Over gastvrijheid, weidsheid, koude nachten en the sound of silence! Deel 1

Door: Globetrotteramsterdam

Geplaatst op Jun 25, 2015

Nederland. Donderdagavond. Ik besluit om naar het strand te gaan om daar uit te waaien en nog wat hardloop kilometers te maken. En terwijl ik over het strand loop verwonder ik me over de volle maan en hoeveel licht ze geeft maar ook over hoe weinig sterren je hier ziet. En terwijl ik het zand onder mijn voeten hoor kraken dwalen mijn gedachten af naar Mongolië.

Mongolië heeft me overvallen. Mijn stoutste dromen overtroffen. Hier reizen is niet reizen maar beleven. Country side noemen ze alles buiten Ulaanbaatar. Maar deze naam doet volstrekt geen eer aan wat zich hier afspeelt. Dit is terug in de tijd. Meer dan back to basics gaan. Van de vriendelijke oprechtheid van de mensen. Van de primitieve manier waarop er geleefd wordt. Hier geen verkleed partijtjes voor de toeristen. Het is zoals het is. Niets meer, niets minder. Met alle bijzondere aspecten. Zoals het vee drijven met de motor of zelfs met de auto. Van de wc die niets meer is dan een paar planken hout over een gat in de grond met een kleine beschutting eromheen. Van het water halen uit de bron. Van de waanzinnig helder blauwe luchten, de ijzige koude wind, de lieflijkheid en tegelijkertijd de ongereptheid en kaalheid van het landschap. Van kamperen in de wildernis tot slapen in een van de gers bij mensen thuis. Lunchen in de open lucht, onderweg plassen achter de auto omdat er in de verre omtrek geen struik te vinden is. Geen stromend water, geen elektriciteit.

Mongolië was een bijzonder avontuur van liefde en haat. Een avontuur waarvan ik geen seconde had willen missen. Natuur en cultuur waren nog nooit zo met elkaar verweven. Overdag de meest bijzondere landschappen, ontmoetingen en meer. In de nacht de kou die zacht aan je tenen, je neus en je vingers knaagt terwijl je op een hard bed of camping matje ligt en alleen maar droomt van een zacht bed zonder kou. Hier kan de liefde niet zonder haat. De dag niet zonder de nacht. De kou niet zonder de warmte. Dit maakt Mongolië tot wat het is. Door alle belevenissen, alles bij elkaar wordt de totale belevenis nog mooier. Mongolië is zoals het is. Je moet je eraan overgeven, er niet tegen in gaan. Je moet je mee laten voeren op het ritme van de kuilen in de weg, de prachtige zonsondergangen en een sterrenhemel die de melkweg laat schitteren. Als je bereid bent alles wat je gewend bent los te laten en meer dan back to basics te gaan kun je alleen maar van Mongolië houden!

De twee weken in UB hebben ervoor gezorgd dat ik me thuis voel. Ik weet waar ik de lekkerste koffie kan krijgen en waar ik lekker kan eten. Het is een stad waar ik een bijzondere tijd heb gehad, met worstelwedstrijden en originele Mongoolse maaltijden. Van genieten van de drukte van de stad op Sukhbaatar Square tot tot rust komen tussen de duiven op het plein van de Gandan Khiid Tempel. Maar ik kan niet wachten tot ik meer van de uitgestrektheid van Mongolië kan zien!

De zon straalt en de maan schijnt als we UB verlaten. De wind waait fel, blaast zand en stof naar ons samen met een koude wind. Het asfalt blijft achter ons als een zwarte streep die naar UB kronkelt. Voor ons heuvels, rotsen, zandpaden en achter elke bocht een nieuw uitzicht, een nieuw landschap. Verborgen pareltjes die zich niet op foto vast laten leggen. En opeens tussen de rotsen een oase van rust. Goudgele knisperende bladeren die meelachen met de wind die door hun takken blaast.
Avonden in een ger bij mensen thuis, de tent of een aparte ger. Verlaten landschappen. Hinnikende paarden bijeengedreven door een herder op zijn motor. Want ook hier heeft de moderne tijd toegeslagen.

De nachten worden nu echt koud met temperaturen tot -10 en bevroren water bij het opstaan is eerder regel dan uitzondering. Vanochtend bij het wakker worden ontwaakte ik in een wereld die in een nacht een stuk kleiner was geworden. Mist. Maar als we op pad gaan blijkt dat de wereld niet alleen kleiner is geworden maar ook veranderd is in een sprookjes wereld. De mist is aan de bomen vastgevroren en zorgt voor een witte waas, en hoe hoger we komen hoe dikker de witte laag is. En als de zon zich dan laat zien en de mist langzaam optrekt ontvouwt zich een mysteries winterwonderland landschap. Maar koud blijft het. De tenten worden voor de laatste keer deze trip opgezet in een vallei tussen de lariksen die geel en groen gekleurd zijn. De sterrenhemel boven ons laat de sterren opnieuw als juwelen fonkelen terwijl de melkweg haar best doet er door heen te stromen. Ik kruip diep weg in mijn slaapzak. Muts op, thermo ondergoed aan, een extra slaapzak als deken. En ja het is koud, maar als je 's ochtend wakker wordt van de zon die op je tent schijnt, en er helemaal geen geluid is anders dan het ritselen van het gras en de bomen, dan maakt die kou echt niet meer uit. Dit is een van de dingen die Mongolië echt uniek maakt. The sound of silence!