Mongolie zomer deel 1

Door: Smilingfred

Geplaatst op Oct 28, 2009

Op ontdekkingstocht in zomers Magnifiek Mongolië, deel 1.

Als vrijwilliger voor de PUM (project uitzending managers) ben ik tot en met einde 2003 naar Mongolië geweest om de toeristische sector te gaan helpen. Ik was bij de reisorganisatie www.mongoliatourism.info te gast.

Mongolië is bij veel toeristen uit het Westen onbekend en dus vaak onbemind, wat erg jammer is te noemen. Even wat summiere gegevens over Mongolië. Het land is zeker meer dan 45 maal groter dan Nederland en er wonen slecht circa 5 miljoen inwoners. Het merendeel van de mensen is jong. Men heeft dus de ruimte en dat zie je dan ook wanneer je met het vliegtuig over Mongolië vliegt, voordat men aankomt op de luchthaven van Ulanbataar. Het meest bekend is bij ons: de Gobi woestijn en het feit dat de Mongolen onder leiding van de Djenkis Khan naar verschillende streken in zowel Azië als Europa op (roof)tocht geweest zijn. Ook de Prewalsky paarden (fok programma o.a. in Nederland) zijn zeer bekend bij de oorspronkelijke Mongolen. Mijn vlucht ging deze maal via Berlijn Tegel en na het overstappen direct door naar Ulanbataar. Voor mijn reis had ik toen een visum nodig welke ik ter plaatse via de touroperator, die mij uitnodigde voor een seminar toerisme,kreeg. Inmiddels kan het een en ander gewijzigd zijn. Vraag uw reisagent of touroperator.

De hoofdstad Ulanbataar is een mengeling van oude – voornamelijk Oost Europese gebouwen in Azië gelegen, geschilderd in de bekende licht blauwe -, gele – en roze kleuren en wat het voor mij echter zeer aantrekkelijk maakte waren de Boeddhistische Kloosters waarvan de oorsprong van hun geloof is gelegen bij de Dahlia Lama. Het verkeer is er erg druk en men kan goedkoper de taxi of het openbaar vervoer nemen. Voor bezoeken in het land kan men beter een vlucht boeken. De wegen zijn soms vol met kuilen maar er is ook een goede - grote weg - die na kilometers buiten de hoofdstad gewoon ophoud te bestaan. Een 4 wheel drive car is dan ook voor ons een must.

Eenmaal aangekomen in na zomers Ulanbataar staat de vertegenwoordiger van de tour operator, de heer Batja al op me te wachten en word ik door hem naar mijn hotel gebracht. Mijn hotel, wel van praktisch alle gemakken voorzien (maar niet alles functioneert zoals het moet zijn) kent een zeer vriendelijk – en behulpzaam personeel. Wat ook belangrijk is, is dat het goed schoon is. Opmerkelijk is dat je elke dag een nieuwe tandenborstel in je badkamer vindt. Bij navraag blijkt dat de meeste toeristen die Mongolië bezoeken bestaan uit: Zuid Koreanen, Australiërs, Russen, Engelsen, Spanjaarden en Chinezen. Op dit moment komen er maar weinig Nederlanders en toeristen uit andere landen. Mongolië is een vakantieland voor ontdekkers, genieters, sportieve vakantievierders maar zeker ook voor de vissers,flora en fauna liefhebbers. De zomers zijn kort en kunnen warm zijn. Einde september kan het al beginnen met vriezen in het binnenland. Helaas heb ik slechts een klein stukje van dit onmetelijke land kunnen zien en ervaren en daarover wil ik vertellen.

Nadat ik in het hotel mijn koffer had uitgepakt en gemakkelijk het tijdsverschil van plus 7 uur overleefde, ging ik te voet op ontdekkingstocht.
Het hotel is gelegen aan de Brug van de Vrede, waarop 2 gebeeldhouwde leeuwen staan. Het hotel ligt in de directe nabijheid van het beroemde treinstation welke verbindingen hebben onder meer tussen Moskou via Ulanbataar naar Peking. Nabij de ingang van het station staan zeer oude (stoom) locomotieven, die voor de hobbyisten een ware ontdekking zullen zijn.
Ik dacht bij mijzelf: hiermee zouden eigenlijk toeristische routes door het land mogelijk moeten zijn. Wie weet komt dat nog eens. Via een drukke straat, rijden gele – en anders kleurige taxi’s af en aan, je hoeft je hand maar op te houden en je hebt zomaar een taxi en vele oude -, maar zeker ook de nieuwste terreinwagens rijden snel aan mij voorbij. Vele auto’s zijn geïmporteerd uit Japan. Je kunt dat zien omdat het stuur aan de rechter zijde van de auto zit.
Op nog geen 10 minuten lopen vanuit het hotel, komt men al in het centrum van de stad aan (inwoners aantal circa 550.000) alwaar regeringsgebouwen (moderne – en oude stijl), musea, cultuur gebouwen, vele restaurants uit vele landen (dus niet alleen Mongoolse), Duitse bierkelders, kareoke clubs, hun aanwezigheid nadrukkelijk opeisen. Het woord vervelen is praktisch onmogelijk in het drukke Ulanbataar. Er is ook een modern warenhuis waar buiten Mongoolse artikelen ook vele Westerse – en Japanse goederen te koop zijn. Indien je een koopje wilt hebben, moet je niet in deze supermarkt zijn, maar daar waar de Mongolen zelf kopen en dat is op de zwarte markt, bestaande uit bruine zee containers alwaar allerlei koopwaar te koop wordt aangeboden, van groente en fruit tot een gekopieerde CD plaatjes aan toe.
Regelmatig worden in de straten allerlei koopwaar zoals gekopieerde CD ‘s, sigaretten en verder alles wat geld kan opleveren, te koop aangeboden en wel tegen dumpprijzen die dan ook nog onderhandelbaar zijn. Tussen het wandelende publiek val ik direct op. Eerst in verband met mijn lengte (de Mongolen zijn kleiner dan Nederlanders), maar ook in verband met het feit dat ik blauwe ogen heb en grijs haar. In tegen stelling tot de Mongolen die een platte – en kleine neus hebben, valt het formaat van de westerse neus (in hun ogen groot en puntig) behoorlijk op. De Mongolen hebben zwart haar, spleetjes ogen die meestal bruin van kleur zijn en vele vrouwen zijn behoorlijk slank. De vrouwen die ik ontmoette zijn behoorlijk inventief en uitnodigend en zeker niet bang en onderdanig aan de mannen. Ze weten wat ze willen en dat laten ze ook graag horen. Je wordt heel gemakkelijk door de vrouwen uitgenodigd voor een diner, welke het dan wel de bedoeling is dat jij dat dan betaalt. Het uitgaan eten en drinken is goedkoop.