Beter één poephut bij de hand, dan kakken op t land!

Door: Chicazondergrenzen

Geplaatst op Dec 30, 2012

Het is van hout, en je kan het ten alle tijden van het jaar gebruiken.. Soms is het fris, soms is het zonnig. Soms is het nat, soms is het glad. Het is voor zowel jong als oud, en hardstikke unisex. Soms ben je alleen, soms wordt je betrapt. Enige coördinatie, handigheid en evenwicht zijn vereist...Het is de enige echte.. traditionele Mongoolse... pure nature.. Poephut! Het laatste stukje schaamte is nu echt verslagen. En we zeggen maar zo: Beter één poephut bij de hand, dan kakken op 't land!

Ik ben in Mongolië. Ik ben in Mongolië. Ik ben in Mongolië... Ik kan het 100x per dag tegen mezelf zeggen. Ik zie het aan de mensen, ik zie het aan het landschap. Ik koop postkaarten met 'greetings from Mongolia'. En toch kan ik het amper beseffen, toch komt het in eerste instantie niet binnen. Ik ben in Mongolië! Tussenstop op weg naar Beijing is de stad Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolie. Er wordt geschat dat hier zo'n miljoen inwoners wonen, best veel als je nagaat dat er in heel Mongolie pakweg 3 miljoen te vinden zijn. Niet echt een eerlijke verdeling dus. Naast het feit dat ik nooit had durven denken dat ik ooit in mijn leven voet in Mongolie zou zetten, zijn 'Ik' en 'Ulaan baatar' misschien wel de meest onwaarschijnlijke combinatie die ooit plaats zal vinden. Deze stad mag zich namelijk de koudste hoofdstad ter wereld noemen! De gemiddelde temperatuur over een jaar is namelijk met -1,3 graden C belachelijk frisjes! Een legendarisch momentje dus. Mongolie is een land met een rijke geschiedenis en was in vroegere tijden misschien wel het grootste Rijk ter wereld, dat zich uitstrekte van de Baltische zee en de stille oceaan, tot aan de Perzische golf. Een Titaan van het verleden. Na verloop van tijd verloor het Mongoolse Rijk aan macht en is uiteindelijk geworden tot wat het nu is. Groot, leeg en naar het schijnt vol met kostbare grondstoffen. Een uitgestrekte eindeloze horizon met misschien wel een van de meest ongerepte landschappen ter wereld. Uitgestorven vlaktes, hoge bergen, bossen, meren, en natuurlijk de grote Gobi-woestijn! Zo’n 80 kilometer ten noorden van Ulaan Baatar ligt het natuurgebied Terelj, waar we zeker even een goed kijkje willen nemen:

Daar zitten we dan, in de totale leegte, de absolute stilte. En weer hebben we net als in de trein helemaal niks te doen. Nog nooit is het zo stil geweest, zelfs de wind weigert geluid te maken. Het is laat in de middag na een flinke wandeltocht, en we zijn misschien op een van de mooiste plekken op aarde. Zo mooi, dat zelfs de plek zelf er stil van lijkt te zijn. En ik denk vooral… Je zou hier maar wonen! Ik zou knettergek worden. Meer dan ooit besef ik hoe blij ik ben met mijn lekkere leventje in ‘ons mooi Breda’. Een terrasje pakken, een hapje eten, naar de bios gaan, een dansje wagen in de stad. Hoe heerlijk ik het vind lekker in mijn twingotje naar Utrecht te kunnen knallen. Iedereen en alle mogelijkheden binnen handbereik. Nog nooit voelde alles zo ver weg. Echt.. Je zou hier maar wonen! In een landschap, dat zo ongelooflijk mooi is, zo precies als het hoort te zijn… Echt zo’n landschap dat bij menig bejaard koppel boven de bank hangt, zo’n schilderij met een lelijke gouden lijst..

Daar lopen we dan, van de ene naar de andere lokale familie. Met onze Yak + wagen die de bagage voortsjouwd. Samen met een lokale gids, waar ik de naam niet van kan onthouden, en onze trekking-gids, waar ik ook de naam niet van kan onthouden. Van plek naar plek nemen we wel iets mee dat bestemd is voor de volgende. Of het nu een antenne is of een dood schaap, gooi het maar op de yak-kar!
Kilometers lang gaan voorbij zonder ook maar mens noch dier tegen te komen… wel dierenbotten..! Af en toe komt een man te paard uit het niets tevoorschijn, neemt even een kijkje en gebaard gedag, om vervolgens weer in stilte weg te galloperen terug de leegte in.

De nomadische levensstijl… we overnachten knus tussen de families, een onvergetelijke beleving op zich. Het is even wennen, of misschien onszelf gewoon even overgeven aan de situatie, alle privacy opgeven voor de komende dagen. Hoe warm de mensen ook zijn, in tegenstelling tot het leven in de stad, door de taalbarriere voel je je toch een buitenstaander. Een inbreker in de dagelijkse sleur van het leven op het platteland. Alles gaat gewoon door. Het is net of je in een filmset beland bent, en je je aan moet passen aan het script dat je niet gelezen hebt, dat je totaal niet kent. Van heinde en verre komen mensen langs, allemaal verwelkomt met een kommetje thee met verse melk. En dan komt hij weer tevoorschijn… de door ons zo gevreesde pan die altijd in het hoekje staat te loeren. Waarvan je de aanwezigheid constant voelt, danwel ruikt. De pan die wij zo verafschuwen. Of we ook een stukje willen? Nee.. want een stukje ingewanden van een willekeurig dier gaat ons toch echt te ver. Ook cultuurhappen kent zijn grenzen. Vriendelijk bedankt!

Alle klimaten komen voorbij tijdens de paar dagen die de trekking duurt. Van relaxt wandelen in het zonnetje eindigen we met af en toe afzien in de wind, kou en sneeuw! Voor ieder wat wils dus. En ik geef toe… zelfs ik weet het witte landschap te waarderen. De laatste nacht brengen we door in het toeristenkamp. Terug naar de normale wereld. Tenten die keurig en compleet ingericht zijn, een toiletgebouw, een douche, een groep Japanners inclusief de bijbehorende fotoapparatuur. Opeens valt alles op zijn plek wat we de afgelopen dagen gezien en beleefd hebben. En niemand die dat van ons af kan pakken. Alles hier voelt fake, en wij hebben mooi een glimp gezien van het echte Mongoolse nomandenleven. China, here we come!