Winters Mongolie, deel 1

Door: Smilingfred

Geplaatst op Oct 28, 2009

Magnifiek winters Mongolië, deel 1.

Als toerisme specialist, met meer dan 30 jaar ervaring , ben ik niet meer actief werkzaam in het toerisme.
Als vrijwilliger (toerisme specialist) wordt ik van tijd tot tijd uitgenodigd om naar 3 e wereldlanden te gaan, om daar mijn zeer uitgebreide kennis van het toerisme te gaan overdragen aan hen die dit wensen.
Dit doe ik met groot plezier en weet dat de uitnodigers er baat / resultaat bij hebben. Eenmaal thuis na de reis gekomen, maak ik er een reisverslag van.
\ter informatie: Mongolie is ongeveer net zo groot als Canada en er levens slechts 2,5 miljoen mensen. Dus: ruimte genoeg voor u en anderen.
Ik bezocht de Mongoolse reisorganisatie www.mongoliatourism.info, de directeur heet Batjargal.

Ik wens u veel leesplezier toe.

Ook in de winter is Ulanbataar, hoofdstad van Mongolie, vol leven,concerten, kareoke, warme restaurants, vaak erg druk met jonge mensen die hier hun vertier zoeken. Men behoeft zich zeker niet te vervelen. Ook de touroperator die me weer heeft uitgenodigd doet er alles aan om hun gasten optimaal het naar de zin te maken. U vraagt en de reisleiding organiseert. Ook de meeste hotels (gedurende de winter matig bezet) bieden avond vullende programma’s voor de toeristen en de lokale bevolking. Ga eens op een uitnodiging in om bij de Mongolen thuis te komen voor een hapje en een drankje. Ze zullen u meer dan verwennen, de tafel zal vol staan met eigen geprepareerd voedsel, overheerlijke cakes en natuurlijk hoort hier dan ook hun eigen bier (Djenkis Khan) bij. Niet vergeten te melden dat een Wodka 1 van hun favoriete drankjes is, ze kunnen daarvan meer op dan wij (tenzij u meer dan een notoire drinker ben). In ieder geval behoudt het u tegen de koude van de winter en is het een goed medicijn (zeggen de Mongolen) tegen allerlei soorten van kwalen. De jongeren spreken buiten hun moedertaal vaak ook (wat) Engels. Indien men geen buitenlandse taal spreekt, dan toch kan het heel lollig zo'n avond worden. Met handen en voeten, door middel van aanwijzingen geven, kom je er ook wel uit, zou ik denken.

Ga er eens een week(end) uit de stad en u zult van de ene verbazing in de andere vallen.
De winter brengt u in een hagelwit decor van sneeuw en ijs, onmetelijke - en vaak onbewoonde vlakten en zodra u de grote weg bent afgeslagen komt u in het decor van een ijs – en sneeuwpaleis.
U krijgt het idee dat u zich bevindt in the middle of (s)now where, en dat bent u dan ook. Via min of meer gebaande paden waren wij onderweg naar een Kerr (tenten) kamp op ongeveer 70 kilometer rijden vanuit Ulanbataar. Midden in de onmetelijke ruimte van Mongolië zie je plotseling groepjes mensen lopen, waarschijnlijk onderweg van niets naar iets (zo lijkt het mij, maar ze zullen beslist wel een doel voor ogen hebben). Loslopend vee, yaks, kamelen, Prewalsky paardjes met hun berijders snellen door de sneeuw. Nergens zie ik hun woontenten (die in een korte tijd - in plusminus circa 20 minten tijd - afgebroken en opgezet kunnen worden) maar die er beslist wel moeten zijn. Na enige kilometers, al rijdend door de poedersneeuw, al klimmend tegen een gladde heuvel, zien we plotseling weer een hoop stenen in de sneeuw liggen. Op de top van die hoop met stenen, staan blauwe vlaggen of gedeelten er van. Dit is volgens de gelovige Mongolen een gebedsplaats. Men stopt er voor deze hoop stenen met blauwe vlagggen, loopt er 3 maal kloksgewijs omheen en doet zijn gebeden, schopt de sneeuw weer van hun voeten en rijd dan weer verder. Het uitzicht is niet alleen indrukwekkend maar ook adembenemend mooi. Ver verspreid van elkaar komt men nederzettingen tegen van de oorspronkelijke Mongolen, die ook gedurende de winter hier hun vee hoeden. Niet elke oospronkelijke Mongool blijft de weidse en uitgestrekte velden in de winter trouw. Velen trekken naar de randen van de stad, alwaar men zijn Kerr Tent opslaat tot dat de winter voorbij is en gaan dan weer met hun familie en vee aan het zwerven.
Mocht je op een of andere manier hun hulp (of overnachtingplaats) nodig hebben, deze mensen zijn super gastvrij en zullen met liefde dat delen met u wat ze aan mogelijkheden hebben.
Het is overigens wel tussen de min 30 en min 40 graden Celsius. Het vreemde is dat het niet zo erg koud aanvoelt. Wat ook opvalt is dat de ruiten van de auto’s niet gekrabt behoeven te worden. Een ijskrabber als cadeautje zal wel leuk overkomen, maar men weet beslist niet wat het is en waar voor te gebruiken.