Vertrek uit Ulaanbaatar per trein

Door: Beltpeter

Geplaatst op Mar 5, 2012

Ulaan Baatar per trein verlaten is lastiger dan er aankomen. Drie jaar geleden mislukte de poging en moesten we vliegen. Toen was ons al ruim van te voren verteld dat het moeilijk zou worden ons 'op de trein' te krijgen naar Beijing. Dit keer was ons bij aankomst in de Mongoolse hoofdstad verzekerd dat alles geregeld was. De dag van vertrek werd dat door de Nederlandse eigenaar van de plaatselijke touroperator nog eens bevestigd. Zondag, iets voor half zeven stonden we klaar in de lobby van het Bisrelt Hotel. De chauffeur stond buiten al te wachten. Door een nog rustige stad reden we naar het treinstation aan Narny Zam.
In de auto vroeg ik naar de tickets. De jonge bestuurder gaf ons een envelop. Daarin geen tickets, maar een briefje. De chauffeur zou ons naar X. op het station brengen en die man, die we nog kenden van drie jaar geleden, had de tickets.
Voor het station moesten we even wachten. Na tien minuten werden we gemaand het perron op te lopen. Daar werd wat met mobieltjes gebeld en met armen gezwaaid. X. kwam op ons af. In zijn hand een stapel dollarbiljetten. We vroegen hem om de tickets, tegen beter weten in natuurlijk. Hij maakte een praatje met de hoofdconducteur, stopte de man tweehonderd dollar in de hand en gebaarde dat wij de trein moesten inlopen. Een wagonbegeleider wees ons de over twee wagons verspreide lege bedden, maar Saskia en ik wilden niet in een aparte coupe, bovendien wilden we echte tickets in onze handen.
We werden in de laatste coupe gedumpt bij een aantal Chinese jongeren. Een van hen vertelde echter in goed Engels dat ze al met zijn vijfen waren. Met ons erbij zou dat zeven personen zijn voor vier bedden. We stapten weer op en dreigden X. de trein te verlaten. Er volgde een gesprek in het Chinees, tussen X. die zijn geld al kwijt was, en het treinhoofd. De treinbaas wenkte ons hem te volgen… naar buiten. We liepen een aantal wagons langs en gingen bij een ander weer naar binnen. Het treinhoofd voerde een gesprek met een andere wagonbegeleider, die met tegenzin een lege coupe opende. Nog steeds zonder tickets, maar met de zegen van de hoofdconducteur hadden we nu een vierpersoons coupe voor ons tweeen. Een paar uur later bracht de wagonbegeleider ons twee kaartjes, geldig vanaf de Chinese grensplaats Erlian tot Bejing. Zo kwamen we toch nog in de Chinese hoofdstad aan.
Meer over Mongolie op www.mongolie.weblog.nl