The Exorcist............live

Door: EdwinS

Geplaatst op Aug 27, 2012

Wat een dag! We verliezen onze portomonee met credit cards en de hele santenkraam. En terwijl mijn vriendin naar de chauffeur is ben ik getuige van dit.....

Dit is een fragment uit ons verhaal van Maleisië. Het hele verhaal is te lezen op onze website.


In een flinke mineurstemming druipen we af richting ons guesthouse. Wanneer ik het hele verhaal vertel aan de eigenares zegt ze opeens: ‘Wait, I call the driver’. Ze kent één van de twee chauffeurs die dagelijks op Penang rijden. De chauffeur is direct bereid om naar het busstation te komen en samen met de eigenares gaat Martine ook die kant op. Een kwartiertje later komt de eigenares alleen terug.
‘Your girlfriend lost money, I lost your girlfriend’.
‘WHAT?’.
Maar ze begint direct te lachen.
‘Just kidding’.
De chauffeur bleek niet de persoon te zijn die ons had gereden. Hij wist echter wel waar de andere chauffeur overnachtte en Martine was naar dat guesthouse gegaan om te kijken of hij nog wakker was. Ik ga dus maar weer met mijn biertje aan een tafeltje zitten duimen.

Even later hoor ik buiten een man schreeuwen. Het lijkt alsof hij straalbezopen voor het guesthouse staat. Als de eigenaar en zijn vrouw naar buiten lopen gaat hij nog harder te keer. 'Toch maar even kijken of ik nog moet helpen' denk ik en loop ook naar buiten. Daar zie ik dat de schreeuwlelijk door drie andere mannen in bedwang wordt gehouden. Met veel pijn en moeite weten ze de “zatlap” vast te houden. Dan zie ik ook dat de man helemaal niet dronken is maar dat ze bezig zijn met een soort van exorcisme.
Ik wist dat we nog wel wat rare dingen zouden meemaken op deze trip maar dat ik nog getuige zou wezen van zoiets dat had ik in mijn stoutste dromen niet verwacht. De eigenaar van het guesthouse blijkt naast guesthouse eigenaar nog een bijbaantje te hebben. In zijn vrije tijd helpt hij mensen door middel van Reiki van geesten af als deze bezit van hen heeft genomen. Mijn God ik wist niet wat ik zag! De eigenares snelde naar een altaar om daar een vuurtje te maken en ging vervolgens achter de bezeten man staan. Met haar handen leek ze Chinese tekens in de lucht te schrijven. De eigenaar besprenkelde het gezicht van de man met water en bleef maar inpraten op hem. Daarna pakte hij een klein goudkleurig schaaltje waar een vuurtje in brandde en hield deze vlak voor het gezicht van de man. Blijkbaar houden geesten niet van vuur want de man ging tekeer als een beest.
Ik geloof helemaal niet in geesten van welk soort dan ook maar toen ik de man hoorde grommen en brullen twijfelde ik toch even. ( Wees gerust, het was maar voor een minuutje ) Het leek wel alsof ik in een horrorfilm was beland. De stem van de man veranderde in een dierlijke en duivelse taal zoals je in de beste Hollywood films ziet wanneer ze een exorcisme uitvoeren. Uit de buurt kwamen nog meer mensen met schaaltjes vuur aangelopen om het hele ritueel te volgen.

Martine komt terug van het chauffeur. Wanneer ze de man ziet grommen en tekeer gaan komt ze naar me toe gelopen met een blik van: ‘wat is hier in Godsnaam aan de hand’. En ik vertel wat ik daarvoor allemaal had gezien en gehoord.
‘En jij? Vraag ik’.
‘Tadaaaa’ en ze houdt de portemonnee omhoog. Goddank, de chauffeur had het ding gevonden en meegenomen naar het guesthouse. Toen Martine daar was aangekomen en had gevraagd naar de chauffeur werd haar gezegd dat ze maar even moest gaan zitten. Toen de chauffeur er was had hij gevraagd.
‘What is your name?’.
‘Euhh Martine’.
‘And what is the name of your boyfriend?’.
‘Euhh E E Edwin’.
‘Why are you so stupid?’.
Hij zei dat we strontgeluk hadden gehad dat er alleen maar toeristen achter ons hadden gezeten. Wanneer een local de portemonnee had zien liggen was het zeker pleite geweest. Al de pasjes en het geld zaten er nog in. Martine heeft de man zijn vindersloon gegeven en wel duizend maal bedankt.

De bezeten man is inmiddels weer bij kennis en loopt met de eigenaren het guesthouse in. Als hij mij ziet zitten groet hij mij vriendelijk.
‘Hello, how are you sir?’.
'Met mij wel goed' denk ik.
De eigenaar verteld ons later dat het bioritme van de man niet goed was en dat hij in de jungle was geweest. In de jungle, verzekert hij me, barst het van de geesten. Eén van hen was in de man gekropen en met hem terug naar Tanah Rata gegaan. Even voor we dit te horen krijgen hebben we in een folder een wandeling door de jungle uitgezocht die we de volgende dag willen gaan lopen. Ik kijk Martine vragend aan.
‘Snorkelen is ook leuk!’.

De volgende dag trekken we toch onze wandelschoenen aan. Ik heb besloten dat ons niets kan gebeuren.
‘Als we iets zien zweven en we vertrouwen het niet beginnen we gewoon “Heb je even voor mij” van Frans Bauer te zingen’ zeg ik tegen Martine.
‘Wedden dat die geesten niet weten hoe snel ze weg moeten wezen’.
Voor mij was het hele gedoe maar weer eens een bewijs dat, wanneer je sterk in dit soort dingen gelooft, het je de kop goed gek kan maken.