Grote Maleisië rondreis, Slot

Door: Hermine

Geplaatst op Jan 11, 2010

Na alle indrukken die we tot nu toe hebben opgedaan aan de oostkust van West Maleisië komen we door de kustweg verder te volgen in Cherating. De kampong lijkt uit zijn voegen gebarsten door al het toerisme maar de sfeer van wat ooit een oord voor rugzaktoeristen was, is blijven hangen en er hangt een 'hippiesfeer' waardoor we ons meteen thuis voelen. We lunchen er onder de palmbomen aan het mooie strand en slenteren door de kampong. In een souvenirwinkel die we normaal gesproken mijden als de pest kopen we een prachtig uit hout gesneden paard (in onze achternaam komt onze voorliefde voor paarden duidelijk tot uiting) Nu zit er behalve batikdoeken en een geweven songkettafelkleed ook een fraai stuk houtsnijwerk in onze bagage. Het tafelkleed is eigenlijk geen tafelkleed maar een lendendoek die de bruidegom tijdens zijn trouwdag draagt. Omdat mijn man en ik hier zijn om ons 25 jarig huwelijksfeest te vieren vind ik dat zo'n kleed gekocht moet worden en ieder jaar met Kerst ligt deze fraaie lendendoek bij ons op tafel onder het voor dat jaar bedachte Kerstmenu.

We blijven een aantal dagen in Kuantan van waaruit we Besarah bezoeken waar de lokale vissers waterbuffels gebruiken om de visvangst naar de visafslag te brengen. Vanuit ons hotel maken we wandelingen langs het strand en kijken onze ogen uit: vrolijk gekleurde vissersbootjes, locals die met kleding aan zwemmen en plezier hebben, kinderen die het V-teken maken en zich letterlijk verdringen om op de foto te mogen hierbij met een fikse stoot van de elleboog een vriendje opzij duwend om zelf zo mooi mogelijk in beeld te komen. De heerlijke traditionele gerechten: roti canai, char kway teow en noedels worden door ons uitgeprobeerd. We maken contact met de jonge mensen die in het hotel werken en vaak wanneer wij zitten te eten komen ze na het brengen van het nagerecht een babbeltje maken om hun 'Engels te oefenen'. Dit is dus waar ik zo naar uitkijk als ik reis: het echt contact maken met de bevolking!

Dan breekt het moment van de volgende 'grote oversteek' aan: we gaan naar Malakka. Na aankomst in het hotel gunnen we ons amper de tijd om de koffers naar de kamer te brengen. We willen er op uit! In de dagen dat we in deze stad zijn waar ook de Nederlanders duidelijk hun sporen hebben achtergelaten bekijken we de overbekende bezienswaardigheden. De roodgekleurde Christchurch en het Stadthuys, het Portugese fort A Famosa en St.- Paul's Church oorspronkelijk Portugees maar overgenomen door Jezuïten die de kerk afbouwden. Hollandse grafstenen laten zien dat Hollanders hun doden hier nog lange tijd bleven begraven toen ze hun eigen Hervormde Kerk hadden gebouwd. In de Chinese wijk zien we een schoenwinkel met 'Bound Feet shoes'. "Dat kan toch alleen maar voor toeristen zijn", zeg ik tegen mijn man. Dit klopt, wanneer we de eigenaar spreken vertelt hij ons dat zijn enige klant een 93-jarige dame is. Het afbinden van de voeten bij pasgeboren meisjes is gelukkig verleden tijd. Na Jonkerstreet, de Heerenstraat en het bezichtigen van de Cheng Hoon Teng Tempel gaan we terug naar ons hotel. De volgende dag zullen we doorreizen naar Kuala Lumpur waar na een dagje rust onze terugreis naar Nederland begint.

Wanneer we op weg naar KL stoppen bij een benzinestation worden we geholpen door een jongeman die ook duidelijk zijn Engels wil oefenen. We raken aan de praat, hij vertelt dat hij studeert en de Engelse grammatica wil oefenen. Omdat ik voor vertrek naar Maleisië een cursus Bahasa Indonesia heb gevolgd vliegen in korte tijd Engelse Nederlandse en Indonesisch woorden door de lucht. Na enige tijd moeten we weer verder en de vriendelijke student zal ook weer aan het werk moeten. Ineens kijkt hij met een ernstige blik naar mijn man, zegt: " U spreekt goed Engels meneer, maar uw vrouw heeft me echt geholpen, mag ik haar een hand geven?" Tegen mij zegt hij dat hij Moslim is en daarom eigenlijk geen hand kan geven aan een vrouw maar dat hij dat dit keer toch echt wel wil doen. Voor ik kan antwoorden geeft hij mij een hand. En dan neemt hij met zijn rechterhand op zijn hart afscheid van ons. Ik ben ontroert en ik ben een aantal ogenblikken stil wat zelden voorkomt.

We rijden door en ik begin pas weer te praten als we KL bereiken. Wat zal ik dit land met haar vriendelijke, hulpvaardige bevolking, de schitterende natuur met daarin in het wild levende dieren, de gigantische tegenstellingen tussen arm en rijk die we hebben gezien, het verschil tussen architectonische wolkenkrabbers en kampongs nog lang in mijn herinnering hebben!