Claypot eten, Tiger drinken
Kuala Lumpur
Maleisië
Awesomemore
Claypot eten, Tiger drinken
Met pijn in de nek kijken we omhoog. Wat zijn ze hoog en mooi. In een land waar Boeddha, Allah en Brahman vredig naast elkaar leven, bepalen oliedollars, die andere god van de mens, de skyline. Petronas, de Shell van Maleisië, probeert met haar tot voor kort hoogste gebouw ter wereld god aan te raken. Een moderne variant van Michelangelo’s Creazione di Adamo. Dat wordt thuis weer kiezen welke van de 53 foto’s van hetzelfde gebouw, maar dan net weer uit een ander hoekje genomen, we moeten weggooien.
We hebben onze intrek genomen in het Maya Hotel. Tussen strak design, liggend op de chaise longue kijk ik door de glazen kamerwand naar de inmiddels vertrouwde lange vingers. Een politicus zou ze aflikken. Tussen 8 en 11 p.m. zijn we welkom in de skylounge om gewapend met wat hors d’oevres in de daktuin te komen loungen. Natuurlijk weer met uitzicht op....
Maar we hebben andere plannen.
We laten de shuttlebus van het hotel voor wat het is en lopen naar het dichtstbijzijnde metrostation, KLCC. Twee minuten later en 60 cent armer wurmen we ons de metro in. Een waaier aan geuren en kleuren opent zich. Kuala Lumpur’s mix aan mensen en culturen heeft zich op de 30m2 van het metrostel samengebald.
Een kwartier later stappen we uit op Pasar Seni waar de oproep voor het avondgebed ons verwelkomt. Op een paar honderd meter links van het station staat de gigantische, onder architectuur ontworpen minaret van de nationale moskee. De lichtblauwe naald wijst vol overtuiging naar de hemel. Rechts van dit godshuis staat een Hindoetempel liggen.
In het Chinatown van Kuala Lumpur waar we nu staan, blijft Maleisie zich mixen. Hier moet je zijn als je houdt van een ‘melting pot’ van geluiden, geuren, kleuren, eten, drinken, mensen en valse rolexen.
De overdekte straat waar het allemaal gebeurt op het gebied van illegale Gucci, Polo Ralph Lauren, Chanel-geurtjes, DVD’s, CD’s en horloges is Jalan Petaling. We lopen er snel doorheen. Na de boterhammen voor vertrek en 2 vliegtuigmaaltijden hebben we meer zin in de lokale keuken dan in Gucci. En voor die keuken moet je hier zijn.
Op Jalan Sultan kun je kiezen uit fondue en claypot. Het eten gebeurt buiten op straat aan kleine tafeltjes met een gat in het midden. In het gat wordt een grote pan gehesen en onder het tafeltje staan een gaspit en gasfles. Terwijl de bouillon trekt kun je in de marktkraampjes aan de straatkant stokjes met delicatessen uitzoeken: garnalen, saté, paddestoelen, (inkt-)vis en ingewanden.
Op tafel staan ondertussen grote schalen met groenten. Rondom ons komen de inwoners van Kuala Lumpur zonder moeite aan hun 2 ons groenten per dag. Hele moestuinen verdwijnen er in het tafelblad. Naast het kraampje met de fonduestokjes staat iemand, omgeven door vonken, geestdriftig kleipotten op elkaar te stapelen. Als we hier naar vragen krijgen we te horen dat dit claypots zijn. Hierin worden noodles, groenten, paddestoelen, kip en garnalen tot een smakelijke mix gemaakt. Binnen 10 minuten zitten we diep met de chopsticks in onze eigen kleipot en hebben we gezelschap gekregen van 2 Tiger biertjes.
Negen dagen later lachen we weer vriendelijk naar onze nieuwe Chinese vriend die een biertje op tafel zet en de plastic, oranje chopsticks klaarlegt. We zitten weer tegenover het Restoran Chinatown Pavillion, naast Bee Cheng Hiang op Jalan Sultan. Voor de prijs van een halve nep-rolex, 4 euro, eten we claypot en drinken we Tiger.
Foto's
