Neem de tijd

Door: BeginmetA

Geplaatst op Oct 16, 2015

De eerste keer dat mijn vriend en ik een verre reis maakten was in 2007. Bestemming: Maleisië. Door velen ons aangeraden omdat het de makkelijkste en beste kennismaking zou zijn met Azië.

De cultuurshock was net zo voelbaar als onze eerste jetlag.

We begonnen op Borneo. Een prachtig eiland met een indrukwekkende natuur. We waren destijds onervaren reizigers en hadden gekozen voor een reis met chauffeur, die tevens onze gids was. Hij heette Chronikol. Een goedlachse man die met een zwaar Maleis accent trots vertelde over zijn land.

Na een lange autorit, een stuk wandelen en een serene kanotocht kwamen we uit bij de Iban-stam. Hier bleven we twee dagen midden in de jungle. 's Nachts is het er oorverdovend lawaaierig, overdag hemels stil. Ons onderkomen was primitief, maar dat deerde ons niet. Het was een onvergetelijk verblijf.

Daarna gingen we terug naar de 'bewoonde' wereld. Om het contrast nog wat aan te scherpen verbleven we in een Hilton hotel. Luxe, airco, een oog- en tongstrelend buffet. Stiekem vonden we het bij de Iban-stam leuker, maar het genieten gaat ons hier natuurlijk ook makkelijk af.

We moeten de dag erna weer op tijd vertrekken, omdat we een veerpontje moeten halen. Onderweg zullen we nog een orang oetan-reservaat bezoeken, en daarna door naar het vliegveld.

De avond ervoor was mijn telefoon leeg dus zette vriendlief voor het eerst die vakantie de wekker op zijn telefoon. 's Ochtends worden we echter wakker van de hoteltelefoon: Chronikol zit in de lobby te wachten en vraagt zich af waar we blijven...

In 2007 sprongen de mobieltjes nog niet automatisch om naar de tijd van de plek waar je je bevindt. En dus stond onze wekker/telefoon nog op Nederlandse tijd! Haastend komen we bij onze gids aan. Hij lacht. Waar maken we ons druk om? Er vertrekt toch elk uur een veerpont.

Oer-Hollands maken we ons de hele autorit druk over het halen van de vlucht. Chronikol vertelt dat we nu wel iets later bij het orang oetan-reservaat zullen aankomen. En misschien te laat zijn voor de voedertijd, de enige tijd dat we de apen zouden kunnen zien.

Alles in ons schreeuwt om dat bezoek over te slaan, want ja, dat vliegtuig willen we wel halen. Maar we geven ons toch maar over aan de vrolijke Maleier.

Aangekomen bij het reservaat kijkt Chronikol ons blij aan. Er staan een paar mensen bij elkaar omhoog te kijken.

En ja hoor: hoog boven de hoofden van de bezoekers zit in een boom een enorme orang oetan. Een kokosnoot te eten. Alsof het een appel is. Wat een prachtig gezicht.

Even staat alles stil. Geen vluchttijden. Geen gehaast. "Hier wil ik best het vliegtuig voor missen." fluistert mijn vriend.

De aap schommelt langzaam weer de wildernis in en wij stappen in de auto. De vlucht halen we nipt, dankzij Chronikol. En wij hadden weer een lesje 'neem de tijd' geleerd.