Reizen langs de Mekong in Laos

Door: Friekje

Geplaatst op Feb 2, 2013

20 januari 2013

Even een bericht uit Laos, waar we vandaag zijn aangekomen. Vanuit Siem Reap in Noord-Cambodja, waar de beroemde tempels van Angkor Wat liggen, namen we het vliegtuig naar Pakse in Zuid-Laos, want we hadden geen zin in weer 15 uur lang in een slechte bus hobbelen. Dus vlogen we in een luchtgekoelde Airbus in 1 uur tijd naar Pakse, waar we anders 1 1/2 dag over zouden hebben gedaan. Er gaan dagelijks twee vluchten naar Laos vanuit het kleine vliegveldje in Siem Reap en ik vraag me af waarom, want de plane was slechts voor 10% vol. We vertrokken dan ook ruim een half uur eerder, want waarom zou je wachten als iedereen aan boord is? Het vliegveld in Pakse was helemaal piepklein en hartstikke nieuw en de dienstdoende officials aardig: binnen no time hadden we een visum en hobbelden we met onze tassen de warme buitenwereld in.
We kwamen er al gauw achter dat Laos een stuk primitiever is dan Cambodja. Vrijwel niemand spreekt Engels en vrijwel alles is alleen in Hinduschrift geschreven, voor ons onleesbaar. Ook bleek al gauw dat we hier, in tegenstelling tot Cambodja, niet meer met dollars konden betalen, maar dat we moesten wisselen in de plaatselijke munt: de kip. Met een tuktuk Pakse in op zoek naar een bank en kippen. De meeste banken wisselden niet en toen ik er een had gevonden en $ 200 wisselde, kreeg ik meer dan anderhalf miljoen kippen in handen. Zomaar opeens miljonair! Dat was best even wennen! En dat is het nog steeds. Een grote fles water kost bv 5000 kip, dat is dan ongeveer $ 0,65. Heel ingewikkeld tot we concludeerden dat 10.000 kip ongeveer € 1 is. Dat is een stuk eenvoudiger maar het blijft veeeel klinken.
We wilden van Pakse zuidwaarts gaan naar the Four Thousand Islands in een heel breed stroomgebied van de machtige Mekong. De tuktuk bracht ons naar het busstation, een groot lawaaiig en stinkend terrein vol bussen van superdeluxe tot aftandse wrakken en wij werden door de chauffeur bij een heel aftands geval afgezet: deze gaat naar Don Khong! Meteen werden onze koffers het dak op gegooid en kregen wij een plaats aan een raam, achter elkaar. De bus zat al stampvol (dachten we), en was echt heel krakkemikkig met achterovervallende stoelleuningen, gaten in de zitting, ruiten waar je niets door zag etc. Men gebaarde ons tew gaan zitten maar na een kwartier raakten we ongeveer oververhit en liep het water tappelings over onze rug Dus gingen we naar buiten. Toen zagen we tot onze verbijstering dat er ook een nieuwe wasmachine-in-de-doos het gammele dak op werd getakeld: niet te geloven, Marlou bedacht dat als die masjien door het dak zou storten, wij volledig geplet zouden worden. En dat met die hitte! Ik ging rondvragen of er niet andere, betere bussen naar Don Khong gingen, maar nee: this was it. Een lachende man vertelde dat dit karkas er zeker 3 uur over zou doen (120km). We schikten ons in ons lot en toen de bus vertrok zaten er niet 16 mensen in zoals voorgeschreven, maar 40! Iedereen zat op eklaar gepropt, er werden krukjes bijgehaald en toen gingen we eindelijk weg, twee uur later. Tot onze verbijstering werden onderweg nog meer mensen ingeladen met balen cement en hele grote tassen. Als er iets zou gebeuren, zouden we de bus nooit meer uit kunnen. Zulke gedachten zijn zinloos, dus die verdrong ik meteen weer. Wij zaten stevig ingeklemd tussen mensen en het raam dat gelukkig wel open kon. Op een gegeven moment stopte de bus ergens en toen kwamen tientallen vrouwen de bus belagen. Ze hadden platgeslagen, gegrilde kippen tussen twee bamboestokjes geklemd en staken die met bossen tegelijk voor mijn neus de bus in, onderwijl een onheilspellend : 'beeeeeh en kreeewwwh en rweeeeeee' uitstotend (vast Laotiaans voor 'lekkere kip!'). Sommige mensen kochten zo'n scharminkeltje en onderwijl hield het oorverdovende gekrijs aan. Ik was dolblij dat ze de bus niet helemaal in konden komen, dit was gewoon te veel en je moest bovendien uitkijken dat die stokken niet in je ogen kwamen. Het was een heel bijzondere reis, met op het eind nog een overtochtje in de bus op een gammele veerpont die hele brede Mekong over. Zag er wel heel mooi en tropisch uit. Even later werden wij gedropt, dichtbij ons guesthouse, Pon' s River guesthouse aan de Mekong.
Het is heerlijk hier, de traagstromende bruine rivier, waarin kinderen spelen, buffels baden, leerlingmonniken wassen en vissers met bootjes vissen. En aan de overkant bos met hier en daar de toren van een tempel en een goud-glimmend Buddhabeeld. Mooi en vreedzaam, je gaat er vanzelf bij glimlachen. Veel houten terrassen boven het water, en op een ervan hebben we vanavond lekker gegeten. En een Lao Lao mojito genomen, die aanvankelijk zo erg naar spiritus smaakte en heel sterk was, dat we hem alleen bijtend en grommend konden drinken. Maar ook dat wende snel. Kortom, we zitten hier even goed; we kunnen van hieruit met een boot meerdere eilanden bezoeken en misschien wel heel bijzondere zoetwater dolfijnen zien. We zijn blij dat we hier zijn.