Hoe vind ik een paard in Uliastai, Mongolie

Door: MathuBloom

Geplaatst op Aug 29, 2011

Tuya heeft een restaurant in hartje Uliastai, een klein stadje in hartje Mongolie. Een te fancy restaurant voor mijn budget, maar mijn reigids verteld me dat deze dame me kan helpen met het vinden van een paard.

Ze is heel bubbly, spreekt ok engels, gaat meteen nadenken en vanavond kunnen we misschien een horseman ontmoeten. Ik wacht geduldig, tot twee uur na onze afgesproken tijd, en dan komt ze binnen met haar nog beter engels sprekende vriendin die paard-uitleg kon geven. Maar zodra blijkt dat deze vriendin GEEN engels spreekt veranderen mijn verwachtingen en stel ik me in op alle mogelijkheden.

Inderdaad, we stoppen niet voor een gehoopte ger (traditioneel rond vilthuis), maar voor een ...... disco. Tja, dat krijg je als je laat vallen dat je dansen, net als zij, ook wel tof vind. Haar naamgenoot vriendin blijkt de eigenaresse van deze vette disco met '90s-floor en lazers. Swingen zul je. De politie buigt om 23uur zijn hoofd om de deur, hier buiten de hoofdstad, moet het geluid al vroeg uit. En dan blijkt deze naamgenoot mijn dancemoves en eigenzinnigheid zeer plezierig te vinden waardoor ik die avond geen tent hoef op te zetten, maar ik in haar super de luxe hotel mag verblijven. Een eigen wc MET wc-papier, wiehoe, en een ontbijt zat er ook aan vast.

Die engels sprekende vriendin ontmoeten we de volgende dag in haar gemeentekantoor. Ze beantwoord al mijn vragen en verteld me nog wat meer dan dat, het entousiasme begint aardig te borrelen. Als na enkele uren verveeld schrijven blijkt dat we de paardenman pas die avond gaan zien schrijf ik verder over het onderwerp 'wachten'.

Wachten tot die avond, wachten in haar restaurant, wachten op de 'driver', wachten in de auto en dan zijn we toch zomaar onderweg. Ik snap er niet veel van, wat die andere twee mensen in de auto doen, waar we allemaal stoppen, het hele taalcirquit. Hier in Mongolie krijg je geen uitleg over wat er gaat gebeuren, waarom iets gebeurd en hoe we ergens gaan komen. Je wacht gewoon geduldig en als je denkt dat het dan eindelijk zover is, wacht je gewoon nog ietsje meer. Toen we stopten bij een huis waar mensen (vrienden? familie?) een traditioneel, zwaar zadel en hoofdstel uit een zak rolden en dit zonder vragen achterin de wagen werd geladen, begon ik me lichtelijk zorgen te maken hoe dit straks met financien zit. Moet ik hier niet wat voor geven? Tuya banjerd overal tussendoor, doet haar praatje, haar lachje en grabbeld ondertussen in iedereen z'n etenszakken.

Zo'n 10km buiten de stad stoppen we op de zandweg. Ik was een beetje bedaard over de omgeving hier, droger en dorrer dan in het noorden, maar de valley waar we nu door rijden is belegd met een smeuige sliert rivier en besprinkelt met groenige boompjes. O boy, o joy. Met haar hoge schoenen en handtas laat ik Tuya achter bij de eerste waterovedrsteek. Ze komt zo wel, het is immers een Mongoolse vrouw. De driver staat al te brullen met een vent aan de overkant van de ruisende rivier. Ik zie die vent naar de gers terug lopen en wat roepen naar een vent te paard die net de schapen en geiten thuis brengt. Hij keert zijn paard en galoppeerd naar ons toe in zijn dikke, aubergine kleurige traditionele overjas en grote zwarte laarzen. Bij de rivier laat hij zijn witte paard eerst drinken en spoort hem dan buikdiep door de stroming. Hallo meneer de paardenman.

De uitleg word gedaan, Tuya is ook gearriveerd en praat voor mij. De man vraagt zich af of ik uberhaubt kan paardrijden dus ik mag even demonstreren. Mijn hard gaat tekeer, heb jarenlang paard gereden, m'n pa is hoefsmid en ik ging vaak mee. Ergens ken ik deze viervoeters dus vrij goed, maar ik zal er maar net nu af flikkeren of iets raars doen. Weer ik veel hoe die Mongolen dat doen hier. Maar na 30sec word er al niet meer naar me gekeken terwijl ik een rondje draaf en meteen m'n zelfvertrouwen voel terug komen. Het schijnt wel ok te zijn.
De zon breekt door en terwijl we op de stenen naast de luide rivier onderhandelen sabbelen zowel wij als het paard op het groene gras met kamilleachtige bloemen en geuren. Morgen kan hij een geschikt paard halen die geen probleem maakt van zadeltassen en rustig is in de omgang; voor mijn veiligheid en zijn gemoedsrust. Hij regelt ook het halster met touw en een ijzeren pin met lang touw om het paard 's nachts te laten grazen. En al die tijd word er niet gerept over een gids. Laten ze me hier dan echt alleen gaan? In andere gebieden leent niemand je zijn paard omdat hij zonder pardon word gestolen als jij 's avonds slaapt. Is dat hier geen probleem? Had je ook niet een packhorse nodig? Nu kan de tent en eten in twee zakken achter m'n zadel. Overeen gekomen schud ik zijn hand.

En vanavond? Nou, ik ben nu al hier, dus ik kampeer wel langs de rivier.
Niet nodig, 200m staat een spiksplinternieuw huis........ waar Tuya's zus woont met haar man en zoontje. In hun ger worden we vol gepropt met zoutige melkthee en gefrituurde broodje om te dompelen. We kijken naar het net ingerichte vergader/business huis (schuur). Wow, fancy hoor, voor hier. Boven zijn kamers met bedden en..... o wacht, ik word terug geroepen, ik moet een bed uitkiezen. Djeez wat een luxe, wat een succesie van geluk.

M'n backpack, zadel en eten voor vijf dagen worden uitgeladen, Tuya uitgezwaaid en mijn kamer ingetrokken. Ik wil iets of iemand bedanken voor deze hulp en voor het mogelijk maken van dit komende avontuur. Mijn noodles zet ik op hun kachel terwijl de honden blijven blaffen, ik schrijf mijn blijheid bij de rode gloed van de ondergaande zon en maak het verhaal af bij kaarslicht. Reizen (en een beetje geduld) opend veel gastvrijheid, ontmoetingen en kansen. Bofkont.