Onverwachte ontmoetingen op een 'bounty eiland'

Door: Kokkeeri

Geplaatst op May 17, 2011

Dus daar zaten we dan in een enorme speedboot aan de kade vlak bij de Maleise stad Kota Baru. Nog enigszins beduusd van onze taxi-rit, waarbij onze chauffeur steeds naar ons keek als hij iets zei in plaats van naar de weg, waardoor hij bijna over een enorme varaan heen reed. En toen had ie zijn handen nog aan het stuur, want het grootste gedeelte van de rit stuurde hij met zijn knieën terwijl hij trots uitriep “look, no hands, no hands…..”. Verder was ‘ie best aardig en vol met mooie verhalen en goede reisadviezen. Hij raadde ons aan om op Pulau Besar naar Coco Huts te gaan. Klonk goed genoeg en voordat we het wisten leverde de speedboot ons af bij de pier en zaten we al snel in onze eigen Coco Hut. Klaar voor een paar dagen zon, zee en strand. Heerlijk!

Maar ja, na 15 minuten op de strandstoel begon ik al wat ongemakkelijk heen en weer te schuiven. Ik ben eigenlijk niet zo van het strand. Hoe mooi het uitzicht over het azuurblauwe water ook was, ik was al snel afgeleid door de geluiden uit de bomen achter ons hutje. Mijn vriendin zag het al weer gebeuren. Na eerst al het gesjouw door het drukke Kuala Lumpur en de hete jungle van de Taman Negara, was zij wel toe aan wat rust en een goed boek. Op een strandstoel, in de zon met een lekker drankje. En geef haar maar eens ongelijk. Maar ja, het de geluiden trokken me uit de strandstoel richting bomen en jungle geluiden. ‘Ik ga even kijken wat er in het bos te doen is. Ben zo weer terug’, hoor ik mezelf nog zeggen.

Aan het van het strand was een betonnen trapje de heuvel op het bos in. Dat was makkelijk. Boven bleek het bos eigenlijk meer een jungle. Een onverwachte bonus op dit tropisch eilandje. En zoals altijd levert een beetje jungle voldoende spannende geluiden. Ik werd niet teleurgesteld. Ik dacht al snel een dier te horen lopen. Ik wist eigenlijk niet zo goed wat te verwachten. Welke dieren zouden eigenlijk op dit eiland leven. Leven er sowieso wel grote beesten? Ik wist het niet, dus er was maar één optie; op het geluid af. Langzaam en geruisloos liep ik over het pad. Het geluid werd sterker. Ik wist nu wel zeker dat er iets liep, maar wat dat iets dan was…. Het kraken van bladeren en takken was duidelijk te horen. Het kon maar een ding zijn; een andere toerist die ook onrustig was geworden op zijn strandstoel en ook eens in het bos ging kijken.

Mis! Op het moment dat ik me voorbereidde op een ontmoeting met iemand in een rode bermuda en leuk hoedje, stond ik oog in oog met een twee meter lange varaan. Hij kwam vanaf een rotsblok naar beneden en keek recht in mijn ogen. We schrokken allebei. De varaan ging er als eerste vandoor. Over het pad de helling af het struikgewas in. En ik verbaasde mezelf door er volle bak achteraan te rennen. Boos op mezelf omdat ik een fantastisch ‘kodak-moment’ had gemist…..Dus ik ook door de struiken de helling af op zoek naar deze mini-draak. Door de vele takken en struiken raakte ik snel achterop. En weer geen kans om een foto te nemen. Ik staakte mijn achtervolging. Dat moment klonk een luide plons en de varaan ‘ontsnapte’ via zee. Einde zoektocht. Er zat niks anders op dan weer terug naar boven klauteren. Onderweg mezelf afvragend of deze beesten wel of niet gevaarlijk waren….

Terug op het pad stond ik nog even uit te hijgen, toen ik iets uit mijn ooghoek zag bewegen. ‘Vreemde vogel’ was mijn eerste gedachte. Mijn tweede gedachte was ‘niet op mijn hoofd landen!!!’ En de derde gedachte kwam nadat de ‘vogel’ over mijn hoofd langs zweefde en in de boom achter mij landde; ‘dat is helemaal geen vogel’. Maar wat was het dan wel? Geplakt tegen een boom zag ik een grijsbruin ding. Langzaam ontdekte ik de contouren van het diertje. Het leek wel een eekhoorn, maar het had geen staart. Verder kon ik niet snel iets bedenken wat het kon zijn. Toen herinnerde ik me opeens de eerste pagina van mijn ‘Fieldguide of the mammals of Malaysia’. Dit beestje, dat mij in eerste instantie voor een mooie landingplaats had aangezien, was een Flying Lemur; de Vliegende Kat; Dit had beestje had ik niet verwacht hier ooit te zien. En hij zat stil, dus foto’s! Mijn dag kon niet meer stuk.

En niet veel verder opnieuw geluiden uit het struikgewas. Dit keer werd ik niet verrast en zag ik de veroorzaker van het geritsel al snel zitten. Een Dusky Langur. Een zwart aapje met een witte vacht rond de ogen. Dit exemplaar zat rustig op wat bladeren te kauwen. Ik kreeg het gevoel dat hij al mijn eerdere capriolen rustig had zitten bekijken. Hij leek niet echt bang en ik kon wat plaatjes schieten. Opnieuw een amazing discovery!

Helemaal voldaan van mijn onverwachte ontdekkingen liep ik weer terug naar het strand. En opnieuw weer wat beweging naast het pad. Na een tijdje turen zag in de veroorzaker. Dit keer was het een dunne, groene slang. Hij kroop rustig van een tak naar een kale boom en ging daar lekker liggen. Ook deze verwachtte ik hier eigenlijk niet. Een slang op een eiland….Helaas was zijn positie op deze boom niet perfect voor een foto. Ik trok een beetje aan zijn staart, zodat hij wat bewoog en ik mijn gewenste foto’s kon maken (sorry, ik zal het niet meer doen).

Breeduit lachend kwam ik weer terug bij ons strandje. Mijn vriendin keek me eens aan en vroeg wat ik allemaal had uitgespookt. Ze wees daarbij op de bladeren die blijkbaar in mijn haar zaten en de vlekken om mijn kleding. En ze realiseerde zich gelijk…..het was al weer gedaan met de rustige strandvakantie!