Sabah
Sabah
Maleisië
Ingevalk
in en op het water
Inderdaad die extra nacht in Sandakan was wel perfect na de afwezigheid van een paar dagen luxe. De volgende dag
relaxt ontbeten (buffet!!) en laat in de middag naar de luchthaven voor het vliegtuig naar Kota Kinabalu. Raar idee
dat dit dan echt de laatste bestemming gaat worden. Wel meteen de allerluxte (is dit een woord), dus je kan slechter
eindigen. Hier zouden we ook de mogelijkheid hebben om te gaan raften en eventueel te gaan duiken (scuba dive).
Inchecken was weer zo gepiept en het wachten was gelukkig maar kort. Opstijgen was weer leuk, maar ergens op de helft (om en rond Mount Kinabalu de hoogste berg van Zuidoost Azie) kwamen we in een bijzonder donkere wolk terecht. Het vliegtuig klapte naar beneden en er leek geen eind aan te komen. Her en der werd er gegild. Van alles gaat er dan even door je hoofd. Jeroen kreeg het ook spaans benauwd. Plots werd het weer blauw om ons heen en was het ook gebeurd met de turbulentie. Bijzonder angstig moment.
Snel koffers gehaald en taxi geregeld. Op naar het Rasa Ria hotel. Maar het bleek al snel dat je daar niet zomaar
bent. Het resort ligt toch wel zo'n 30km van de stad. Het inchecken gaat moeizaam en duurt langer dan je zou willen.
Uiteindelijk met sleutel en koffers toch naar de kamer. Snel neerzetten en op zoek naar het "reisburootje" waar we
onze tripjes kunnen regelen. Ai, gesloten. Zou kunnen want het is ook zo'n beetje etenstijd. We gaan snel naar de receptie om te vragen hoe laat ze weer openen. morgenochtend 9.00u pas weer. Oei, want dat zal wel te laat zijn om je voor die dag nog ergens voor aan te melden. Maar Joe van de receptie wil wel even voor ons bellen. Snel wordt alles kort gesloten; de volgende ochtend zouden we worden opgehaald om 6.30u om op de Pandas river te gaan wildwater varen. Snel toch ook maar even een wake up call geregeld. We halen onderweg ook nog twee Schotse meiden op en gaan dan zo'n anderhalf uur rijden naar het treinstation van Beaufort. en daar zou dan een boemel staan die ons naar het startpunt zou brengen van de rivier. Het is zeer druk op het station en alle reizigers lijken maar 1 bestemming te hebben; de rivier, om te gaan raften. Dan komt DE trein eraan. Nou ja....wagon. Eentje nog wel. Waar moet iedereen gaan zitten er is echt nooit ruimte genoeg. Gelukkig voor ons kunnen we allemaal een bankje bemachtigen, want de rit is alles behalve rustig. De free-massage die onze gids beloofd had wordt dubbel en dwars waar gemaakt. Maar na anderhalf uur bereiken we basiskamp. We worden opgewacht met fruit en water en er volgt een korte instructie. Ook worden de helmen en zwemvesten uitgedeeld. Onze busgroep blijft in tact en we krijgen de grootste lolbroek als begeleider. Allemaal hebben ze trouwens de grootste lol. Er wordt constant met de peddels met water gegooid en ook de helmen worden gevuld om je af en toe te laten afkoelen. Op de stuk waar het er minder ruig aan toe gaat gaan we zwemmen en worden we aan ons zwemvest weer de raft ingehezen. Maar er zitten ook echt ruige stukken tussen. Geweldige versnellingen waarbij je links en recht geschud wordt. Ja deze rivier is de categorie 3/4 duidelijk waard. Super gaaf!! Aan het eind wacht ons een heerlijke bbq, minder leuk is dat ook de trein wacht en later nog de busreis naar het resort.
Mijn vader en moeder hadden die dag even voor ons geinformeerd naar het Scuba diving en de reservering gemaakt. De
volgende ochtend is het gelukkig iets minder vroeg op (maar wel op tijd) waarbij een bus ons naar de haven van Kota Kinabalu brengt. Daar varen we met de boot naar 1 van de kleine eilandjes voor de kust waar nog prachtige vissen en koraal te vinden is. We krijgen wetsuits aan en de flessen worden op de ruggen gehezen. In een ondiep stuk krijgen we de eerste introduktie.
We leren te ademen door de mond en het mondstuk moet je een keer onder water uit je mond halen en weer terug erin.
Ook moet je eenmaal je bril een beetje laten vollopen en onderwater door je neus heel hard uit te blazen leeg te
maken. Het lukt allemaal best aardig. We gaan een stukje onderwater. Nog niet echt diep; een meter of zes, maar je
moet wel direcht je oren klaren. Nog iets te veel ben ik bezig met het duiken en ik let nog niet echt op. Het is
tijd om te lunchen en we gaan weer terug naar het eiland waar mijn ouders ook zijn. 's middags staat er een stukkie
dieper op het programma. Op de boot zitten we met nog twee anderen een Austraische man en vrouw waarbij het voor de vrouw ook de allereerste keer is. Die vrouw en ik gaan samen met van de instructeurs op pad. Jeroen en Bjorn met de andere en Lars en de Austrlische man gaan on their own; zij hebben het al een paar keer eerder gedaan. Heel Nemo komt voorbij en we zien ook nog een school barracuda's en twee aardig grote schildpadden. Op een gegeven moment gaat het niet goed met het klaren. Ik knijp te hard in mijn duikbril en er komt water in het lukt me niet goed deze weer water vrij te maken. Een beetje paniek en daardoor krijg ik water binnen. de paniek is compleet; ik wil naar boven. NU!!! de instructeur heeft dat goed in de gaten en hij heeft mijn vest al opgeblazen. Ik zoef omhoog. Gelukkig is de boot dichtbij en kan ik eruit.
Dan zie ik Jeroen al op de boot zitten. Het bleek dat het hem niet meer te lukken om beide oren te klaren en dan blijf je op een meter of vijf steken (druk wordt dan te groot op je oren). Niet echt leuk dus. Toch allebei wel blij dat we dit nu een keer geprobeerd hebben.
En dan zijn alle uitjes wel op en houden we de vrijdag om te zonnen, de koffers te pakken en aan de terugreis te
denken. We hebben 1 keer kamer met late checkout (we vliegen pas om 18.00u naar Kuala Lumpur) en kunnen dus fijn nog
even douchen. Hopelijk krijg ik nog een beetje kleur, want de vellen hangen er nu al bij. Ik denk dat ik alles alweer kwijt ben als we goed en wel in Nederland zijn.