Een rondreis door Mongolië (deel 4)
Centraal Mongolië
Mongolië
Bartjroth
Een rondreis door Mongolië (deel 4)
In het gerkamp bevond zich ook een groep gepensioneerde Fransen die met grote terreinauto's naar Mongolië waren gereden. Met de namen van de begin- en eindstations in felle letters op de auto's geplakt maakten zij kenbaar aan welk groot avontuur en spannend avontuur ze bezig waren. Terwijl wij s'morgens aan ons bakkies koffie en thee nipten, vermaakten we ons kostelijk met de inspanningen de vrouwelijke helft van de avonturiers die zeer secuur de auto's aan het schoonmaken waren. Alleen het boenen van de voorruiten kostte ze al een kwartier, waarbij elk zandkorreltje minutieus werd verwijderd. Niet erg nuttig gezien je in Monogolië ongeveer 100 meter nodig hebt om weer een mooie zandlaag op je auto aan te brengen. Toch raakte ik erdoor geïnspireerd en ik besloot mijn ruiten ook maar eens schoon te maken, gezien het me plotseling opviel dat je er bijna niet meer doorheen kon kijken. Toen ik "betrapt" werd door Marie en Martijn kwamen ze niet meer bij..
Onze laatste gezamenlijke etappe ging naar het plaatsje Tsetserleg, waar Risbek binnen een paar dagen na onze aankomst in Ulaanbaatar werk had gevonden, hoewel ik niet begreep hoe dat dan zo snel gegaan was: het is nog altijd een busrit van 6 uur verwijderd van de hoofdstad, niet bepaald naast de deur. Later werd me duidelijk dat de directeur van het ziekenhuis waar hij aanvankelijk solliciteerde hem had doorverwezen.
Hij woonde praktisch naast z'n werk, en had in drie weken tijd zelfs nog niet eens echt de stad verkend. Best een beetje zielig dus eigenlijk, maar hij was vastbesloten om een jaar wat werkervaring op te doen (hij werkte daar als een soort hygiëne inspecteur) en beter Engels te leren en dan naar óf Kazachstan terug te gaan óf, liever nog, naar het westen te vertrekken. Hij nam ons mee naar zijn kantoor en het viel ons op dat dat er niet veel anders uitzag dan een kantoor in Nederland. Zelf ging ik nog even kijken in z'n flat en die was sober maar hij had er wel een flatscreen-TV staan. Er was geen meubilair behalve een kleine tafel en een stoel en er lagen een paar dekens op de grond bij wijze van bed. Maar met maar 150 euro huur op een inkomen van 400 euro per maand kon hij naar eigen zeggen redelijk sparen. We dronken een laatste biertje in een kroeg, waarvoor de halve stad moesten afstruinen om hem te vinden, en namen daarna definitief afscheid. Ik hoop hem wel ooit nog eens te zien. De tocht met hem samen door Mongolië was misschien het meest memorabele deel van m'n reis.
De volgende dag namen we afscheid van Marie en Martijn en gingen we met z'n tweetjes door naar Kharkorin, waar één van de beroemdste en grootste kloosters van het land staat. De muur eromheen maakt dat het er van buitenaf imposanter uitziet dan het van binnen is. Een paar dagen later waren in Gandan-klooster in Ulaanbaatar en dat maakte eigenlijk meer indruk. Dat kwam vooral doordat in een aantal tempels monniken aan het "chanten" waren, steeds in groepjes van een stuk of zeven. In elk groepje was er één "oppermonnik", die onder het zingen regelmatig wat aanwijzingen gaf aan jonge monniken die er omheen stonden en die ook als enige de complete teksten uit zijn hoofd leek te kennen. De anderen moesten toch vaak even een stukje laten lopen, viel me op. Als je maar lang genoeg naar het eentonige geluid van het gezang luisterde, raakte je zelf ook een beetje in trance. In één van de tempels staat een gigantische boedha van 26 meter. Maar zelf vond ik de "chanting monks" interessanter om te zien. Dus als je op een zondag nog eens toevallig in Ulaanbaatar bent is dat wel een aanrader.
Vanuit Ulaanbaatar vloog Arja weer naar huis. Ik merkte dat ik me best wel alleen voelde, hoewel ik ervoor drie maanden alleen door Turkije en allerlei ex-Sovjet staten had gereisd. Twee uur nadat ik Arja had weggebracht zat ik op weg naar de grens in hetzelfde wegrestaurant te eten waar we een maand eerder nog samen hadden gegeten. Daar werd ik op dat moment niet erg vrolijk van, merkte ik. Maar het was 30 juli en ik had nog ruim twee maanden te gaan. Dit soort dipjes horen nu eenmaal bij een reis als deze, hield ik mezelf voor. In Omsk, grofweg halverwege mijn route door Rusland, zou mijn neef Stefan opstappen en meerijden tot Sint Petersburg. Dat was een goed richtpunt om naar uit te kijken. Eerst maar eens zien hoe het bij de grensovergang allemaal zou verlopen. Dat is bij een land als Rusland altijd spannend..
Foto's
