Paardrijden naar de heilge berg Otgon in Mongolie 2
Centraal Mongolië
Mongolië
MathuBloom
Paardrijden naar de heilge berg Otgon in Mongolie 2
Al eerder benoemd, ik hou niet van omkeren, maar dit keer was dat mss wel verstandiger geweest. Paardje werkt zich het apenzuur en vind het maar niks, met grote hoge passen stapt en sopt hij door de pollen en begint ijverig gras te eten 'Gaan we vastzitten of wegzinken?' 'Vind hij dit gras zo lekker of heeft hij enorme honger?'
Ik probeer aan de rand van dat grasland te blijven en terug de berg op te gaan, maar overal zijn grote stenen die een soort van barricade vormen. Paarden kunnen diepte ruiken en bij sommige rotsen weigerd mijn paard over te steken, ik vertrouw hem en blijf de 'muur' volgen tot er genoeg aarde en gras de gaten op vult en we over kunnen steken. Ondertussen ben ik afgestapt en leid ons door prikgewas en over boomstammen. Ik duik door bosjes en klim met handen omhoog, het paard springt over gaten en de berg op. Geweldig! Wat een super paard.
Doodlopend? Dan draai ik ons om en probeerde iets anders. Twee keer dacht ik echt dat we helemaal terug moesten, het zag er zo hopeloos uit, zo dichtbegroeid en muren van grote stenen. 'Hoe kan het dat een paard weet welke richting thuis is, welk pad begaanbaar en of een oversteek van water veilig is?' De zadeltassen botsen tegen de bomen en krassen door de struiken 'Straks geef ik een paard vol met bloedende krassen terug.'
Dicht op elkaar, twee keer trapt hij op mijn hiel en vliegt mijn schoen uit. Ik loop harder, hij ook, snuivend en met draaiende oren, zijn ogen vol energie.
Je raad het vast al, dat er op een gegeven moment, na anderhalf uur of zo, dan toch eindelijk een eind aan de struiken komt en we de stenen kunnen oversteken. We zijn weer boven op de berg maar nu aan de andere kant. Het uitzicht is spectaculair verassend. Wow! De wolken die de hele dag boven ons hoofd hingen en zelfs wat hagel hebben uitgeschud zijn opeens verdwenen. De zon straalt over hetzelfde grote meer als waar we vanmorgen langs reden daar ver beneden en het gevoel van overwinning is mega sterk. Ik kus mijn paard en haast ons dan verder want de hoeveelheid muggen maakt ons beiden gek.
Nu dat we richting huis gaan loopt mijn paardje opeens heerlijk door en draaft hij uit zichzelf al zigzaggend tussen de bomen. Ik stuur hem ietsje strakker naar de rivier beneden om kamp te maken. We zullen nog een uurtje moeten, maar wat een zalig uurtje met de zakkende zon die de grasvlaktes een rood/paarse gloed geeft en de dennen extra groen maakt.
Die avond bliksem en donderd het zonder regen, het paardje schrikt zoals wij doen bij een plotselinge knal, maar graast dan rustig verder terwijl zijn staart de muggen probeert weg te houden. Bij mij zit er geen een en ik schrijf rustig verder in mijn dagboek. Ik slaap een stuk minder bezorgd deze nacht.
Dag drie keren we terug, weer diezelfde route door de vlaktes. Onderweg zie ik andere rijders.Een temt een mega verwilder paard, een ander rijd zomaar een stukje met me mee zonder iets te zeggen. Twee gozers nodigen me uit om heerlijke gefrituurde deegrepen en zachte room in hun ger te komen eten. En ik zie hoe een oude man zijn paard door een diepe en snelle rivier leid waarna hij hard weg galopperd, deze beestjes kunnen veel hebben. Tijdens de rit zijn bijna al mijn vragen beantwoord. Ik weet wat de lievelingsbloem van mijn paard is, een donkerrode, en dat hij mij flink voor de gek kan houden. Het is een prachtbeest en zo makkelijk dat tijdens een korte stop, waarbij ik hem niet afzadel, hij gewoon gaat liggen!
Totaal tevreden overhandig ik dit super paard terug aan de paardenman, hij bied me een sigaret aan en terwijl we samen roken vertel ik hem stralend met tekeningen in het zand en allerlei gebaren en gezichtsuitdrukkingen waar we geweest zijn en hoe het ging. Hij grinnikt en begrijpt het van A tot Z.
Als ik terug naar Uliastai lift meteen daarna voel ik me onwerkelijk. Het vrije gevoel glipt veel te snel uit mijn aderen en ik heb moeite om mijn wil op de komende lange dagen te zetten. Ik had een langere trip gehoopt, of in ieder geval een laatste avond in mijn tent bij de rivier, maar mijn visa staat het niet toe, over vier dagen moet ik in China zijn en ik zit 24uur rijden en een 12uur treinrit van de grens af.
Uiteindelijk haal ik dit dus ook niet en had ik net zo goed.......... maar da's een ander verhaal.
Foto's
