Mongoolse douane voerde eenzelfde oefening uit, al ging het er meteen een stuk vriendelijker aan toe. Onze beambte vergat zelfs het stellen van lastige vragen toen haar een sappige druif werd aangeboden - een dikke knipoog en we mochten Mongolie in! Hoera!
En wat is Mongolie een verademing ten opzichte van Rusland! Wat een rust! Wat een ruimte! En wat een vriendelijke mensen! De mond van Thomas viel open toen hij in Sukhbataar uit de trein stapte en een wachtende man hem "welcome to Mongolia" toeriep. Dat had hij in Rusland nog niet meegemaakt!
Hoe oncomfortabel de reis ook was, het was een hele ervaring! Het hoofdstuk Rusland is nu definitief afgesloten: tijd om Mongolie te ontdekken!
Foto's
