Never a dull moment in de Transsiberie Express
Mongolië
Azië
Karinm
Never a dull moment in de Transsiberie Express
De Transsiberie Expres, het klinkt heel avontuurlijk en dat was ook de reden dat ik deze treinreis graag wilde maken. Eigenlijk moet ik spreken over deTrans Mongolie Expres, want we reisden van Moskou via Mongolie naar Beijing.
Tijdens het inlezen in deze reis bekroop me soms het gevoel dat het ook best eens saai zou kunnen zijn op sommige momenten. Dat was ook de reden dat ik genoeg leesvoer mee had om die saaie momenten te kunnen doden.
Eindelijk, na een aantal dagen Moskou, begint ons treinavontuur. Zoekend naar de coupé die de komende dagen ons huisje zou zijn, stuitten we op een dichte deur. Binnen hoorde ik echter wel wat gerommel, en na wat kloppen op de deur werd deze opengegooid en kwam er een man uit met wat gereedschap. Met gebaren werd duidelijk dat hij iets had gerepareerd en dat we onze coupé konden betreden. Even later kwamen er nog 2 Italianen ons gezelschap houden, zij reisden met nog 4 andere Italianen, al gauw was het ijs gebroken en zaten we met z'n zessen gezellig in onze coupé te genieten van de start van deze reis.
Eenmaal een tijdje onderweg kwam er ineens leven in andere coupés. Grote, volle tassen werden op de gang uitgepakt, en de eigenaren bedolven zichzelf onder hangers met jurken, schoenen, sokken, en in de hand nog wat parfumflesjes. We begrepen er eerst niets van, totdat de trein vaart minderde en een station aandeed. Het werd een gedrang van jewelste in de gang en al vechtend om de plek het dichtst bij de deur stopten we. De deuren gingen open en de koopmannen stortten zich naar buiten, waar een hele menigte (vooral vrouwen) al stond te wachten op deze "SRV-trein". In de korte tijd dat we het station aandeden werd er enorm veel verhandeld en binnen no-time waren de handelaren weer binnen om meer spullen te halen.
Al snel klonk het signaal om verder te gaan, iedereen kwam naar binnen, alles werd opgeruimd en ineens was de rust weergekeerd.
Voordat we op een van de volgende stations komen, komt ineens de man die we in Moskou in onze coupé zagen weer bij ons. Hij gebaart dat wij de coupé uit moeten, klimt op de bank en haalt een schroevendraaier tevoorschijn. Handig (dat heeft ie vaker gedaan) haalt hij zowat heel het plafond eruit, en tot onze verbazing komen er rollen stof voor kleding naar beneden. Voordat we van de verbazing zijn bekomen gaat hij er grinnikend vandoor met zijn smokkelwaar, waarschijnlijk om deze op een volgend station aan de man/vrouw te brengen.
Uiteindelijk bereiken we Ulaanbaatar, waar we een tussenstop van een aantal dagen maken.
Voor we de trein verlaten zien we nog net hoe een reiziger onze gastvrouw vraagt om de samovar (de heetwaterketel die in elk treinstel staat om je gevriesdroogde noedels mee aan te lengen) open te maken. Zij verwijdert het deurtje, grijpt wat achter de slangen en haalt een aantal auto-onderdelen tevoorschijn. De handelaar stopt haar steels wat geld toe en ook deze smokkelwaar is weer op de goede bestemming!
Tussen alle hectiek door kletsen we, doen wat kaartspelletjes en kijken naar het landschap dat voorbij trekt.
En dat leesvoer voor de saaie momenten? Niet aangeraakt.
Foto's
