maleisie deel 4: zompen, drassen, bloedzuigers en Big John

Door: Lione Kolsteren

Geplaatst op Feb 7, 2010

We maken ’s morgens vroeg en in de namiddag boottochtjes over de rivier en spotten heel wat vogels, maar vooral de apen waarvoor we onder andere gekomen zijn: de neusapen. Deze apensoort die alleen in Borneo voorkomt (ook op het Indonesiche deel van het eiland) valt op door zijn enorme neus. Ook wel “dutch monkey” genoemd. Dit dateert van de tijd dat de Nederlanders hier aanwezig waren en blijkbaar viel de grote rode neus van de Nederlanders (van de zon, of van de drank??) de locals op en de vergelijking met de neusapen was blijkbaar snel gemaakt. We zien hele families in de bomen en het is boeiend om dit familieleven gade te slaan. Tot onze grote verrassing, want we hadden gedacht dat we ze alleen maar in de opvang zouden zien, zien we ook (volwassen) orang oetans. Het landschap, de jungle, het geeft ons een heerlijk “ver van de gewone wereld”-gevoel.

We wandelen in het dorp (huizen op palen vanwege het natte klimaat en vooral ook vanwege ongedierte en slangen). We zitten op de steiger en kijken uit over de rivier. En we maken jungle-wandelingen. Zompen en drassen zijn werkwoorden die ik voor deze gelegenheid heb uitgevonden. De grond is doorweekt, het is een modderige klamme bedoening en dat maakt de wandeling relatief zwaar. Maar wat een mooie ervaring. We krijgen uitleg over allerlei kruipend en vliegend gespuis en over de planten die hier groeien. (Raak nooit zo maar een plant aan in de jungle, als je hem niet kent!!).

René heeft moeite om soms de steile gladde hellingen te nemen. Als hij ergens beneden aan de helling staat en Lione nog boven is, slaakt zij een kreet: bloedzuigers!! Stil hangen zij aan een tak, klaar voor de aanval als die domme toerist langswandelt. Onze benen zijn hermetisch door onze lange broekspijpen afgegrendeld, hetzelfde geldt voor onze armen en nek. Toch vinden zij altijd een gaatje om zich te goed te doen aan het heerlijke menselijke bloed. Een bloedzuiger blijkt zich bij Lione een weg gebaand te hebben in haar broek naar een plaats die ik hier niet nader durf te noemen….Als René hoort: “help, hij zit bij mijn…..” verbreekt hij zijn eigen snelheidsrecord in glibberend en struikelend naar boven klimmen. Binnen no time verwijdert hij de indringer, tja, enige stiptease in de jungle was hier toch wel noodzakelijk….. Terug in de lodge rent Lione naar onze kamer voor verdere inspectie. René zit op de rand van het bed in afwachting van wat de inspectie eventueel nog gaat opleveren. Dan kijkt hij naar zijn armen. Wat hij in alle commotie niet doorhad is dat daar enkele forse exemplaren zich aan een goddelijke maaltijd te goed doen.

Wij kunnen het verblijf hier zeker aanraden. Een verblijf in dit gebied bij families (home-stays) is tegenwoordig trouwens ook mogelijk (zie tip van Jeannette). Het is geen extreme jungle-ervaring, maar meer een milde, een kennismaking met het oerwoud van Borneo en haar bewoners, een relaxte en exotische omgeving. En dan komt ook hier weer een einde aan. We varen terug naar Sandakan, het begint hard te regenen en drie uur zonder schuilmogelijkheid in wat een snel varende grote kano genoemd mag worden is geen echt pretje, we worden doornat en ijskoud. In Sandakan houdt de regen op. We bezoeken het waterdorp Kampong Buli Simsim, een wijk waar moslims wonen in op palen boven de zee gebouwde huizen. Dan is ook deze reis weer aan zijn einde gekomen. Een aantal vluchten (Sandakan-KK, KK-KL, KL-Amsterdam, totaal 17 uur vliegen, wachttijden niet meegerekend) resteren nog. Het was een bliksembezoek en op de verschillende plaatsen hadden we ook langer willen blijven en meer willen zien. Misschien voor ooit. Wij kunnen Maleisië aanraden: een land dat veel te bieden heeft, gemakkelijk bereisbaar is en een over het algemeen relaxte en veilige sfeer.